Φωτεινές μορφές της Ρεθεμνιώτικης Λογοτεχνίας

Οι περισσότεροι ήταν εκπαιδευτικοί

Θέλουμε σελίδες για να αποτυπώσουμε τη δράση των συγγραφέων που έδωσαν στο Ρέθυμνο τη φήμη της πόλης των Γραμμάτων και Τεχνών.

Ας γνωρίσουμε και σήμερα μερικούς από αυτούς.

Θα ξεκινήσουμε με τον Ανδρέα Σταυρουλάκη. Θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο του πολυγραφότερου συνεργάτη εφημερίδας, γιατί δεν περνούσε μέρα που να λείπει κείμενό του από τον τοπικό τύπο.

Κι όμως ο κ. Ανδρέας Σταυρουλάκης ποτέ δεν ζήτησε τίποτα, πέρα από την εκτίμηση του αναγνωστικού κοινού, που την έχει άλλωστε αμέριστη. Η πένα του ήταν δωρική, οι προτάσεις σύντομες και περιεκτικές, η φιλοσοφία του «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Κι ήταν δώρο Θεού να μιλάς με τον άνθρωπο αυτό, τον δάσκαλο και εκτός έδρας, που σου μετέδιδε χαρισματικά τα πιστεύω του για τις ηθικές αξίες, το πολύτιμο αγαθό της δημοκρατίας, τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου.

Ο Ανδρέας Σταυρουλάκης γεννήθηκε το 1907, στο χωριό Μουρνέ Αγίου Βασιλείου. Οι γονείς του ήταν αγράμματοι αγρότες. Αλλά κάθε φορά που μου μιλούσε γι’ αυτούς μου έδινε την αίσθηση ότι μιλούσε για πρυτάνεις της αρχοντιάς και της πρεπιάς. Από τα έξι παιδιά της οικογένειας μόνον ο Ανδρέας σπούδασε. Δεν μπορούσαν οι γονείς του να παραβλέψουν τη ζωηρή του έφεση για μάθηση. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές, σπούδασε παιδαγωγικά και δάσκαλος πια ετοιμάστηκε για τον αγώνα της ζωής. Ήδη κρατούσε περγαμηνές ήθους, επιμέλειας και συνέπειας με ό,τι καταπιανόταν.

Υπηρέτησε τη στοιχειώδη πρωτοβάθμια δημόσια εκπαίδευση με ευσυνειδησία, φιλοπονία και αγάπη επί 38 ολόκληρα χρόνια. Τα 25 από αυτά τα πέρασε στην ύπαιθρο δείγμα του ασυμβίβαστου χαρακτήρα του. Εκείνα τα χρόνια, που όλα τα καθόριζε το φρόνημα του δασκάλου και η άριστη σχέση με τον επιθεωρητή, οι δημοκράτες και οι απροσκύνητοι δάσκαλοι δεν καλοπερνούσαν.

Ο Ανδρέας Σταυρουλάκης ως δάσκαλος άφησε τα έντονα ίχνη του στα χωριά, Αείμονας, Καρίνες, Σπήλι, Ασώματος, Ορνέ, Αγιος Βασίλειος.

Κατά την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής υπηρέτησε στο 22^ο και 23^ο Πολυθέσια Πειραιά και στο 1^ο Πολυθέσιο Γυθείου σαν αποσπασμένος, ενώ το 1953 μετατέθηκε στο 2^ο εξαθέσιο σχολείο Ρεθύμνου από όπου και συνταξιοδοτήθηκε με το βαθμό του διευθυντή το 1966.

Είχε δημοσιεύσει γύρω στα 500 κρητικά ανέκδοτα, καθώς και πολλά δίστιχα, παροιμίες και παραδόσεις.

Αυτά όλα τα είχε ταξινομήσει με το μεράκι αρχειοθέτη υποδειγματικά κι όπως μου έλεγε μπορούσε με κλειστά μάτια να ανασύρει τον φάκελο που τον ενδιέφερε ανά πάσα στιγμή.

