Παρακολουθώ με προβληματισμό τις παγκόσμιες εξελίξεις και ειδικότερα όσες αφορούν τη χώρα μας με τη γείτονα Τουρκία. Τελευταία παρακολούθησα όπως όλος ο πλανήτης την απόλυτη αλαζονεία στο οργανωμένο ξεφτίλισμα του Ουκρανού προέδρου στον Λευκό Οίκο. Μια νέα επίδειξη δύναμης του ισχυρού στον αδύναμο. Οι σκέψεις πολλές για ότι συνέβαινε πάντα και συνεχίζει να συμβαίνει με τους ισχυρούς απέναντι στους αδύναμους.
Θυμήθηκα τι είχε πει πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια περίπου ο προ-προ… προπάππους μας ο Θουκυδίδης, στον περίφημο Διάλογο Αθηναίων-Μηλίων… σε ένα δραματικό επεισόδιο του Πελοποννησιακού Πολέμου, στο 5ο βιβλίο της ιστορίας του, κεφ. 84-116. Ο διάλογος έχει μείνει στην ιστορία ως η αντιπαράθεση του δικαίου έναντι της ισχύος και συνέβη το 416 πχ. Για όποιον διαβάσει το κείμενο θα δει ξεκάθαρα την απάνθρωπη και προκλητική αλαζονεία της δύναμης και τη ροπή της προς την αδικία, αλλά και την αυτοκαταστροφή που αναπόφευκτα θα’ ρθει κάποια στιγμή αργότερα. Η πολιτική των Αθηναίων προς τους κατοίκους της Μήλου ιστορικά, νομίζω ότι αποτελεί κλασικό δείγμα πολιτικού κυνισμού, σε επίπεδο διεθνών σχέσεων. Βλέπουμε τον ισχυρό να ποδοπατεί ωμά κάθε έννοια δικαιοσύνης που επικαλείται η αδύναμη πλευρά. Στη νέα τάξη πραγμάτων το ίδιο σενάριο παίζεται από ΗΠΑ και Ρωσία προς την Ουκρανία.
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο είδα ότι τον όρο «Αλαζονεία της Δύναμης» τον εφεύρε ο γνωστός από το ομώνυμο ίδρυμα στη χώρα μας Αμερικανός γερουσιαστής J.W. Fullbright (1905-1995), για να χαρακτηρίσει τη συμπεριφορά της πατρίδας του, όταν είχε αρχίσει να εμπλέκεται στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ο ίδιος όρος, «Αλαζονεία της Δύναμης», χαρακτηρίζει νομίζω εδώ και δεκαετίες την αμερικανική πολιτική, αλλά και τη Ρωσική, ενώ στο βάθος αναδύεται και η Κινεζική.
Η ανθρώπινη συνείδηση και νοοτροπία ξέρουμε ότι διαμορφώνεται μέσα από γεγονότα και ιστορικές περιστάσεις. Στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.χ. είχε διαμορφωθεί έτσι ακριβώς, λόγω της κυριαρχία της στην Ελλάδα, με όλα τα συνεπακόλουθα. Το σύνηθες σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η αλαζονεία, κάτι που δεν απέφυγε και η Αθήνα. Η επεκτατική και αλαζονική πολιτική της, έθετε σε διαρκή κίνδυνο τις άλλες πόλεις, που παρακολουθούσαν, προφανώς έντρομες, τον αθηναϊκό επεκτατισμό και τη νέα ήθη στην πολιτική της Αθήνας προς τους υπόλοιπους Έλληνες. Πολιτική πολέμου προς όλους! Φίλους, εχθρούς και ουδέτερους, όπως οι Μήλιοι!
Όταν η πολιτική σκέψη και θέληση είναι προσανατολισμένες προς την αδικία, με χρήση βίας και εκμετάλλευση των περιστάσεων, τότε επιστρατεύεται η σκληρή διπλωματία, για να δικαιολογήσει τη συγκεκριμένη πολιτική και όσα ανεκδιήγητα διαπράττει. Ο Θουκυδίδης στο συγκεκριμένο διάλογο αυτό ακριβώς περιγράφει. Η λογική των Αθηναίων, λογική της δύναμης, του κυνισμού και της αλαζονείας, βρίσκει πάντα επιχείρημα για καταπάτηση της δικαιοσύνης.
