Αν προσπαθούσε κάποιος να πιάσει το νήμα για να ερμηνεύσει όσα συμβαίνουν στον πλανήτη, την Ευρώπη, την Ελλάδα και την Κρήτη, μάλλον θα έχανε τη μπάλα, κατά το κοινώς λεγόμενο. Όλα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια συγκροτούν μια πραγματικότητα που για να την μπορέσουμε να την κατανοήσουμε οφείλουμε να έχουμε το μυαλό μας και τα μάτια μας ανοιχτά. Η πανδημία, ο πόλεμος στην Ουκρανία με τις συνέπειές του, η ενεργειακή κρίση και η κλιματική αλλαγή που όσο περνάνε τα χρόνια δείχνει πιο σκληρά τα δόντια της, είναι εδώ για να μας υπενθυμίζουν ότι πολιτικοί και πολίτες πρέπει να βρισκόμαστε σε διαρκή εγρήγορση και επαγρύπνηση.
Η πανδημία αποτέλεσε μια περίοδο αποκάλυψης σε δύο επίπεδα. Πρώτον, στην ανάγκη συνεννόησης μεταξύ των κρατών και των διεθνών οργανισμών και δεύτερον, στη λυπηρή επιβεβαίωση ότι «αντισυστημικές» και αντιεπιστημονικές θεωρίες συνωμοσίας και οι εκπρόσωποί τους καιροφυλακτούν ανά πάσα στιγμή στη γωνία για να επιβληθούν σε όσο το δυνατόν περισσότερα κοινωνικά στρώματα. Σε αυτό το πεδίο το καμπανάκι χτυπά για την πολιτική και τους εκπροσώπους της σε παγκόσμιο επίπεδο, αφού η κριτική για αντικοινωνικές πολιτικές λαμβάνει τη μορφή αμφισβήτησης όλου του μοντέλου της νεωτερικότητας που στηρίζεται στον ορθολογισμό και στην πίστη στις επιστήμες για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Μια σταθερά που τείνει να χαθεί και οι πολέμιοί της βρήκαν γόνιμο έδαφος στην αμφισβήτηση των εμβολίων μέσω ενός θολού «δικαιωματισμού».
Ο πόλεμος στην Ουκρανία καταδεικνύει επίσης τα όρια και της αντιφάσεις της γεωπολιτικής ισορροπίας. Η δολοφονική πολεμική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αντιμετωπίστηκε με αμφιλεγόμενες πολιτικές και στάσεις διεθνών συνασπισμών και κρατών που έριξαν νερό στο μύλο της αμφισβήτησης της ορθότητας των πολιτικών αποφάσεων. Αρχικοί βαρύγδουποι αφορισμοί δίνουν τη θέση του σε συμβιβαστικές προτάσεις, κάτι που θα έπρεπε να έχει υιοθετηθεί από την αρχή, γιατί μιλάμε για ένα χρονικό διάστημα τριών μηνών κι όχι για έναν μακροχρόνιο πόλεμο. Και σε αυτό το πεδίο, η ανάδυση ετερόκλητων συμμαχιών και φαινομενικά απρόσμενων συμμαχιών δημιούργησε την αίσθηση ότι το παιχνίδι δεν παίζεται στο προσκήνιο, αλλά στο παρασκήνιο.
Αν στο παραπάνω ζήτημα προσθέσουμε την ενεργειακή κρίση και την παρεπόμενη ακρίβεια που πλήττει τα μεσαία και κυρίως τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, γίνεται αντιληπτό γιατί οι πολίτες ανησυχούν για το μέλλον τους και μπορούν να τείνουν ευήκοα ώτα σε όσους καπηλεύονται τις δημοκρατικές αξίες στο όνομα του έθνους, της κοινωνίας κοκ. Είναι αυτό που δεν έλαβε υπόψη του ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν στις γαλλικές βουλευτικές εκλογές, με αποτέλεσμα την απώλεια της απόλυτης πλειοψηφίας και την ενδεχόμενη περιδίνηση της γαλλικής πολιτικής ζωής, με το ακροδεξιό κόμμα της Μαρίν Λεπέν να καταλαμβάνει 89 έδρες στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση!
Τέλος, η κλιματική κρίση, με την Αγγλία -ένα χτυπητό παράδειγμα- να χτυπάει «σαραντάρια», δείχνει ότι πρέπει να δούμε τη ζωή μας διαφορετικά. Η στροφή σε μια πραγματική βιώσιμη ανάπτυξη που θα περιλαμβάνει όλη την υδρόγειο από το Βόρειο και το Νότιο Πόλο, μέχρι λόγου χάρη και τον δήμο Αγίου Βασιλείου στο νομό μας, είναι η μόνη λύση για να ζήσουν οι επόμενες γενιές χωρίς τον φόβο της οικολογικής καταστροφής. Ειδικά, μια χώρα όπως η Ελλάδα και μια γεωγραφική ετερότητα όπως η Κρήτη, που ακόμη έχουν τις από τις καλύτερες κλιματολογικές συνθήκες διαβίωσης παγκοσμίως, είναι κρίμα να χάσουν το συγκριτικό τους πλεονέκτημα, ενδεχόμενο που θα έχει και συνέπειες στον τουρισμό και την οικονομία.
Τα καμπανάκια, επομένως, είναι πολλά και οφείλουμε επιτέλους να τα ακούσουμε…