Κάθε τοπική εφημερίδα είχε κείμενά του και μάλιστα σε τακτικές περιόδους. Ήταν ανεξάντλητος σε θεματική χωρίς να επαναλαμβάνεται. Ποτέ δεν έθιγε γνωστό θέμα αν δεν είχε ο ίδιος να προσθέσει μερικές πινελιές από προσωπική έρευνα. Και που δεν βρίσκεις κείμενά του «Κρητική Επιθεώρηση», «Ρεθεμνιώτικα Νέα», «Βήμα», «Ελεύθερη Γνώμη» από τις καθημερινές εφημερίδες, στην εβδομαδιαία «Αλλαγή», στα Λαογραφικά και ιστορικά περιοδικά «Προμηθέας», «Ρεθεμνιώτικα Χρονικά», και «Κέντρος».

Εκατοντάδες τα άρθρα του, οι μελέτες, οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις και τα χρονογραφήματα. Επιδόθηκε ιδιαίτερα και στη βιβλιοκριτική δημοσιεύοντας πάνω από 300 στον τοπικό τύπο. Από τις εκδόσεις του θα πρέπει να αναφέρουμε «Παιδαγωγικά Ερεθίσματα» 1949, «Αγωγή στην πράξη» 1959, «Η παιδική ζήλεια» 1960, «Οι καταχανάδες» 1982, «Αγώνες και κτυποκάρδια της Κατοχής» 1984. «Οι συμπληγάδες», «Ιστορικά θέματα», «Επιλογές», «Αγωγή και παιδί» και τη μονογραφία «Τα μοναχοπαίδια».

Διετέλεσε και από τους στενούς συνεργάτες του Ραδιοφωνικού Σταθμού Κρήτης.

Έφυγε αθόρυβα τον Ιούλιο του 1997. Αλλά εκείνοι που τον έζησαν από κοντά δεν ένοιωσαν ποτέ την απουσία του. Σαν δάσκαλος, σαν δημοσιογράφος, σαν δημοκράτης, σαν «άνθρωπος» άφησε παντού τα χνάρια του. Ο «Αλέκος» το σύνηθες όνομα που έδινε στον ήρωα των διηγημάτων του, αυτοβιογραφικά τα περισσότερα, παραμένει τόσο οικείος να διδάσκει θάρρος και πίστη.

Μανόλης Κούνουπας

Πολυγραφότατος και αξιαγάπητος ο Μανόλης Κούνουπας ήταν μια από τις σημαντικές αξίες του πολιτιστικού μας γίγνεσθαι. Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το έτος 1925. Ήταν γιος του φαρμακοποιού Ιωάννη Κούνουπα και της δασκάλας Λέλας Καραπατάκη. Ο Μανώλης Κούνουπας ήταν το μικρότερο παιδί του ζευγαριού. Όπως και τα άλλα αδέλφια του, φοίτησε στο «Ιδιωτικόν Σχολείον Αθηνά», της Αμαλίας Μανουσάκη Ζανιδάκη. Συνέχισε τις σπουδές του στο «Γυμνάσιον Ρεθύμνης», από το οποίο αποφοίτησε στο τέλος της Γερμανοκατοχής. Όντας με τον αδελφό του Ανδρέα ενταγμένοι στην ΕΠΟΝ, έζησαν με τραυματικό τρόπο τα γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου. Να σημειώσουμε εδώ ότι στο Ρέθυμνο τα γεγονότα αυτά πήραν το όνομα «Γεναριανά», αφού, σε αντίθεση με τα «Δεκεμβριανά» της Αθήνας του 1944, έλαβαν χώρα τον Ιανουάριο του 1945

Μας άφησε μάλιστα ιδιόγραφες τις ματωμένες αυτές μνήμες του και τις έχουμε αξιοποιήσει σε αρκετά αφιερώματα.

