Του ΜΑΝΟΛΗ ΠΕΤΡΑΚΗ*
Ποτέ κανείς δεν ήξερε.
Ούτε για το βίο του Σειραγάκη, ούτε για το ότι ένα παιδί εκδίδεται από κάποιους απ’ τα δώδεκα, ούτε για το Μίχο, ούτε για τίποτα…
Αντιθέτως, όλοι σοκάρονται.
Όλοι σοκάρονται, και με το Σειραγάκη, και με το Μίχο, και με όλα όσα μαθεύτηκαν πρόσφατα πως επί έτη συνέβαιναν σ’ ένα κοριτσάκι.
Ουαί κι αλλοίμονο λοιπόν, αν ο Σειραγάκης, ο Μίχος και οποιοσδήποτε άλλος (προσφάτως ανακρινόμενος) μιλήσει, και πει επιτέλους για το πόσοι και ποιοι γνώριζαν, ανέχονταν, σιωπούσαν, κάλυπταν, ήσαν δηλαδή οι συμμέτοχοι στα εγκλήματα που διαπράχτηκαν σε παιδικά σώματα και ψυχές.
Κάλλιστα τούτο το κείμενο θα μπορούσε να τελειώσει εδώ αφού είπαμε: «κανείς δεν ήξερε» (και φυσικά κανείς δεν θα μιλήσει), αλλά η αναγούλα που προκαλεί η κοινή ησυχία τούτης της «αμόλυντης», «φιλήσυχης», «σοκαρισμένης» κοινωνίας που εσκεμμένα καλύπτει κραυγές κακοποιημένων παιδιών, δεν τ’ αφήνει…
Αυτό που αντίθετα εσκεμμένα αφήνει, κι όχι η αναγούλα αλλά η «σοκαρισμένη» αυτή κοινωνία, είναι κάθε παιδί να βασανίζεται, να εκδίδεται, να βιάζεται, να χάνει την παιδική του ηλικία και να στερείται κάθε είδους προστασίας, όταν βεβαίως το παιδί αυτό δεν είναι το δικό της δηλαδή το παιδί κάθε «σοκαρισμένου» μέλους της.
Τελικά το κείμενο αυτό θα τελειώσει.
Και θα τελειώσει γιατί δεν του επιτρέπει να συνεχιστεί, το μέγεθος τελικά αυτής της αναγούλας που προκαλείται όχι απλά από τα ανωτέρω, αλλά κυρίως από τον κάθε έναν που αντί να χαρακτηρίσει τα παιδιά αυτά ως: «απροστάτευτα» κι «αθώα θύματα», τολμά και τα χαρακτηρίζει ως: «πουσ…κια» ή «που…κια».
* Ο Μανόλης Πετράκης είναι δικηγόρος Ρεθύμνου