Έχω γράψει ξανά, ότι η μεγαλύτερη εφεύρεση του ανθρώπου από γεννήσεως κόσμου, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι η εκπαίδευση, αφού χωρίς αυτήν οι επιλογές σε κομβικές στιγμές της ζωής μας είναι απελπιστικά λιγότερες και χωρίς αυτήν εξέλιξη, δεν θα υπήρχε. Πρόσφατα άκουσα τη νέα εξαγγελία του πρωθυπουργού, για αναβάθμιση των παροχών στην παιδεία, με κύριους αποδέκτες τους γονείς. Ανάμεσα στα άλλα, ακούστηκε ότι η συγκεκριμένη επιμήκυνση ωραρίου, στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, μέχρι τις έξι το απόγευμα, δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή. Έχοντας την εμπειρία 36 ετών στα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ίσως μπορώ να εκφέρω μια άποψη, λόγω εμπειρίας.
Θεωρώ δεδομένο ότι αρκετοί γονείς θα πανηγυρίζουν ήδη, αφού θα μπορούν να παρκάρουν στο σχολείο τα παιδιά τους από το πρωί μέχρι το βράδυ και εκείνοι να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο τους είναι αρεστό. Το πρόβλημα τους δεν θα είναι ο φόρτος εργασίας, όπως φυσιολογικά θα σκεφτεί κάποιος. Είναι οι άσχημες καταστάσεις που έχουν γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία και οικογένεια. Οι γονείς, πιεσμένοι από τις κοινωνικές και όχι μόνο, αλλαγές που γίνονται καθημερινά με ταχύτητα φωτός, δείχνουν να μην έχουν πλέον την ικανότητα, την υπομονή, το κουράγιο, και την ψυχική ηρεμία, να ασχοληθούν σοβαρά με την ανατροφή των παιδιών τους, όπως γίνονταν παλιότερα.
Τα παιδιά ανέκαθεν ήθελαν πολύ χρόνο για να ασχοληθείς μαζί τους. Η σωστή διαπαιδαγώγηση δεν είναι ένα απλό πράγμα. Οι αξίες και τα ιδανικά που για δεκαετίες γαλούχησαν τον νεοέλληνα, έχουν πάει πια περίπατο. Οι γονείς δεν θέλουν ή δεν μπορούν πλέον, να θέτουν κανόνες και όρια στα παιδιά τους, με αποτέλεσμα εκείνα, όταν πάνε σχολείο να γνωρίζουν έντρομα έναν άλλο κόσμο, ο οποίος πρέπει να λειτουργεί απαραίτητα με κανόνες και η προσαρμογή τους σ’ αυτό γίνεται αρκετά δύσκολη.
Η σημερινή πίεση στην καθημερινότητα των γονέων, τους κάνει να μην έχουν τα ανάλογα συναισθηματικά αποθέματα, τα οποία χρειάζονται, για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Η βοήθεια στα μαθήματα στο σπίτι είναι σχεδόν ανύπαρκτη, όπως και οι συζητήσεις για τα όποια προβλήματα τους η ακόμη και για κοινές οικογενειακές δραστηριότητες. Με το μαγικό ραβδάκι ξέρουμε ότι δεν ανατράφηκε ποτέ κανένα παιδί. Στην εποχή της ραγδαίας εξέλιξης των πάντων, πολλές φορές δεν περισσεύει γονική αγάπη για το παιδί. Έγινα πολλές φορές αποδέκτης παραπόνων από μαθητές μου, οι οποίοι μου έλεγαν, ότι οι γονείς τους μιλούν συνέχεια στο κινητό, παίζουν στον υπολογιστή και δεν συζητούν, ούτε μεταξύ τους, ούτε μαζί τους, στερώντας τους έτσι τη βασική κινητήρια δύναμη της ανατροφής τους, τη γονική αγάπη και επικοινωνία. Κάπως έτσι φτάνουμε σε ένα ποσοστό μαθητών, που δυστυχώς διαρκώς αυξάνεται, και το οποίο έχει ροπή στο αλκοόλ, στο κάπνισμα, στις παραισθησιογόνες ουσίες, καταλαμβάνεται εύκολα από πανικό, χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο ψυχοφάρμακα, ενώ δεν έχει αίσθηση του σεβασμού, της ευγένειας, του συναγωνισμού, της ευγενικής άμιλλας, της αγωνιστικότητας, αγνοώντας βασικές αξίες και ιδανικά. Τα τελευταία χρόνια πάντως οι μαθητές διακρίνονται στο αγαπημένο τους μπούλινγκ, απέναντι σε συμμαθητές και εκπαιδευτικούς, ακόμη και στους ίδιους τους γονείς!