Το συγγραφικό έργο που κατέλειπε είναι πολυποίκιλο και σημαντικό. Το πρώτο βιβλίο που έγραψε ήταν φυσιολατρικού ενδιαφέροντος, κυκλοφόρησε από τις «Εκδόσεις Καλέντης» το 1993 και είχε τον τίτλο «Ακόμα ψηλότερα» και τον υπότιτλο «Σκοπός και νόημα της πεζοπορίας-ορειβασίας. Υγεία και ψυχοσωματική ισορροπία». Αφορμή για τη συγγραφή του ήταν η παρακίνηση όσων παρακολούθησαν δύο σχετικές ομιλίες του, στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου Παλαιού Φαλήρου και στην Αδελφότητα Ελλήνων Ομογενών της Αμερικής, στην Αθήνα. Παρόμοιας θεματολογίας ήταν και το βιβλίο του «Κρήτη η αγαπημένη του ήλιου». Το 2001 κυκλοφόρησε από τις «Εκδόσεις Ιωλκός» το λογοτεχνικό βιβλίο του «Στενοποριές και στενορύμια», με πολλές αναφορές στο Ρέθυμνο, και προσωπικότητες όπως ο γιατρός Μιχαήλ Ευκλείδης (Σαββόπουλος), ο παπα-Γρηγόρης Βοριαδάκης κ.ά.

Το 2002 κυκλοφόρησε από τον ίδιο εκδοτικό οίκο ένα βιβλίο του κοινωνικού περιεχομένου, με τον τίτλο «Μισαλλοδοξία. Η μάστιγα της ανθρωπότητας» και τον υπότιτλο «Από την εποχή του Σινικού τείχους έως τις μέρες του τείχους του Βερολίνου». Ακολούθησε η συλλογή πέντε ποιημάτων του με τον τίτλο «Αναβολέματα», η οποία πραγματοποίησε δύο εκδόσεις (η επανέκδοση το 2005). Το βιβλίο αυτό αποδεικνύει ότι, παρόλο που δεν την εξασκούσε, κατοικώντας μακριά από την Κρήτη, είχε βαθειά γνώση της κρητικής διαλέκτου. Στην πραγματικότητα το βιβλίο αυτό αποτελεί έναν ύμνο της διαλέκτου αλλά και του απελθόντος κρητικού παραδοσιακού πολιτισμού γενικότερα. Το 2011 κυκλοφόρησε το ιστορικού περιεχομένου βιβλίο «Νίκησε δυο φορές τον θάνατο», με τον υπότιτλο «Η εποποιία, η οδύσσεια και η ματωμένη απόδραση του ανθυπολοχαγού Παντελή Σαββάκη κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο».

Σημαντική υπήρξε η προσφορά τού Μανώλη Κούνουπα και στον τομέα της αρθρογραφίας, στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Επί πολλές δεκαετίες υπήρξε συνεργάτης της εφημερίδας «Ρεθεμνιώτικα Νέα».

Μελέτης Δρετουλάκης

Από τους αξιόλογους αλλά ξεχασμένους συγγραφείς μας ο Μελέτιος Δρετουλάκης που πέρυσι είχε λάβει το βραβείο του Κέντρου Ερεύνης των Νεοελληνικών Διαλέκτων και Ιδιωμάτων – Ι.Λ.Ν.Ε. της Ακαδημίας Αθηνών, για τη βράβευση συλλογής γλωσσικού και διαλεκτικού υλικού της νεοελληνικής γλώσσας προερχομένης από οποιαδήποτε περιοχή της Ελλάδας ή και εκτός Ελλάδας.

