Πέρασε κιόλας ενάμισι χρόνος από την εκδημία του Μίκη Θεοδωράκη. Η παρουσία και το έργο του στον κόσμο αυτόν πρόσθεσαν ανεκτίμητα στην πολιτισμική πορεία της ανθρωπότητας και τη συνεισφορά της Ελλάδας σε αυτήν. Επειδή Ελλάδα, διαχρονικά, σημαίνει αξίες. Στις αξίες οφείλουμε την ύπαρξή μας, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, όπως εκείνες εκφράζονται μέσα από τα έργα του πολιτισμού. Αυτό που κάνει την ειδοποιό διαφορά για τη χώρα μας ως πόλο έλξης -εδώ μιλάμε και για τον τουρισμό, την οικονομική μας υπόσταση – δεν είναι τόσο ο ήλιος και η θάλασσα, όσο η ιδιότητά της σαν λίκνο και διαρκής φορέας πολιτισμού. Η τελευταία αυτή είναι η δύναμή μας για το παρόν και το μέλλον, και ένα ανάχωμα αντίστασης απέναντι στη διαβρωτική, αλλοτριωτική πλευρά των νέων τεχνολογιών (π.χ. της τεχνητής νοημοσύνης).
Έτσι, στους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη: «Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,/ όπου και να θολώνει ο νους σας/ μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό/ και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη», να προσθέσουμε και το όνομα του μεγάλου, αξέχαστου Μίκη Θεοδωράκη.
Σε κάθε ευκαιρία, λοιπόν, θα έπρεπε ν’ ακούγεται και η μουσική εκείνου, να μην ξεχνιέται και να διαδίδεται περισσότερο, όσο κι αν οι συνθήκες σήμερα δεν το ευνοούν – όταν «βήματα σιδερένια τραντάζουν τα σκαλιά…» – ή, αντίθετα, ακριβώς επειδή δεν το ευνοούν. Εκείνου, που με τρόπο αριστοτεχνικό, μοναδικό μελοποίησε το έργο μεγάλων ποιητών μας, τη θαυμάσια ελληνική τους γραφή, βάζοντάς τους στα σπίτια όλων των Ελλήνων, να δονούν την καρδιά και τον νου:
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ/και μυρσίνη συ δοξαστική/μη παρακαλώ σας μη/λησμονάτε τη χώρα μου
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά/στα ηφαίστεια κλήματα σειρά/και τα σπίτια πιο λευκά/στου γλαυκού το γειτόνεμα
Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό/τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό/τους παλιούς μου φίλους καλώ/με φοβέρες και μ’ αίματα.
*Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι συγγραφέας
