Επάνω στον κατεβασμένο καταπέλτη
ο Κυνισμός με τη μορφή
λευκοντυμένου Υπάρχου
στη θάλασσα απωθούσε με μανία
τον ταξιδιώτη της ύστατης στιγμής,
εκείνης που θα έλυνε κάβους το πλοίο.
Οι επιβιβάτες από το κατάστρωμα
αποδοκίμαζαν τη βαρβαρότητα.
Όμως δεν άκουγε ο Κυνισμός
καμιά κραυγή ανθρώπου,
καμιά φωνή συνείδησης,
καμιά εντολή Θεού!
Στη δίνη της προπέλας παραδίνει
τον ταξιδιώτη, κοιτώντας τον ψυχρά,
και δίνει σήμα για συνέχιση τ’ απόπλου
σαν να ’χε γίνει κάτι ασήμαντο εντελώς!
Ούτ’ η κραυγή «Στη θάλασσα άνθρωπος»,
που επιβάλλει την προτεραιότητα ζωής,
συγκίνησε κανέναν απ’ το πλήρωμα,
κι ας ήτανε πολύ γνωστός σε όλους
ο διαφορετικός, ο υστερημένος
ο αγαθός, ο φτωχ-Αντώνης!
(Ίσως γι’ αυτό!;)
* * *
Όχι, δεν είναι μια σκηνή
από ταινία τρόμου
ή από όνειρο εφιαλτικό!
Ούτε είναι αυτή η μεγάλη
της Ναυτοσύνης μας εικόνα,
αλλά ένα στίγμα στη στολή της,
όπως «μια μύγα μες στο γάλα»!
Είναι μια εκδοχή του Κυνισμού,
που όλο και πιο πολύ διαβρώνει
την κοινωνική πραγματικότητα!
* * *
Κι αν μας τραντάζει τώρα
η νέα «κανονιά» του Κυνισμού,
«κανονικότατα» θα επιστρέψουν όλα
σαν κουρντισμένα στην «κανονικότητα»,
όπως συμβαίνει πάντα με τους ήχους
και τους απόηχους κάθε «κανονιάς»!
Μέχρι να μας «ξυπνήσει» πάλι
κάποια… κυνωδία!
