Ο τουρισμός αποτελεί το κορυφαίο ζήτημα για την ελληνική οικονομία. Ωστόσο, μέχρι τώρα δεν έχει τύχει της παραμικρής αναφοράς κατά την προεκλογική εκστρατεία.
Και είναι μεν γεγονός ότι πηγαίνει πολύ καλά στη μετα-covid εποχή, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να επαναπαυόμαστε, να μη σχεδιάζουμε και κυνηγάμε το καλύτερο. Διότι η εικόνα που έχει σήμερα είναι αποτέλεσμα όχι μόνο των πάγιων πλεονεκτημάτων της χώρας μας (ήλιος και θάλασσα, πολιτισμός και αξίες), αλλά και του γενικότερου στοιχείου της «στερητικής», μακρόχρονης περιόδου του covid που έχει προηγηθεί, το οποίο στοιχείο είναι ευνόητο ότι θα βαίνει αποδυναμούμενο…
Συγκεκριμένα για το Ρέθυμνο, ο τουρισμός είναι σχεδόν ανύπαρκτος στον τομέα της κρουαζιέρας, ένας κλάδος που αδικαιολόγητα έχει μείνει υπανάπτυκτος. Κι αυτό γίνεται ακόμη βαρύτερο, αν αναλογιστούμε ότι στην πραγματικότητα το λιμάνι εξυπηρετεί μόνο την εποχιακή σύνδεση με κάποια νησιά των Κυκλάδων (τέσσερις μήνες το χρόνο) με δυο καραβάκια.
Τον τελευταίο καιρό επανειλημμένα (δις τουλάχιστον) δόθηκε διαβεβαίωση από το(α) υπουργείο(α) ότι το λεγόμενο masterplan για την ανάπτυξη του λιμένα είχε εγκριθεί και θα προχωρούσε άμεσα, ή, έστω, αυτή η εντύπωση είχε δοθεί σαφώς προς τα έξω. Τώρα, αίφνης, όλα διαψεύδονται, αναθεωρούνται και γυρίζουν πίσω…
Ας είναι. Θα μπορούσε το masterplan, συνολικά, να είναι ανεφάρμοστο, όμως εκείνο που επιβάλλεται να γίνει στο λιμάνι είναι, αφενός η οχύρωση αυτού και της πόλης από την ακραία κακοκαιρία, αφετέρου η ανάπτυξη της κρουαζιέρας. Κι ας μην είναι για τα πολύ μεγάλα πλοία.
Ας γίνουν αυτά τουλάχιστον, τα απολύτως αναγκαία. Σε μια πόλη που η διαχρονική υστέρηση στον τομέα των συγκοινωνιών τείνει να γίνει δεύτερη φύση.
*Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι συγγραφέας
