Έφυγαν όμως τόσο νέοι και τόσο ξαφνικά
Κάποιες εποχές οι καρδιοπάθειες δεν είχαν τη σημερινή τους αντιμετώπιση από την επιστήμη καρδιοπαθής ίσον και καταδικασμένος. Είχε όμως το Ρέθυμνο τη μεγάλη τύχη να διαθέτει επιστήμονες με γνώσεις πολύ μπροστά από την εποχή τους. Όπως ήταν ο σπουδαίος εκείνος επιστήμονας Μάρκος Φουντουλάκης που είχε συνδέσει το όνομά του με τη σιγουριά κάθε ασθενούς. Ανήκε στους γιατρούς με την περίεργη εκείνη ευλογία να μπορούν και με την αφή και την ακοή να οδηγούνται σε ασφαλή συμπεράσματα και να προλαμβάνουν τα χειρότερα σώζοντας ζωές.
Ήταν και καρδιολόγοι που με τις μεθόδους τους άφησαν το όνομά τους με χρυσά γράμματα στον κόσμο της επιστήμης όπως ο Κωνσταντίνος Σμπώκος και ο Δημήτρης Σταγκουράκης.
O Δημήτρης Σταγκουράκης ήταν ένας από τους επιστήμονες που έγραψε τη δική του ιστορία στον τόπο και σαν προσωπικότητα και σαν γιατρός.
Η απουσία του άφησε ένα μεγάλο κενό. Κι όμως η μνήμη του παραμένει άσβεστη. Ακούς το όνομά του σε κάθε αφήγηση που έχει σχέση με το παλιό καλό Ρέθυμνο. Γενικά η οικογένεια Σταγκουράκη ακούγεται πάντα με ξεχωριστό σεβασμό και εκτίμηση.
Οι σημερινοί ασπρομάλληδες που πατούν την όγδοη δεκαετία έχουν να πουν για την κυρία Σοφία που τους εξασφάλιζε το ποδήλατο με χαμόγελο στα χείλη. Μάνα για όλους συμπεριφερόταν με τόση κατανόηση και στοργή βλέποντας παντού τα παιδιά της. Κι όταν έπρεπε να σπουδάσουν τα παιδιά της πέρασε αμέτρητα ξενύχτια δουλεύοντας αποκλειστική στην Αθήνα για να τα φέρει βόλτα. Και πάντα με το χαμόγελο.
Όσο για τον πατέρα του ήταν από τους φημισμένους πρωτοχορευτές. Έδινε στα γλέντια που συμμετείχε τη δικό του στίγμα της λεβεντιάς και της ευπρέπειας. Ένας αληθινός και αφοσιωμένος λειτουργός της παράδοσης. Ένας υπέροχος άνθρωπος και αξιοπρεπής ακόμα κι όταν έβλεπε μόνο με τα μάτια της ψυχής.
Ο Δημήτρης γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1942. Επικρατούσε και στον τόπο αυτό, απίστευτη φτώχεια. Εκείνη η γενιά πραγματικά ανήκε στις μαρτυρικές. Κι όμως στη λάβα της στέρησης σφυρηλατήθηκαν σπουδαίοι άνθρωποι. Μπορεί να ανήκαν στους ασυμβίβαστους να δεχθούν κανόνες και περιορισμούς. Μπορεί να διψούσαν για τη ζωή και να έκαναν τις δικές τους υπερβάσεις αποδεχόμενοι με απόλυτη αίσθηση ευθύνης τις συνέπειες.
Ποτέ όμως δεν παραβίασαν τους κανόνες της πρεπιάς και της ανθρωπιάς.
Ο Δημήτρης δεν άντεχε τα στεγανά. Ασφυκτιούσε σε περιορισμούς που αφαιρούν στιγμές χαράς από τη ζωή. Οι δυσκολίες δεν τον εμπόδιζαν να ζει όπως εκείνος ένοιωθε.
Η αγάπη του για τη μουσική τον έφερε κοντά στη Δημοτική Φιλαρμονική και ήταν για ένα διάστημα και αυτός μέλος της μπάντας. Σε ένα δημοσίευμα για το ιστορικό μουσικό μας σύνολο ο Μανόλης Καρνιωτάκης έχει μια φωτογραφία όπου διακρίνεται και ο Δημήτρης.
