Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά η Κρήτη και η περιοχή του Μυλοποτάμου έγινε πρώτη είδηση λόγω της δολοφονίας ενός νέου ανθρώπου για κτηματικές και όχι μόνο, σύμφωνα με το ρεπορτάζ διαφορές. Ανεξαρτήτως, αν υπήρχαν, όπως πάλι αναφέρει το ρεπορτάζ, συχνά επεισόδια διαπληκτισμών μεταξύ θύματος και θύτη, η ανθρώπινη ζωή οφείλει να είναι η υπέρτατη αξία. Θα πρέπει να επαναλάβουμε το κοινότοπο, ότι ένας άνθρωπος 22 χρονών θα βρεθεί κάτω από το χώμα και ένας άλλος θα βρεθεί στη φυλακή ως δολοφόνος, βουλιάζοντας στο πένθος την οικογένεια του πρώτου και στον κοινωνικό στιγματισμό την οικογένεια του δεύτερου, μια κατάσταση που η ελλαδική μεγαλόνησος την έχει βιώσει σε πολλές περιπτώσεις και με εντελώς τραυματικό τρόπο.
Χωρίς να γνωρίζουμε περαιτέρω στοιχεία, πέραν αυτών που παρατίθενται στο ρεπορτάζ, για την όποια ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης υπόθεσης, ο ρόλος μας ως άνθρωποι που ασχολούμαστε με τη δημόσια σφαίρα και τον δημόσιο λόγο είναι, ακόμη και τώρα που το αίμα του θύματος δεν έχει στεγνώσει, να κατευνάσουμε το θυμικό και να απευθυνθούμε στη λογική της κοινωνίας και στην ευαισθητοποίηση της Πολιτείας και των θεσμών. Αυτά τα φονικά – που για να είμαστε δίκαιοι δεν συμβαίνουν μόνο στην Κρήτη – πρέπει να εκλείψουν. Οι ανθρώπινες κοινωνίες, με την αρχαία Ελλάδα στην πρωτοπορία, έχουν δημιουργήσει θεσμούς για την επίλυση των διαφορών, που η εμπιστοσύνη σε αυτούς αποτρέπει την αυτοδικία για αντικειμενικό ή υποκειμενικό επίδικο.
Από την άλλη πλευρά, οι μικροκοινωνίες έχουν εφεύρει «μηχανισμούς» που στηρίζονται στην ανθρώπινη παρέμβαση εντός του εκάστοτε κοινωνικού πλαισίου, με σκοπό την αναίμακτη, με η χωρίς εισαγωγικά, διευθέτηση διαφορών και προστριβών και την πρόληψη για τη μη τέλεση αδικημάτων, που δυστυχώς φτάνουν μέχρι τη δολοφονία. Αυτοί οι «μηχανισμοί» δυσκολεύονται όλο και περισσότερο στην ατομικιστική εποχή μας να λειτουργήσουν, αφού οι άνθρωποι όλο και περισσότερο έχουμε σταματήσει να μιλάμε και επιλέγουμε τη σιωπή, ακόμη κι όταν βλέπουμε ότι δίπλα μας κάτι κακό συμβαίνει. Ωστόσο, αυτοί ειρηνευτικοί κοινωνικοί «μηχανισμοί» είναι απαραίτητοι, τόσο για να προλαβαίνουν καταστάσεις όσο και να καταλαγιάζουν το ανθρώπινο πάθος, που μπορεί να ζητά εκδίκηση.
Και για ακόμη φορά θα επαναλάβουμε ότι ο ρόλος της παιδείας και της εκπαίδευσης αποτελεί καταλυτικό παράγοντα στην αλλαγή των νοοτροπιών. Η πολιτεία και η τοπική αυτοδιοίκηση με τις κοινωνικές της υπηρεσίες οφείλουν να εντείνουν τις προσπάθειές τους στην κατεύθυνση της υγιούς κοινωνικοποίησης και της ανάδειξης της σημασίας του συνυπάρχειν. Υπάρχει πολλή δουλειά ακόμη να γίνει, αλλά είναι ο μόνος τρόπος, γιατί απ’ ότι φαίνεται, αυτά τα αιματηρά περιστατικά είναι αποτέλεσμα μιας στρεβλής κουλτούρας που σχετίζεται με την οπλοχρησία και με την κακώς νοούμενη «λεβέντικη» υπεράσπιση των ιδίων συμφερόντων και η λύση δεν βρίσκεται στην ελπίδα συνετισμού λόγω ισχυρής παρουσίας αστυνομίας ή υψηλών ποινών για τους καταδικασθέντες, που φυσικά πρέπει να υπάρχουν.
Αν δεν επιμείνουμε στην πρόληψη και στην προσπάθεια για αλλαγή νοοτροπίας θα φτάνουμε κάθε φορά μετά από μια τέτοια δολοφονία να αναρωτιόμαστε Γιατί;
