Σαλπίστηκε η έναρξη και οι αντίμαχοι
ριχτήκανε στην προεκλογική διαδικασία
(με άλλη διατύπωση: «προεκλογική αρένα»).
Η Αυτοδυναμία με αυταρέσκεια και οίηση
(αν κι ήταν χολωμένη, λόγω κατάργησης
του «μπόνους» για το πρώτο κόμμα)
αυτοπροβαλλόταν ως πανάκεια,
προσβάλλοντας ως «χάος»
και «τερατογέννηση»
την σύμπραξη κομμάτων
λόγω ισχύος της Απλής Αναλογικής.
Η Συνεργασία αντέκρουε αυτή τη λογική
(όσο και αν αναλογίζονταν τ’ αγκάθια αντι-
συνεργατικότητας των εν δυνάμει συνεργατών
που απλώς τα χαρακτήριζε ως «προεκλογικά»)
και υπενθύμιζε τις αυτοδύναμες τερατουργίες.
Οι Εκλογοσκόποι περιφέρονταν στην Αγορά
με τις σπλαχνοσκοπίες και οιωνοσκοπίες,
τις ονειροσκοπίες ή καπνοσκοπίες τους
κι όλα τα συναφή που έχει το συνάφι
για να μετράει και ν’ αναμετράει,
(μα πιο πολύ για να επηρεάζει)
λάου-λάου τη ψήφο του λαού.
Πιο πέρα καιροφυλακτούσε
με το σαρδόνιο χαμογελό της
και τη γιγαντοαπόχη της η Αποχή.
Με αγωνία διεμήνυε η Δημοκρατία
πως «όνομα μεν κέκληται δημοκρατία
διά το μη ες oλίγους αλλ’ες πλείονας οικείν»1
κι όλο λοξοκοίταε αυτούς που προσδοκούσαν
να ξαναδώσουν τ’ όνομά της στην Ολιγαρχία
με τα διάφορα νομότυπα τερτίπια τους,
αδιαφορώντας για τη διαφορά
σημαίνοντος και σημαινόμενου.
Με αγωνία διεμήνυε η Δημοκρατία και
πως η Αποχή δεν είναι λύση μα παράλυση,
ούτε απλή «απραγμοσύνη» μα «αχρειότητα»2,
ούτε και «αυτοδίκαιη τιμωρία» αλλά μωρία!
Αγριοκοίταζε της Αποχής τους τροφοδότες
(με έργα ή με λόγια, συνειδητά ή ασύνειδα)
και τους τροφοδοτούμενους «αψήφιστα»
κι ευχότανε στην πλάστιγγα της Κάλπης
η Αποχή να βγει… πετσί και κόκκαλο
και – αντιστρόφως ανάλογα –
η ίδια… παχαιμένη!
1. Θουκυδίδη Ιστορίαι, Ο Επιτάφιος του Περικλή, 2.37
(:Και καλείται το πολίτευμά μας δημοκρατία, επειδή η
κυβέρνηση του κράτους βρίσκεται όχι στα χέρια των
ολίγων, αλλά των πολλών).
2. Θουκυδίδη Ιστορίαι, Ο Επιτάφιος του Περικλή, 2.40
(Τον μηδὲν τώνδε (των πολιτικών) μετέχοντα ουκ
απράγμονα, αλλ’ αχρείον νομίζομεν (:Αυτόν που
απέχει εντελώς από τα κοινὰ τον θεωρούμε
όχι φιλήσυχο αλλά άχρηστο πολίτη).
* Ο Γιώργος Φρυγανάκης είναι φιλόλογος – συγγραφέας
