Της ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ ΚΟΥΤΟΥΞΙΔΟΥ*
Γιατί άραγε ξεκινάμε μια νέα χρονιά με αυτή τη «μανία» υποσχέσεων βελτίωσης κι «επιτυχίας»;
Ποιος ξεκίνησε αυτή την «παράδοση» της ατέρμονης ψυχολογικής πίεσης; Μια ολόκληρη χρονιά, μια ολόκληρη ζωή βασικά, συνεχόμενης κριτικής, κυνηγητού «επιτυχίας», βαθμολογίας, βαθμοθηρίας, εξωτερικής θετικής αξιολόγησης, η οποία θα κρίνει τελικά εάν είμαστε αρκετά «καλοί», αρκετά «επιτυχημένοι», και τελικά αρκετά αξιαγάπητοι…
Λέω λοιπόν, φτάνει.
Λέω πως το τέλος ενός έτους θα ήταν καλύτερο να είναι γεμάτο με συγχαρητήρια και αναγνώριση για όλα εκείνα από τα οποία καταφέραμε να επιζήσουμε.
Και λέω ότι μια νέα χρονιά, καλύτερα να ξεκινά με υποσχέσεις να είμαστε πιο ουσιαστικά ευγενικοί, πιο μαλακοί και τρυφεροί με τον εαυτό μας (έτσι μόνο μπορούμε να είμαστε και με τους άλλους, τα παιδιά μας, τους αγαπημένους μας, τους συνανθρώπους μας), ώστε να συνειδητοποιούμε περισσότερο, πόσα πολλά αντέξαμε και αντέχουμε ως άνθρωποι στο δρόμο της ζωής, που τόσες πολλές φορές γίνεται άκρως προκλητικός, τραυματικός κι εξαντλητικός.
Και αν θέλουμε να υποσχεθούμε περισσότερα, ας δεσμευτούμε στον εαυτό μας ότι θα ξεκουραζόμαστε και θα φροντιζόμαστε, πριν μας αναγκάσει το σώμα μας.
Ας δεσμευτούμε να κάνουμε παύσεις και να γευτούμε τη Ζωή έτσι όπως ακριβώς συμβαίνει την κάθε στιγμή.
Ας υποσχεθούμε στο εσωτερικό μας παιδί, στο μικράκι μέσα μας, ότι θα το ακούσουμε υπομονετικά στον πόνο και στο παράπονο του, ότι θα το αγκαλιάσουμε στις απώλειες του, θα το παρηγορήσουμε και θα του δώσουμε την ασφάλεια (την θρέψη, την ενσυναίσθηση, την άνευ όρων αποδοχή και τα υγιή όρια δηλαδή), που του έχουν λείψει.
Ας δεσμευτούμε ότι θα αφαιρέσουμε φέτος ένα τουλάχιστον στρώμα προσδοκίας και απαίτησης τελειότητας, προκειμένου να αποκαλύψουμε την ελαττωματική και συνάμα, εκπληκτική Ανθρωπιά που βρίσκεται μέσα μας. Αυτή την αυθεντική αλήθεια, που είναι αλχημιστική και μας μεταμορφώνει αδιάκοπα προς τον όλο και πιο γνήσιο εαυτό μας.
Γιατί στο καλό να ξεκινήσουμε άλλη μια χρονιά που μας χαρίζεται σε αυτή τη γη, με επιπλέον απαιτήσεις κι επικρίσεις από τον ήδη καταπονημένο και βασανισμένο μας εαυτό;
Δεν είναι ώρα επιτέλους να αφήσουμε κάτω το μαστίγιο της κατάκρισης, της σύγκρισης και του ατέρμονου «κυνηγητού»;
Ας μάθουμε να αποδεχόμαστε ότι από τη φύση μας ήμασταν φτιαγμένοι από πάντα να είμαστε τέλεια ατελείς.
Και εκεί, στην «ατέλεια», ζει η πραγματική ομορφιά.
Όταν μπορέσουμε να αποδεχτούμε βαθιά αυτή την αλήθεια, τότε θα βρούμε την απαράμιλλη ομορφιά που κρύβεται εκεί, καθώς και μιαν ανυπέρβλητη γαλήνη.
Μας εύχομαι λοιπόν αυτή την Ανάσα και αυτό το Ειρήνεμα, εντός κι εκτός μας, για το 2023.
* Η Ελισσάβετ Κουτουξίδου, είναι σύμβουλος Ψυχικής Υγείας-ψυχοθεραπεύτρια MSc, συνιδρύτρια στο ΧΩΡΑφΙ-Κέντρο Προαγωγής Ψυχικής Υγείας και Παραστατικών Τεχνών