Ο Μελέτης Δρετουλάκης, γιος του παλαιού φιλολόγου – γυμνασιάρχου Εμμανουήλ Δρετουλάκη, γεννήθηκε στο χωριό Γέννα Αμαρίου Ρεθύμνου το 1931, και τελείωσε το τότε εξατάξιο γυμνάσιο Ρεθύμνου με βαθμό Άριστα και ως Σημαιοφόρος αυτού. Σπούδασε κλασσική φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Αθήνας (1949-1954). Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία επί διετία (1955-1956) ως έφεδρος αξιωματικός. Διορίστηκε στη Δημόσια Μέση Εκπαίδευση και υπηρέτησε ως καθηγητής, ως γυμνασιάρχης και ως λυκειάρχης σε διάφορα γυμνάσια και λύκεια της χώρας (1958-1988). Επί πενταετία (1966-1970) υπηρέτησε και ως βοηθός Γενικών Επιθεωρητών Μέσης Εκπαιδεύσεως Αθηνών. Μετεκπαιδεύτηκε δυο χρόνια στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης (1973-1974), λαβών το πτυχίον του με βαθμόν Άριστα. Έχει δημοσιεύσει σε διάφορα περιοδικά, εφημερίδες και την εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση πολλά άρθρα και μελέτες, επιστημονικού, κοινωνικού, και πολιτικού περιεχομένου. Για την εκπαιδευτική και κοινωνική του δράση έχει βραβευθεί από διάφορους εκπαιδευτικούς και αυτοδιοικητικούς φορείς, από δε την Αρχιεπισκοπή Κρήτης έχει τιμηθεί με τον Σταυρό των Αποστόλων Παύλου και Τίτου, ιδιαίτερα για την αποφασιστική προσωπική πρωτοβουλία και συμβολή του στην εξασφάλιση των απαιτουμένων κεφαλαίων για τη χρηματοδότηση της ανέγερσης του περικαλλούς ιερού ναού της Αγίας Φωτεινής Συβρίτου Αμαρίου.

Στον χώρο της Λογοτεχνίας παρουσιάστηκε με το μυθιστόρημα «Φωνές από τα μνήμα τα τ’ Άι Νούφρη», (α΄εκδ. Αθήνα 1973),β΄ έκδ. Ιανός, Αθήνα 2017. Άλλα του έργα είναι: «Αναπνοές του Ψηλορείτη» (διηγήματα, α΄ έκδ., «Δωρικός», Αθήνα 1977, β΄ έκδοση, διηγήματα-ποίηση, «Λευκή Σελίδα», Αθήνα 2013), «Ο Σταυρούλης», (μυθιστόρημα, «Βιβλιοεκδοτική», Αθήνα 2003), «Οι Φευγάτοι», (μυθιστόρημα, Publibook, Aθήνα 2010), «Ο Παύλος και ο Παυλής» (μυθιστόρημα, Ιανός Αθήνα 2016, «Το ηρωικό στοιχείο στο έργο του Καζαντζάκη, ως δύναμη θέωσης του ανθρώπου» (μελέτη, εφημερ. «Ρεθ. Νέα», 2007) κ.π.ά. άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά.

Είναι παντρεμένος με σύζυγο εκπαιδευτικό, της Μ.Ε. επίσης, και διαμένει, μετά τη συνταξιοδότησή του από τη Μ.Ε., μόνιμα στην Αθήνα και κατά σύντομες περιόδους και στο Ρέθυμνο, όπου διατηρεί ιδιόκτητες κατοικίες, ασχολούμενος με το επιστημονικό και λογοτεχνικό έργο του.

Μαρίνος Σπυρ. Γαλανάκης

Ο σπουδαίος αυτός λογοτέχνης μας είχε φέρει πολύ κοντά στο μεγάλο γεγονός της Αρκαδικής Εθελοθυσίας με το βιβλίο του « Ο Κωνσταντής στ’ Αρκάδι».

Ο Μαρίνος Σπυρ. Γαλανάκης γεννήθηκε στο χωριό Πηγή του Ρεθύμνου στις 10.3.1936 από γονείς βασικά αγρότες. Αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου στα 1957. Μετά τη στρατιωτική του θητεία διορίστηκε δάσκαλος στη δημόσια πρωτοβάθμια εκπαίδευση και δίδαξε σε δημόσια σχολεία της περιφέρειας και της πόλης του Ρεθύμνου της Κρήτης. Μετεκπαιδεύτηκε στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και το Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαίδευσης. Παρακολούθησε εκπαιδευτικά σεμινάρια. Ασχολήθηκε με τη Δημοσιογραφία κ έχει στο ενεργητικό του πάνω από 2.000 τίτλους άρθρων κ επιφυλλίδων σε τοπικές εφημερίδες και σε περιοδικά. Χρημάτισε μέλος του Δ.Σ. της Εταιρίας Θεάτρου Κρήτης (ΕΘΕΚ) και του Διδασκαλικού Συλλόγου Ρεθύμνου. Έχει συγγράψει, εκδώσει και κυκλοφορήσει οκτώ βιβλία. Το τελευταίο του ιστορικό έργο εκδόθηκε και κυκλοφορεί από τον Μάη 2019 σε δυο τόμους, με τον τίτλο «Η Επανάσταση της Κρήτης 1878. Αποκαλύψεις – Καταγγελίες».