Προικισμένος από τη φύση και με αρρενωπή ομορφιά απολάμβανε ένα ακόμα θείο δώρο με τις εκφράσεις κι εκδηλώσεις θαυμασμού που δεχόταν. Έμοιαζε με κινηματογραφικό αστέρα και σίγουρα θα συγκίνησε ευαίσθητες υπάρξεις. Ο ίδιος όμως είχε πάντα τη συναίσθηση του μέτρου χάρις στη σωστή διαπαιδαγώγηση που είχε λάβει από τα πρώτα του παιδικά χρόνια. Σεβόταν συνειδητά τους συνανθρώπους του και ήθελε πάντα να τους βλέπει χαμογελαστούς. Αυτός ήταν κι ένας βασικός λόγος που επέλεξε να υπηρετήσει τον Ιπποκράτη παρά τις τόσες δυσκολίες που αντιμετώπιζε.
Η στέρηση δεν τον γονάτισε. Σπούδαζε και παράλληλα εργαζόταν. Πρώτα φυσιοθεραπευτής και μετά γιατρός με ειδικότητα στην καρδιολογία.
Αυτό που δεν το είχε ούτε ο ίδιος συνειδητοποιήσει ποτέ ήταν ένα χάρισμα να ανακουφίζει τον ανθρώπινο πόνο με μια ιδιαίτερα ευλογημένη αίσθηση της αφής. Και ένα ακόμα χάρισμα να εντοπίζει με την πρώτη ματιά το πρόβλημα του ασθενούς πριν ακόμα ξεκινήσει τον έλεγχο.
Οι ικανότητές του αυτές τον ξεχώρισαν αμέσως και οι δελεαστικές προτάσεις που δεχόταν, προοιώνιζαν ένα λαμπρό μέλλον και σίγουρα ακαδημαϊκή καριέρα.
Όπως προαναφέραμε για να εξασφαλίζει τις σπουδές του εργαζόταν παράλληλα. Όταν έκανε μάθημα σε μια σχολή αισθητικής, έτυχε να ξεχωρίσει μια μαθήτρια, ένα ταλαντούχο πλάσμα με πλούσιο συναισθηματικό κόσμο. Και χωρίς να χάσει καιρό φρόντισε η όμορφη μαθήτριά του Κατερίνα Σακαδάκη να γίνει σύντομα η κυρία Σταγκουράκη.
Ένα καλοκαίρι που κατέβηκαν στην Κρήτη για διακοπές, σαν να είχαν συνεννοηθεί όλοι οι παλιοί γνωστοί τον ρωτούσαν πότε θα κατέβει στο Ρέθυμνο να προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Ο Δημήτρης Σταγκουράκης αν και ήταν σε μια φάση της ζωής του που ανοίγονταν λεωφόροι στην καριέρα του συγκινήθηκε από τη ζεστασιά του κόσμου.
Τα αρώματα από τις γλάστρες στα φτωχόσπιτα της Σοχώρας, το γνώριμο βουητό στους χώρους που είχε νεώτερος ζωντανέψει με το τραγούδι και τον χορό του, το σμίξιμο με τους αξέχαστους φίλους της εφηβείας δεν τον άφησαν να το σκεφτεί περισσότερο. Άρεσε και στην Κατερίνα το περιβάλλον, είχε μαγευτεί από τη γραφικότητα της πόλης και δεκαετία του 80 πήραν τη μεγάλη απόφαση.
Αυτή βέβαια έκανε πολλούς πάσχοντες να πάρουν ανάσα. Ήταν μια εποχή που θα έβγαινε στη σύνταξη ένας κορυφαίος της επιστημονικής κοινότητας ο καρδιολόγος Μάρκος Φουντουλάκης. Ο Δημήτρης Σταγκουράκης επομένως θα κάλυπτε ένα τεράστιο κενό.
