Η Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2022 μπορεί να αναδειχθεί σε ημέρα ορόσημο για τα πανεπιστημιακά δρώμενα στη χώρα. Η εμφάνιση στο ΕΚΠΑ των πρώτων και νεοφώτιστων «λειτουργών» της πανεπιστημιακής αστυνομίας, οι Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων (ΟΠΠΙ), έγινε γεγονός, έχοντας, ωστόσο, απέναντί τους φοιτητές που αντιδρούν στη θεσμοθέτησή της και την παρουσία της στους πανεπιστημιακούς χώρους. Μάλιστα, συνέβη και το ευτράπελο, τους πανεπιστημιακούς αστυνομικούς να συνοδεύουν και τα ΜΑΤ, τα οποία φυσικά δεν δίστασαν όταν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν χημικά και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης για να απωθήσουν τους φοιτητές που είχαν συγκεντρωθεί στο campus του πανεπιστημίου της πρωτεύουσας, στην περιοχή του Ζωγράφου. Μια έναρξη του θεσμού, που δεν τη συγκαταλέγεις σε αυτές με τους καλύτερους οιωνούς.
Ο γράφων έχει ξανατοποθετηθεί για το θέμα όταν ψηφίστηκε ο επίμαχος νόμος για τη δημιουργία των ΟΠΠΙ (https://rethnea.gr/na-arga/), με βασική θέση ότι το μεγάλο πρόβλημα των ελληνικών ΑΕΙ δεν είναι η ασφάλειά τους και ότι ο νέος αυτός θεσμός δεν πρόκειται να λύσει, αλλά θα δημιουργήσει προβλήματα. Στο ίδιο μήκος κύματος δηλαδή με το πνεύμα και το περιεχόμενο της ανακοίνωσης που εξέδωσε χθες, 6 Σεπτεμβρίου 2022, η Πρυτανεία του πανεπιστημίου Κρήτης. Χωρίς να προσπερνάμε χρόνιες παθογένειες και δυσάρεστα γεγονότα, όπως λόγου χάρη η καταδικαστέα αλήτικη επίθεση και διαπόμπευση από μια απαράδεκτη μειοψηφία του πρύτανη του Οικονομικού πανεπιστημίου Αθηνών, Δημήτρη Μπουραντώνη ή έκνομες πράξεις που λαμβάνουν χώρα σε χώρους κάποιων και ευτυχώς ελάχιστων ΑΕΙ, πρέπει σοβαρά να εξηγηθεί στον ελληνικό λαό γιατί οι φόροι του και τα χρήματά του σπαταλούνται για το κυνήγι μαγισσών και ανεμόμυλων.
Όπως είχαμε γράψει και τότε, ένας λόγος παραπάνω όταν μιλάμε για το πανεπιστήμιο Κρήτης όπου δεν καταγράφονται τέτοια φαινόμενα και γεγονότα, με τους ίδιους τους φοιτητές να απομονώνουν τις μεσσιανικής αντίληψης μειοψηφίες, δρώντας με το πάθος της νιότης και των ιδεών μέσα στο δημοκρατικό πλαίσιο. Εύλογα, φοιτητές, γονείς, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και διοικητικοί υπάλληλοι, που η κάθε ομάδα από την πλευρά της «ματώνει» κυρίως οικονομικά για να λειτουργούν σε υψηλό επίπεδο τα πανεπιστήμια, θα αναρωτηθούν γιατί οι πόροι που θα σπαταληθούν στην πανεπιστημιακή αστυνομία να μην απορροφηθούν στις τρέχουσες και ζωτικές ανάγκες του πανεπιστημίου. Γιατί δηλαδή, να μην δοθούν χρήματα για την επίσπευση των φοιτητικών εστιών που θα κάνει πιο ελκυστική την επιλογή του Ρεθύμνου ως τόπο φοίτησης, την καλύτερη συγκοινωνία από και προς το πανεπιστήμιο στου Γάλλου, τη βιβλιογραφική ενημέρωση της βιβλιοθήκης την πρόσληψη διδακτικού και διοικητικού προσωπικού, καθώς και στην ανέγερση νέων Πειραματικών σχολείων, Μουσικού σχολείου και Πειραματικού ΕΠΑΛ.
Αντί όλων αυτών η κυβέρνηση επέλεξε την πανεπιστημιακή αστυνομία, επιδιδόμενη σε ένα blame game εναντίον του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου, επικαλούμενη τα ελάσσονα και προσπερνώντας τα μείζονα, έχοντας ταυτόχρονα δίπλα της μια μειοψηφική μερίδα πανεπιστημιακών, που ακατανόητα για την επιστημονική προσφορά τους και το μεγάλο διανοητικό τους διαμέτρημα, επιμένουν εμμονικά σε αφοριστικούς συμψηφισμούς. Αποκρύπτουν εντέχνως, δηλαδή, την εμπεδωμένη πραγματικότητα ότι όταν δαπανώνται πόροι στην παιδεία και ταυτόχρονα υπάρχει στρατηγική για τη δημοκρατική εμβάθυνσή της, τα ελληνικά ΑΕΙ δεν έχουν να φοβηθούν μειοψηφικές ακραίες ομάδες. Όταν η πολιτική χάραξη και πρακτική δημιουργεί συνθήκες εύρυθμης λειτουργίας και εκσυγχρονισμού, η όποια ανησυχία διασκεδάζεται από την ίδια τη ζωή. Η δημιουργία, επομένως, της πανεπιστημιακής αστυνομίας επελέγη είτε γιατί υπάρχει αδιαφορία για το μέλλον του ελληνικού πανεπιστημίου είτε επειδή για λόγους αποπροσανατολισμού επιδιώκεται το «ξύσιμο στη γκλίτσα του τσομπάνη» ή κατά το κρητικότερο «στην κατσούνα του βοσκού»….
*Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος – ιστορικός