Ιωάννης Αλεξανδράκης

Ήταν από τους πρώτους πτυχιούχους εκπαιδευτικούς της περιφέρειας που άφησε εποχή. Αυτό φαίνεται από τα δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο, όταν εκείνος πέρασε σε άλλη κοσμική διάσταση πλήρης ημερών.

Η αναφορά μας σήμερα στον Ιωάννη Αλεξανδράκη φανατικό οπαδό των Φιλελευθέρων και της Δημοκρατίας. Έναν δάσκαλο που ήθελε τους μαθητές του να μορφώνονται χωρίς να «παπαγαλίζουν».

Ήταν από τους εκπαιδευτικούς που παραμέριζαν τους τύπους και επέμενε στην ουσία.

Ο ίδιος λεβέντης. Εύρωστος, ρωμαλέος, λάτρευε τις παραδόσεις και τιμούσε την κρητική φορεσιά. Η ισχυρογνωμοσύνη του ήταν αυτή που τον απομάκρυνε από φίλους, επειδή δεν έβαζε ποτέ νερό στο κρασί του. Περήφανος μέχρι τα τέλη της ζωής του. Κι είχε περάσει τα 90 όταν πέθανε με το αγέρωχο ανάστημα απροσκύνητου δρυγιά.

Από τα μεγάλα του προσόντα η φωτογραφική του μνήμη. Μπορούσε να αναφέρει ολόκληρο κεφάλαιο από βιβλίο που κάποια στιγμή είχε διαβάσει στο παρελθόν.

Η συνέπειά του απερίγραπτη. Υπηρετούσε κάποτε στην Κοξαρέ. Κι όμως ούτε μια βραδιά δεν έμεινε εκεί. Ήθελε να τελειώνει τη μέρα του στο χωριό του, τον Κισσό. Κι αδιάφορα αν ήταν δυόμιση ώρες δρόμος πεζοπορία η απόσταση, εκείνος αδιαμαρτύρητα πηγαινοερχόταν χωρίς να λείψει ούτε μια μέρα από τα καθήκοντά του. Χωρίς να καθυστερήσει ποτέ, όπως κι ο ίδιος υπερηφανευόταν. Χαλκέντερος και πάντα με διάθεση για ζωή και δημιουργία.

Το 1920 τον βρίσκουμε να υπηρετεί στο σχολείο του Αγίου Πνεύματος κοντά στον Κισσό.

Οι μαθητές του διακρίνονταν πάντα σε σύγκριση με άλλους γειτονικών χωριών. Ήξερε να τους επιβάλλεται χωρίς να τους καταπιέζει ή να καταφεύγει σε εξευτελιστικές μεθόδους διαπαιδαγώγησης.

Ο Αλεξανδράκης όταν δεν δίδασκε και δεν ασχολείτο με τις αγροτικές δουλειές που λάτρευε, διάβαζε ακατάπαυστα. Η μόρφωσή του, ιδιαίτερα η εγκυκλοπαιδική, ήταν αξιοθαύμαστη. Η βιβλιοθήκη του τεράστια. Τα σύγχρονά του φιλοσοφικά ρεύματα δεν τον άφησαν αδιάφορο.

Ιδιαίτερα ασχολήθηκε με την Κοινωνιολογία. Έβλεπε χρόνια πολλά μπροστά από την εποχή του και το αντάρτικο πνεύμα του συχνά ενοχλούσε τους μίζερους στην ψυχή παράγοντες.

Λάτρευε κάθε πρωτοποριακή πρόταση και αντίληψη και με σθένος αγωνιζόταν για την κοινωνική δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία. Ήταν ο άνθρωπος των άκρων.