Από τις πρώτες μέρες πήρε ζεστά το λειτούργημά του. Και από κοντά η Κατερίνα που ενώ είχε δημιουργήσει ένα πρότυπο Ινστιτούτο Αισθητικής με εκλεκτή πελατεία δεν άφηνε τον εαυτό της να ξεκουραστεί όταν υπήρχε λόγος. Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν φορητά τηλέφωνα, εκείνη αναζητούσε στα σπίτια ασθενών του τον άνδρα της για να τρέξει σε κάποιο άλλο περιστατικό. Κι ο Δημήτρης ήταν πάντα πρόθυμος να τρέξει όσο κουρασμένος κι αν ένοιωθε.
Η ευφυΐα του δεν άργησε να θαυματουργήσει με μια σωτήρια εφεύρεση που προλάμβανε το πνευμονικό οίδημα. Για την εφεύρεση αυτή ο Δημήτρης Σταγκουράκης είχε λάβει και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Το ιατρείο του πάντα εξοπλισμένο στην εντέλεια έκανε πολλούς καρδιοπαθείς να αισθάνονται σιγουριά πια γιατί ο Δημήτρης Σταγκουράκης είχε μεγάλη επιτυχία και στην πρόληψη του εμφράγματος. Βέβαια δεν περιοριζόταν μόνο στην αγωγή αλλά ευαισθητοποιούσε τους ασθενείς του και στην πρόληψη ενθαρρύνοντάς τους για πιο υγιεινή ζωή, περισσότερη άσκηση και λιγότερες καταχρήσεις.
Ο Δημήτρης Σταγκουράκης δεν είχε καμιά ανάμειξη στη πολιτική. Προσωπικοί του φίλοι όμως από τις πιο σημαντικές οικογένειες του τόπου τον έπεισαν να ασχοληθεί ποντάροντας στο ενδιαφέρον του για την πρόοδο της πόλης.
Σύντομα αναδείχτηκε σε μια ισχυρή πολιτική δύναμη. Έδειξε συνέπεια στην άσκηση των καθηκόντων του και ήταν από τους πιο πετυχημένους αντιδημάρχους. Ως πρόεδρος της Δημοτικής Φιλαρμονικής, συνέβαλε τα μέγιστα στην καθιέρωση του Μουσικού Σχολείου.
Ακόμα έχουμε στο αρχείο μας την επιστολή που είχε στείλει τον Σεπτέμβρη του 1991, στα σχολεία ενημερώνοντας για τη νέα αυτή μονάδα εκπαίδευσης.
Με απλό τρόπο ανέλυε τα οφέλη μιας φοίτησης στο Μουσικό Γυμνάσιο που μόλις είχε ιδρυθεί κι έδινε τη δυνατότητα στους μαθητές να αποκτήσουν εκτός από μουσικές γνώσεις και ξένες γλώσσες, μια ευκαιρία για ανώτατες σπουδές αλλά και μια θέση στη Δημοτική Φιλαρμονική για την εκμάθηση όποιου οργάνου ήθελαν.
Στήριξη επίσης με θέρμη το Φεστιβάλ «Παιδική Άνοιξη», που ξεκινούσε η «Πολιτιστική Αναγέννηση» της οποίας ήταν από τα ιδρυτικά μέλη.
Σαν δημοτικός παράγοντας θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα αν βέβαια του είχαν δοθεί και περισσότερες αρμοδιότητες. Εκείνος όμως πάντα μετριοπαθής, χαμηλών τόνων και άνθρωπος που ενδιαφερόταν μόνο για τους άλλους ποτέ δεν δημιούργησε θέμα για να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του.
Ο Δημήτρης Σταγκουράκης ήταν πάντα μια ήρεμη δύναμη. Ένας έντιμος παράγοντας, ένας αλτρουιστής γιατρός, ένας θαυμάσιος σύζυγος και άριστος πατέρας.
Δίδαξε στα παιδιά του αυτά που έκαναν και τον ίδιο να ξεχωρίσει. Κατάφερε να τους μεταδώσει τις πραγματικές αξίες της ζωής.
Ένα διαρκές άγχος όμως να φέρνει σε πέρας κάθε του αποστολή και οι πικρίες που συνήθως προορίζονται για κάθε άνθρωπο που διακρίνεται στην πόλη αυτή δεν άφησαν ανεπηρέαστη την υγεία του.