Θα ήμουν άδικος αν δεν εκθείαζα τους εξαιρετικούς γονείς, που κάνουν γιγαντιαία προσπάθεια ανατροφής, πολλές φορές με αντίξοες συνθήκες, η οποία αντανακλάται σε κάθε ευκαιρία στα παιδιά τους, με την άψογη συμπεριφορά και νοοτροπία τους, ακόμη κι αν δεν είναι απαραίτητα οι καλύτεροι μαθητές. Αλλά δυστυχώς οι συγκεκριμένοι γονείς όλο και λιγοστεύουν.
Έτσι μοιραία πέφτει ο κλήρος στο σχολείο και στους εκπαιδευτικούς. Το σχολείο πάντα ήταν ένας ασφαλής χώρος γνώσης και καλλιέργειας δεξιοτήτων, των δυνατοτήτων των μαθητών. Ήταν και είναι σταθερά, χώρος ανάπτυξης, αγάπης, χαράς και επικοινωνίας, παραμένοντας αδιαμφισβήτητα ο καλύτερα υγιής χώρος, για την άνδρωση και εξέλιξη της νεολαίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα πρέπει να σηκώνει και το βάρος της ευθύνης ανατροφής των παιδιών και να επωμίζεται πράγματα, που πρέπει οπωσδήποτε να μαθαίνουν τα παιδιά στην οικογένεια.
Το να παραδέχεται έμμεσα το κράτος, ότι το σχολείο είναι ο μόνος τρόπος για την απασχόληση των παιδιών, επειδή είναι και ο πιο σίγουρος για το παρκάρισμα τους, πιο πολύ φαντάζει σαν παραδοχή ανικανότητας εξεύρεσης λύσεων και κατάντια του εκπαιδευτικού συστήματος, παρά τίτλος τιμής για το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς.
Παρά του ότι όλες οι κυβερνήσεις διατείνονται ότι μια από τις προτεραιότητες τους είναι η παιδεία, το σχολείο μάλλον δείχνει να είναι ξεχασμένο από σοβαρές προτάσεις εδώ και δεκαετίες από το επίσημο κράτος. Προσπαθεί όμως. Κάνει τιτάνια προσπάθεια, να επιτύχει αυτό που φαντάζει αδύνατο. Να καλύψει τις τρομακτικές ελλείψεις των μαθητών οι οποίες προέρχονται από την οικογένεια. Το περίεργο είναι ότι παρά τις αντίξοες συνθήκες, στη συντριπτική των περιπτώσεων τα καταφέρνει!
Βαρύγδουπες εξαγγελίες όπως η παραπάνω, υποθέτω για την άγρα ψήφων, δεν νομίζω ότι βοηθούν ούτε την οικογένεια, ούτε το μαθητή, ούτε το σχολείο. Η πραγματικότητα και τα γεγονότα λένε, πως η ελληνική κοινωνία και οικογένεια τις τελευταίες δεκαετίες νοσούν απελπιστικά, με πολλαπλών ειδών αρρώστιες. Αν δεν σκύψουν οι υπεύθυνοι να δουν σοβαρά τα ουσιαστικά προβλήματα της ελληνικής οικογενείας, αυτά θα συνεχίζουν να γιγαντώνονται, με τις ανάλογες συνέπειες, οι οποίες μόνο αρεστές δεν θα είναι, για την υγεία και την εξέλιξη του κοινωνικού συνόλου και του κράτους. Η σωστή και μακροπρόθεσμη επένδυση στην παιδεία ήταν, είναι και θα είναι η μόνη λύση, για να μπορέσουμε να δούμε καλύτερες μέρες στη χώρα και όχι να κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί, με βαρύγδουπες δηλώσεις, για σχολεία εικοσιτετραώρου βάσεως!