Το θάρρος του ήταν απαράμιλλο. Στεκόταν απέναντι σε κάθε δεισιδαιμονία και αναχρονιστική αντίληψη αδιαφορώντας αν θα ενοχλήσει κάποιους και μισούσε όποιον καπηλευόταν τη θρησκεία. Δεν δίσταζε δημόσια να καταθέτει τις απόψεις του με παρρησία.

Η στάση του αυτή τον οδήγησε αρκετές φορές ενώπιον του Εισαγγελέα.

Από τους πρώτους υποστηρικτές της Επανάστασης

Φοιτητής στο Διδασκαλείο ήταν όταν έγινε η Επανάσταση του Θερίσσου. Από τους πρώτους που τάχθηκε υπέρ αυτής ήταν και ο Αλεξανδράκης και μάλιστα ενεργά. Έλαβε μέρος και σε μια συγκέντρωση στο Ηράκλειο, όπου και τον συνέλαβαν ως ταραχοποιό. Μεταφέρθηκε στο Ρέθυμνο αλλά, όπως ο ίδιος έλεγε, του έκανε εντύπωση ο σεβασμός που έδειξαν στο πρόσωπό του οι χωροφύλακες.

Στο Ρέθυμνο έμεινε κρατούμενος μέχρι που κάλεσαν τον πατέρα του, από τον Κισσό, και του έκαναν αυστηρότατες συστάσεις. Μάλιστα του δήλωσαν κατηγορηματικά ότι στο εξής θα ήταν και ο ίδιος υπόλογος αν ο γιος του συνέχιζε να εκδηλώνει τις επαναστατικές του τάσεις. Αργότερα κάλεσαν τον Ιωάννη και πάλι στο Διδασκαλείο που το τέλειωσε αισίως και μάλιστα με άριστα.

Ξανά όμως τον βλέπουμε στο εδώλιο κατηγορούμενο για αθεΐα. Δικηγόρος του ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που κατάφερε μάλιστα να τον αθωώσει. Από την αγόρευσή του ξεχώρισε μια παράγραφος που ο Αλεξανδράκης επαναλάμβανε για χρόνια μετά, επειδή του είχε κάνει μεγάλη εντύπωση.

Θα ήταν αδιανόητο είχε πει στην αγόρευσή του ο Εθνάρχης, ο άναρχος Θεός και ποιητής των πάντων να κρατά «τεφτέρι» για όσους Χριστιανούς τρώνε λάδι την Τετάρτη.

Μόνο άθεος δεν ήταν ο Αλεξανδράκης. Απλά τον ενοχλούσε κάθε δεισιδαιμονία. Δίδασκε το Ευαγγέλιο και το πίστευε. Και τιμούσε κάθε ορθόδοξη παράδοση.

Όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο πιο ελευθερόστομος, τόσο που τον κάλεσε ξανά ο Εισαγγελέας τέλη της δεκαετίας του 40 για να τον επιπλήξει, καθώς αυτά που έφθαναν στο γραφείο του ενοχλούσαν το σύστημα των κρατικοδίαιτων και των πολιτικάντηδων που έτρεμαν την ελεύθερη έκφραση. Εκείνος υποχρεώθηκε να χαμηλώσει τους τόνους χωρίς να υποστείλει όμως τη σημαία της ανεξάρτητης σκέψης. Η συμμετοχή του σε μια κοινωνική αναμόρφωση ήταν γι’ αυτόν σκοπός ζωής.

Μισούσε τη δεισιδαιμονία

Από τα θέματα που τον ενοχλούσαν ήταν τα κεφάλαια της Παλαιάς Διαθήκης που αποκαλούσε εβραϊκό μύθο και αγωνίστηκε για την κατάργηση τους από την διδακτέα ύλη δημοτικού και γυμνασίου.

Ένα δημοσίευμά του μάλιστα στον ΚΗΡΥΚΑ των Χανίων, σε σκληρό ύφος προκάλεσε την αντίδραση ομάδας από 44 Χανιώτες εκπαιδευτικούς που τον αντέκρουσαν σε κοινό τους δημοσίευμα. Αμετανόητος ο Αλεξανδράκης δεν δίστασε να επανέλθει δριμύτερος με επιχειρήματα του Γιάννη Μουρέλλου από το βιβλίο του «Ο Δάσκαλος».