Έφυγε τόσο πρόωρα, πριν απολαύσει τους καρπούς του μόχθου του. Έγραψε όμως τη δική του ιστορία. Κι έμεινε στη μνήμη μας ένα φωτεινό ορόσημο καλοσύνης, αγάπης και πάθος για δημιουργία.
«Sbokos 3 Solution»
Ο γιατρός Κώστας Σμπώκος ήταν διάσημος καρδιοχειρουργός, ήταν o ερευνητής που έσωσε ζωές με το «Sbokos 3 Solution», που με την ευφυΐα η οποία τον χαρακτήριζε είχε καταφέρει να ανοίξει νέα οδό στην επιστήμη του.
Ο Κώστας Σμπώκος γεννήθηκε στ’ Ανώγεια τον Οκτώβριο του 1940. Ήταν ο πρώτος ανάμεσα στα πέντε παιδιά του βοσκού Γιώργη Σμπώκου-Κωστακογιώργη και της Ελένης το γένος Κεφαλογιάννη. Ο μικρός έδειχνε να παίρνει τα γράμματα αλλά που σκέψη για ανώτερες σπουδές; Είχε τελειώσει τις εγκύκλιες σπουδές του με αμέτρητες δυσκολίες. Κι όμως είχε τόση δίψα για να σπουδάσει που δεν άφησε τη ζωή να τον πάρει από κάτω.
Είχε όρεξη κι ένα κοφτερό μυαλό που δεν τεμπέλιαζε στιγμή. Είχε τα νιάτα του. Έτσι ρίχτηκε στον αγώνα και δικαιώθηκε σύντομα.
Με ένα «Άριστα» στο απολυτήριο από το Γυμνάσιο Ηρακλείου το 1958 πέρασε με εξετάσεις στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών. Εκεί που κόντεψε να τον γονατίσει η απόλυτη φτώχεια που ζούσε ήρθε η υποτροφία από το κληροδότημα Παπαδάκη να του αναπτερώσει τις ελπίδες. Διπλασίασε τις προσπάθειές του και κατάφερε να εξασφαλίσει και άλλες υποτροφίες από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ) και τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Σχολικών Επικουρικών Υποτροφιών.
Το καλοκαίρι του 1965, πεμπτοετής φοιτητής ιατρικής, παρακολούθησε για δυο μήνες τη λειτουργία της χειρουργικής κλινικής του θώρακος και της καρδιάς του πανεπιστημίου της Upsala Σουηδία με καθηγητή τον V. Bjork. Ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία που του εξασφάλισε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών.
Ο Κώστας ξέροντας πως δεν έχει άλλα περιθώρια έψαχνε τέτοιες ευκαιρίες φροντίζοντας να εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις με σκληρή μελέτη και απόλυτη αφοσίωση στις σπουδές του.
Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην αεροπορία κατά τα έτη 1964-1965 και μάλιστα στην υπηρεσία μεταφοράς ασθενών με ελικόπτερα σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.
Στο διάστημα που υπηρετούσε στον υγειονομικό σταθμό του Φουρνά Ευρυτανίας έδειξε μεγάλη αυταπάρνηση ιδιαίτερα κατά τους καταστροφικούς σεισμούς. Δεν έφευγε από το χειρουργείο ούτε για να πάρει ανάσα προκειμένου να προλάβει όλες τις περιπτώσεις που έρχονταν με σοβαρό κίνδυνο ζωής.
Από τον Οκτώβριο 1965 μέχρι τον Δεκέμβριο 1972 του χορηγήθηκε υποτροφία του British Council του Λονδίνου.
Δεν είχαν περάσει παρά λίγοι μήνες από την παραμονή του στο Λονδίνο όταν τον κάλεσαν για συνέντευξη στο Central Office of Information. Εκεί αφού του ζητήθηκε τους εξήγησε όλη τη μέχρι τότε πορεία του και τον βασικό σκοπό που είχε γίνει στόχος και άλλων συναδέλφων του να αποκτούν μεγαλύτερη εμπειρία ώστε να μεταλαμπαδεύουν τα φώτα της επιστημονικής εμπειρίας του κι έτσι να μη χρειάζεται οι Έλληνες ασθενείς να καταφεύγουν στο εξωτερικό για θεραπεία.