Αυτή είναι η επιβολή της δύναμης του ισχυρού προς τον αδύναμο. Με αλαζονεία στρέφεται προς την αδικία, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα. Για να το κάνει, καταφεύγει στον ασταμάτητο επεκτατισμό με κυνισμό, χωρίς απολύτως κανένα ηθικό φραγμό, όπως το είδαμε στην τελευταία έκδοση του στο Λευκό οίκο, στη συνάντηση Τράμπ – Ζελένσκι και με τις δηλώσεις του για τις σπάνιες γαίες, τη διώρυγα Παναμά αλλά και τη Γροιλανδία! Δεν ξέρω αν ο Τράμπ και οι σύμβουλοι του έχουν διαβάσει ελληνική ιστορία. Αν έχουν διαβάσει θα δουν ότι στη συνέχεια η αλαζονεία των αθηναίων τους οδηγεί στην πλήρη καταστροφή, με την εκστρατεία στη Σικελία, από την οποία όχι μόνο τερματίστηκε άδοξα η κυριαρχία τους στην Ελλάδα, αλλά δεν συνήλθαν ποτέ!
Ο συγκεκριμένος διάλογος πέρα από την αλαζονεία της δύναμης του ισχυρού, θυμίζει τη δίκαιη τιμωρία των ισχυρών, για όσα αδικήματα έχουν διαπράξει. Όπως λέει ο Καζαντζάκης «Το κακό στην αρχή πάντα νικά, μα στο τέλος πάντα νικιέται!» Η ιστορία είναι πλούσια σε τέτοια περιστατικά. Αρκεί να θυμηθούμε την Οθωμανική αυτοκρατορία, τον Μουσολίνι, τον Χίτλερ, τον Τσαουσέσκου… και το τέλος τους. Γιατί αναπόφευκτα κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της Νέμεσις.
Για την ιστορία πρέπει να θυμόμαστε ότι οι ΗΠΑ υποσχέθηκαν στην Ουκρανία ένταξη στο ΝΑΤΟ και οι Ευρωπαίοι ένταξη στην Ε.Ε. Την εγκατέλειψαν και οι δυο.
Κάπως έτσι περίπου μας εγκατέλειψαν και εμάς οι «αγαπημένοι μας» Σύμμαχοί το 1922 στη μικρά Ασία, αφού μας είχαν βάλει προηγουμένως να κάνουμε όλη τη βρώμικη δουλειά γι’ αυτούς.
Σήμερα ζητάνε από τον Ουκρανία να παραδώσει τις σπάνιες γαίες, τους φυσικούς πόρους και πάνω από το 30% των εδαφών της. Ο πρόσφατα εκλεγμένος πλανητάρχης, ξεφτιλίζει τον ηγέτη της σε κοινή θέα, σε όλο τον πλανήτη!
Να θυμηθούμε ότι κάτι παρόμοιο συνέβη και σε μας το 1922 όταν μας ζήτησαν και παραδώσαμε την Ανατολική Θράκη στους αγαπημένους μας γείτονες…
Ο κόσμος στις μέρες μας αλλάζει με ταχύτητα φωτός και μοιραία σκέπτομαι αν -χτύπα ξύλο- στη θέση του ουκρανού προέδρου, χρειαστεί να βρεθεί ο Έλληνας Πρωθυπουργός. Βλέπω τον Τράμπ να μας ζητά την επιστροφή της Αμερικανικής Βοήθειας από το πρόγραμμα…Μάρσαλ και σε αντάλλαγμα να παραδώσουμε τους φυσικούς μας πόρους, το μισό Αιγαίο και ίσως κάποια νησιά στην Τουρκία, για χάρη της…ειρήνης.
Ο νομπελίστας ποιητής μας Σεφέρης είχε πει ότι: «Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι; Δε γυρεύω μήτε το σταμάτημα μήτε το γύρισμα προς τα πίσω, γυρεύω το νου, την ευαισθησία και το κουράγιο των ανθρώπων που προχωρούν εμπρός».
Οι πολιτικοί μας άραγε έχουν το νου, την ευαισθησία και το κουράγιο να προχωρήσουν εμπρός ή παραμένουν δέσμιοι της ιδεολογικής τους νοοτροπίας, αδιαφορώντας για το μέλλον της χώρας και των πολιτών της; Ο χρόνος θα δείξει.
