Δεν έχω κατά νου να γράψω την ιστορία αυτής της μάρκας τσιγάρου, το οποίο πια έχει αποσυρθεί απ’ την κυκλοφορία. Αφορμή να την θυμηθώ ήταν το άκουσμα ξανά του τραγουδιού του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου τυχαία στο ραδιόφωνο. Οι μνήμες ανασύρθηκαν απ’ τα παλιά αιφνίδια. Ψηφιζόταν συνάμα κι άλλη μια μεταρρύθμιση στον πολύπαθο χώρο της ψυχικής υγείας κι ήρθαν κι έδεσαν όλα. Ιδιωτικοποίηση λοιπόν και στο ευαίσθητο αυτό χώρο. Παρά του ότι τα άσυλα των πάλαι ποτέ καταγγελθέντων σεξουαλικών κακοποιήσεων, των ηλεκτροσόκ, και των βίαιων καθηλώσεων, έχουν κλείσει εδώ και πολύ καιρό, ο χώρος της ψυχικής υγείας εξακολουθεί να πάσχει. Αλλά λύση δεν βρίσκεται. Στις παλιές εποχές λοιπόν, το 22 μπλε σε μαλακό πακέτο, μοιραζόταν στα άσυλα δωρεάν στους ασθενείς. Ήταν το μοναδικό τους αποκούμπι σε μια ζωή γεμάτη βάσανα και οδύνες. Ασθενείς, νοσηλευτές και γιατροί κάπνιζαν όλοι ασταμάτητα. Ο καφές και το τσιγάρο ήταν το μόνιμο, νόμιμό τους ναρκωτικό, για να ξεχάσουν τη μιζέρια και τις άθλιες συνθήκες των ασύλων και των ιδρυμάτων. Δυστυχώς οι ασθενείς των ψυχικών νοσημάτων δε μακροημερεύουν, πεθαίνουν νέοι. Φταίει η κατάχρηση του τσιγάρου ή η παραμέληση της υγείας απ’ τα άλλα παθολογικά νοσήματα τα οποία κρίνονται ως δευτερευούσης σημασίας, κανείς δεν μπορεί να πει.
Στην ιστορία όμως έχει μείνει το 22 μπλε που καπνίστηκε μανιωδώς.