Η παραμονή του στο Λονδίνο του έδωσε μοναδικές ευκαιρίες για να συνεχίσει το λειτούργημά του. Παρακολούθησε όλα τα μετεκπαιδευτικά μαθήματα για χειρουργούς θώρακος-καρδιάς στο Institute of diseases of the chest London University και έλαβε ενεργό μέρος στην έρευνα για τη μεταμόσχευση πνεύμονος στο Cardiothoracic Institute London University.
Συμμετείχε σε όλε τις κλινικοπαθολογικές συγκεντρώσεις και διαλέξεις στο Ινστιτούτο Παθήσεων Θώρακος του Λονδίνου και παρακολούθησε τα τμήματα συνεχούς εκπαίδευσης των θωρακοχειρουργών του Brompton Hospital.
Παρακολουθούσε επίσης και επί τέσσερα χρόνια το Annual Course in cardiac Surgery του British Postgraduate Medical Medical Federation του Πανεπιστημίου του Λονδίνου από το 1973 μέχρι το 1977.
Διετέλεσε επιμελητής στη χειρουργική του θώρακος και της καρδιάς του νοσοκομείου Brompton του πανεπιστημίου του Λονδίνου (Ιούλιος 1972 – Δεκέμβριος 1972). Ανώτερος εσωτερικός χειρουργός κατόπιν εξετάσεων στο ίδιο νοσοκομείο, επιμελητής και σε άλλα τμήματα με αντικείμενο εκτός από καρδιά και τα αγγεία ενώ επιδίωκε να είναι κοντά σε αυθεντίες, όπως ο R. Desley, που εκείνη την εποχή αποτελούσε κορυφή στη χειρουργική του οισοφάγου. Κατά την παραμονή του στα κέντρα αυτά συμμετείχε στις περισσότερες κλινικές και ερευνητικές δραστηριότητές τους και δημοσίευσε αρκετές επιστημονικές εργασίες μετά των διαπρεπών χειρουργών προϊσταμένων του των οποίων η εκτίμηση που του έδειχναν και η εμπιστοσύνη του έδωσαν την δυνατότητα να εκτελέσει ως υπεύθυνος χειρουργός μεγάλο αριθμό επεμβάσεων θώρακος και καρδιάς.
Από τον Ιανουάριο του 1976 και για ένα χρόνο εργάστηκε στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης στη Βοστόνη σε σημαντική θέση.
Ο διορισμός του στο πιο φημισμένο ίσως νοσοκομείο της Αμερικής, στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, εκτός του ότι ήταν τιμή για τον νεαρό επιστήμονα υπήρξε και ιδιαίτερα γόνιμη για τη σταδιοδρομία του ως χειρουργού θώρακος, καρδιάς και αγγείων ιδιαίτερα των στεφανιαίων.
Η επιστημονική συγκομιδή από ένα τέτοιου υψηλού επιπέδου ιατρικού κέντρου ήταν σπουδαία στο ερευνητικό όσο και στον κλινοχειρουργικό τομέα.
Εργάστηκε πειραματικά στο πρόβλημα της συντήρησης του μυοκαρδίου κατά τις εγχειρίσεις ανοικτής καρδιάς με διάσημους καθηγητές.
Υπήρξε μέλος της ομάδας ερευνητών του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, η οποία μελέτησε σε μεγάλες σειρές πειραμάτων για τέσσερα χρόνια τις διάφορες μεθόδους προφύλαξης του μυοκαρδίου από την ισχαιμία κατά τη διάρκεια των επεμβάσεων εξωσωματικής κυκλοφορίας. Και το αποκορύφωμα της ερευνητικής του δράσης ήταν ένα νέο διάλυμα καρδιοπληγίας και συντηρήσεως του μυοκαρδίου που δημιούργησε και προς τιμήν του πήρε το όνομά του.
Το διάλυμά του συγκρίθηκε πειραματικά με όλους τους άλλους τρόπους συντήρησης του μυοκαρδίου και τα αποτελέσματα έδειξαν ότι υπερέχει κατά πολύ από άλλα γνωστών μεθόδων εγχειρητικής προφύλαξης της καρδιάς.
