Δεν είναι πάντα
η σιωπή «χρυσός».
Να ξέρεις να σιωπάς,
όταν οι λέξεις είναι περιττές,
μα να φωνάζεις όταν η σιωπή
είναι ένοχη ή απλώς συνένοχη.
Αν σιωπάς όχι από περίσκεψη
μα από κάποια σκοπιμότητα,
θα φτάσει κάποτε η στιγμή
που τ’ άλεκτά σου λόγια
όλο θα στροβιλίζουν
στο μυαλό σου,
φέρνοντας λίβα
στις ανάσες σου,
σάλο στο στήθος σου,
ζάλη στο σάλεμά σου!
* * *
Δεν είναι πάντα
η σιωπή «χρυσός».
Από την αφωνία σου
ίσως χαθεί η φωνή σου,
ίσως γενείς σαν την Ηχώ,
που μοναχά των άλλων
τη φωνή αντηχεί!
* * *
Δεν είναι πάντα
η σιωπή «χρυσός».
Τις φωνές που κατα-
πνίγονται από φωνασκίες,
τις φωνές που καταπίνονται
από ανάγκες κι ανασφάλειες,
τις φωνές που ασφυκτιούν
πίσω από κάθε φίμωτρο
ή που δολοφονούνται,
δεν διαδέχονται
«χρυσές» σιωπές
αλλ’… «άνθρακες»!