Ο Αλεξανδράκης υποστήριζε ότι πολλά από τα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης τον ενοχλούσαν επειδή αντιστρατεύονταν τη Χριστιανική Θρησκεία.

Οι αντιφάσεις είναι γεγονός πως τον χαρακτήριζαν. Αν και τόσο προοδευτικός άνθρωπος ανήκε στο στρατόπεδο των καθαρευουσιάνων και μάλιστα ήταν από τους φανατικούς οπαδούς της αρχαΐζουσας. Αν έβλεπε κείμενο στη δημοτική δεν έμπαινε καν στον κόπο να το διαβάσει. Τα κείμενά του ήταν άψογα και από γραμματικής και από συντακτικής πλευράς.

Ένας φίλος επιστήθιος

Ένας μόνο συνάδελφός του μπορούσε να τον επηρεάσει. Μόνο σ’ αυτόν ο Αλεξανδράκης συγχωρούσε ακόμα και τη σκληρή κριτική. Ήταν ο σπουδαίος εκπαιδευτικός και συγγραφέας Ανδρέας Σταυρουλάκης. Ίσως επειδή και ο αξέχαστος κ. Ανδρέας μιλούσε πάντα με επιχειρήματα ο Αλεξανδράκης άκουγε με σεβασμό τις κρίσεις και τις επικρίσεις του συναδέλφου του. Και μετά ανάλογα με τα κέφια του μπορεί να περνούσε στην αντεπίθεση πάντα σε πολιτισμένο επίπεδο.

Όταν κατέβαινε στο Ρέθυμνο ο Αλεξανδράκης έπρεπε οπωσδήποτε να συναντηθεί με τον Ανδρέα Σταυρουλάκη. Έστω κι αν στη συζήτησή τους κάποια στιγμή ανέβαιναν οι τόνοι, αφού καθένας είχε τις απόψεις του και τις υποστήριζε με πάθος.

Ο Ανδρέας ήταν ο μόνος που του εκμυστηρευόταν και μυστικά του ακόμα, ενώ για δημοσιεύματά του ζητούσε πάντα με επιστολές του τη γνώμη του.

Από το συγγραφικό έργο του Αλεξανδράκη μπορούμε να ξεχωρίσουμε διάφορες ιστορίες και μελέτες όπως:

1) Η ιστορία της Μονής του Αγίου Πνεύματος.

2) Επανάστασις του Θερίσσου.

3) Τα οκτώ σφάλματα του Παπανδρέου.

4) Μετανάστευσις και αστυφιλία.

Ο Ιωάννης σύχναζε στο δροσόλουστο περιβάλλον του Σπηλίου. Κι ήταν χαρά να τον ακούς να μιλά, καθώς ήταν από τους άξιους να κρατήσουν σε υψηλό επίπεδο μια συζήτηση με περιεχόμενο και άποψη.

Αυτός ο σημαντικός άνθρωπος όμως γνώρισε πολλές προσωπικές ατυχίες που τον επηρέασαν. Δεν κατάφερε να είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.

Μια γρίπη ήταν μοιραία

Ο Ιωάννης Αλεξανδράκης μέχρι τα βαθιά του γεράματα δεν ήξερε από αρρώστιες. Η υγεία του ήταν πάντα εξαιρετική. Ξαφνικά μια γρίπη, πρώτη φορά στη ζωή του τον οδήγησε στο νοσοκομείο 5 του Φλεβάρη 1972. Και στις 11 του μήνα η γρίπη αυτή τον έστειλε στον τάφο. Ποιος να τον θυμάται άραγε; Ίσως τα φυλλώματα στο Σπήλιο που καθόταν και συζητούσε με τη γνωστή του ισχυρογνωμοσύνη και χωρίς να «σηκώνει μύγα στο σπαθί του».

Το αφιέρωμά μας συνεχίζεται.