Ο Κώστας Σμπώκος σε ηλικία που άλλοι συνεχίζουν την ειδίκευση εκείνος ήταν ήδη μέλος πολλών διεθνώς ιατρικών εταιριών και να έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα σε διεθνούς εμβέλειας επιστημονικά περιοδικά.
Και δεν έλειψαν οι διακρίσεις. Τον Μάρτιο του 1981 του απονεμήθηκε το 10 Βραβείο «Σωτήρης Παπασταμάτης» της Εταιρείας Ιατρικών Σπουδών για τη μελέτη του «Μεταμόσχευση Οργάνων Το ξεκίνημα – Η πορεία – προοπτικές».
Ήταν μέλος επτά ελληνικών επιστημονικών εταιρειών και 19 διεθνών. Δημοσίευσε 114 ιατρικές δημοσιεύσεις και παρουσιάσεις από τις οποίες πάνω από 30 σε ξένα ιατρικά περιοδικά και την πραγματεία «Η Φιλοσοφία της χειρουργικής ή η ανατομία μιας ανάγκης».
Ανέβηκε ψηλά αλλά δεν ξέχασε ποτέ την οικογένειά του. Έγινε στήριγμα σημαντικό για τους γονείς και τ’ αδέλφια του φροντίζοντας τις σπουδές τους. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι θα τα κατάφερνε όλα αυτά ένα παιδί που βίωσε την απόλυτη φτώχεια και δεν είχε άλλο εφόδιο παρά τις ευχές των γονέων του.
Όσο ψηλά κι ανέβηκε δεν ξέχασε τις ρίζες του. Έμεινε απλός, ανθρώπινος, ένας αυθεντικός Ανωγειανός που κουβαλούσε πάντα μαζί του τις παραδόσεις με τις οποίες γαλουχήθηκε.
Κι όμως, ίσως για να επιβεβαιωθεί ακόμα μια φορά το ρηθέν «Οι καλοί πεθαίνουν νέοι» μόλις που είχε προλάβει να δημιουργήσει οικογένεια κι ήταν πατέρας δυο μικρών κοριτσιών ήρθε το τέλος. Τόσο ξαφνικά εκεί στο γήπεδο που είχε πάει να παρακολουθήσει έναν αγώνα. Αυτός που είχε σώσει τόσες καρδιές τον πρόδωσε η δική του. Κι ήταν μόλις 41 χρόνων.
Την Πέμπτη 14 του Γενάρη 1982 από την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής όπου τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε παντρευτεί, έγινε η κηδεία του. Ένα πλήθος τον συνόδευε στην τελευταία του κατοικία. Τραγική ειρωνεία ότι μόλις είχε τελειώσει την υφηγεσία του αλλά δεν πρόλαβε να την υποβάλει. Και την έβαλαν μαζί του στο φέρετρο.
Τραγική φιγούρα και η μάνα που έκανε και τις πέτρες να ραγίσουν μοιρολογώντας με τον γνωστό Ανωγειανό τρόπο.
Έχει θολώσει το μυαλό παιδί μου
Και δεν μπορώ να γράψω γιασεμί μου
Κώστα παιδί μου ώρα σου καλή όπου κι αν πας και η ευχή μου πάντοτε να συνοδεύει την αγνή ψυχή σου.
Αυτός ήταν ο Κώστας Σμπώκος. Ο γιατρός που θα μπορούσε να σώσει τόσο κόσμο, να δημιουργήσει πάνω στην επιστήμη του κι όμως δεν πρόλαβε.
Να τον θυμάται άραγε κανείς; Για την επιστημονική κοινότητα λέμε, γιατί στη γενέτειρά του με έργα και υποτροφίες πάντα διατηρείται αναλλοίωτη η μνήμη του.
Κι όμως με κάποιο τρόπο η μνήμη αυτών των επιστημόνων πρέπει να διατηρείται άσβεστη. Και αυτά τα αφιερώματα είναι απλά μια πρόταση εκτός από δημοσιογραφικό καθήκον. Άνθρωποι με τόση προσφορά δεν πρέπει να χάνονται στη λήθη.
