Το μοναδικό ίσως προσόν που χρειάζεται ένας «πολιτικάντης» σε μια δημοκρατία, είναι το επικοινωνιακό χάρισμα με το οποίο αποκτά τη δυνατότητα να «κλέβει» την εμπιστοσύνη του κόσμου και να κερδίζει την ψήφο του.
Αυτός ο κανόνας ισχύει γενικά και δεν είναι απαραίτητα κακό,το πρόβλημα όμως στην Ελλάδα έγκειται στην απουσία μηχανισμών ελέγχου και διαφάνειας που παρέχουν μεγάλες δυνατότητες πολιτικής αυθαιρεσίας.
Δίχως λογοδοσία και σταθμιστικές αρχές ελέγχου, ουσιαστικά η ελληνική πολιτική βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό που οδηγεί σε απεχθείς καταστάσεις αδιέξοδων και δημιουργούν, εύλογα, αγανάκτηση και οργή στην κοινωνία.
Απλό παράδειγμα, η ευκολία με την οποία τέως υπουργός άμυνας, αποκόμισε προς όφελος του, τεράστια ποσά χρημάτων εξοπλιστικών προγραμμάτων και καταδικάστηκε ικανοποιώντας στοιχειωδώς το «περί δικαίου αίσθημα»…
Όπως έχω εκθέσει πολλές φορές, πιστεύω ότι η ελληνική πολιτική, είναι σαν παιχνίδι σε ένα γήπεδο που συνεχώς οι παίκτες του αλλάζουν τις γραμμές και τους κανόνες σύμφωνα με το συμφέρον τους.
Το επίπεδο πολιτικής συζήτησης των αρχηγών κομμάτων είναι απογοητευτικό και μου έδωσε την εντύπωση ότι πρόκειται για «παιδαρέλια» δίχως υπόβαθρο και εγνωσμένο κύρος που η πλειονότητα τους στηρίζεται στις οικογένειές τους.
Το σύνταγμα αποτελεί τον καταστατικό χάρτη της χώρας που διασφαλίζει τη λειτουργία και ευνομία και ο κύριος ρόλος του είναι να θέτει φραγμό στην πολιτική αυθαιρεσία και να διαχέει το δημοκρατικό πνεύμα στον λαό.
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα ανώτατο σχέδιο βιωσιμότητας ενός κράτους αλλά η ελλιπής εφαρμογή του κι η έλλειψη επικαιροποίησης του στις σύγχρονες ανάγκες, οδηγεί στην καταβαράθρωση δημοκρατικών θεσμών και την κυριαρχία μιας αέναης φαυλότητας.
Υπάρχει ένας έντονος πλούσιος πολιτικός διάλογος στην ελληνική κοινωνία, ο οποίος καταλήγει σε ένα αντίθετο φτωχό αποτέλεσμα εγείροντας ερωτηματικά και υπόνοιες για την υπόσταση και τον ρόλο του κράτους μας.
Άποψη μου ότι το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας αποτυπώνεται σε δύο λέξεις: «απουσία μηχανογράφησης», η οποία είναι αναγκαία για τη διαφάνεια και τη χρηστή δημόσια διοίκηση προκειμένου να εμπεδωθεί η ασφάλεια στον ελληνικό λαό.
Ίσως επιτηδευμένα, οι πολιτικοί ιθύνοντες αποφεύγουν όπως «ο διάολος το λιβάνι» την ολοκλήρωση μιας αξιόπιστης καταγραφής στοιχείων, γιατί μέσα στα τρομακτικά κενά, βρίσκεται το «βοσκοτόπι» τους, που θέλουν να υπερασπιστούν για να το κατέχουν και να το νέμονται.
