Είναι κάποιες φορές που δοκιμάζονται οι ανθρώπινες αντοχές μας… είναι κάποιες φορές που λες και βρίσκεσαι εγκλωβισμένος σε ένα τραίνο που δεν ξέρεις που οδηγεί ή μάλλον υποψιάζεσαι… και αποζητάς να κατέβεις στην επόμενη στάση ή εάν είναι δυνατό να πηδήξεις από το παράθυρο ακόμα και εάν εκείνο βρίσκεται εν κινήσει.
Είναι τότε που δεν παύεις να αναρωτιέσαι αν πραγματικά συμβαίνει αυτό στη ζωή σου… Κάτι που δεν υπολόγιζες… τόσο απαιτητικά δύσκολο… χρονοβόρο μα και ψυχοφθόρο.
Και όμως συμβαίνει… και μάλιστα διαρκεί πολύ περισσότερο χρόνο από όσο μπορούσες να φανταστείς.
Τότε αρχίζεις να μετράς τις δυνάμεις σου… που κάποτε τις βρίσκεις ικανοποιητικές, μα όσο κυλάει ο καιρός όλο και συχνότερα τις βρίσκεις ανεπαρκείς. Μα πως έγινε έτσι η ζωή μου… αλλιώς τα υπολόγιζα. Και τώρα; Πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Που είναι η έξοδος διαφυγής;
Και τότε …κάπου εκεί ίσως αρχίσεις ένα διάλογο με τον εαυτό σου. Εκείνο τον εαυτό που μπορεί να υπερβαίνει τα ανθρώπινα… και τις αδυναμίες του κόσμου ετούτου.
Είναι οι στιγμές εκείνες που βοηθάει το Θείο… το υπερβατικό και σχεδόν μαγικά συμβαίνουν κατανοήσεις μέσα σου…Αρχίζεις να παρατηρείς την κατάσταση από μια άλλη απόσταση. Συνειδητοποιείς ότι μέσα σε όλη αυτή τη δοκιμασία πάντα θα υπάρχει και μια θετική πλευρά… πάντα θα έρχεται βοήθεια όταν πραγματικά την έχεις ανάγκη. Μπορεί όχι από εκεί που περιμένεις… αλλά θα έρθει.
Είναι τότε λοιπόν που αρχίζεις να μετασχηματίζεις την όποια αρνητική κατάσταση σε μια άλλη, με διαφορετικό χρώμα και υφή.
Γνωρίζεις καλά ότι δεν αλλάζει το πρόβλημα… αλλά αυτός που αλλάζει είσαι εσύ. Αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Κάτι παίρνεις …κάτι δίνεις… και κάπως έτσι εξελίσσεσαι. Αναγνωρίζεις πράγματα και ποιότητες του εαυτού σου που δεν γνώριζες ότι κατείχες. Όχι θετικές πάντοτε ίσως αλλά κατά κύριο λόγο αναδύονται πανίσχυρες δυνάμεις που αγνοούσες.
Τελικά αυτός δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο η ζωή εξελίσσεται και κινείται; «Τα πάντα ρεί» λοιπόν. Και αυτό θα περάσει με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Στο χέρι μας είναι ο τρόπος χειρισμού της κάθε κατάστασης. Εμείς είμαστε οι δημιουργοί. Απλά χρειάζονται μεγάλα αποθέματα πίστης, αγάπης, υπομονής και σοφίας. Και αν νοιώθουμε ότι υπάρχει έλλειμμα; Είναι τότε που θα πρέπει να ζητήσουμε την υπεράνω βοήθεια. Θα έρθει δίχως άλλο. Το γνωρίζουμε όλοι μέσα μας αυτό. Ακόμα και εάν δεν έρθει στο χρόνο που ζητάμε είναι για κάποιο λόγο. Είναι γιατί έχουμε και άλλη «θέα» να δούμε από την διαδρομή αυτή…να την αναγνωρίσουμε και να την εκτιμήσουμε.
Είναι τότε που ίσως λιγοψυχίσει το ανθρώπινο μέρος μας. Όμως την πιο κατάλληλη στιγμή θα δεις… έρχονται κάποια μηνύματα-σημάδια. Αρκεί να είμαστε ανοικτοί στο αλλιώτικο…το υπερβατικό εκείνο που δε φαίνεται παρά μόνο με τα μάτια της ψυχής, αλλά κυρίως με το συναίσθημα.
………………………..
Ποτέ δεν είχα αγαπήσει δυο λέξεις τόσο πολύ…
«Λίγο ακόμη» … Μαριάννα.
Όχι…δεν ήταν μόνο το ανθρώπινο νοιάξιμο.
Ήταν το μήνυμα που ήθελα να ακούσω εκείνη τη στιγμή.
«Λίγο ακόμη» λοιπόν για όσους έχουν απόλυτη ανάγκη να το ακούσουν.
Κάποιες φορές βλέπεις… είναι το «λίγο» που κάνει το «πολύ».
