Στη γειτονιά μου, λίγα μέτρα πιο κάτω από την πολυκατοικία μας, βρίσκεται μια μισοτελειωμένη οικοδομή. Στη βάση της υπάρχει ένα χαμηλό σπιτάκι και μια τεράστια ημισκεπαστή αυλή. Εκεί στεγάζεται μια οικογένεια αλλοδαπών. Άνθρωποι ήσυχοι του μεροκάματου. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που φρόντιζαν τα δυο τους κατοικίδια. Έναν σκυλάκο και μια γατούλα.
Ήσυχα πλάσματα και αυτά όπως τους ιδιοκτήτες τους. Ειδικά η γατούλα είχε γίνει η μασκότ της γειτονιάς. Ο φιλικός της χαρακτήρας προκαλούσε τους περαστικούς να κοντοσταθούν και να της χαρίσουν λίγα χάδια που απολάμβανε γουργουρίζοντας και μισοκλείνοντας τα καταπράσινα μάτια της.
Την περασμένη Κυριακή καθώς πλησίαζα την έξοδο του μικρού στενού πρόσεξα ότι βρισκόταν ξαπλωμένη στην άκρη του στενού δρόμου. Έμοιαζε να κοιμάται… έτσι φαινόταν από μακρυά. Όσο πλησίαζα, κάτι μέσα μου αντιδρούσε… πρόσεξα το λευκό της τρίχωμα που είχε πάρει μια ροζ απόχρωση… Όταν έφτασα κοντά της βεβαιώθηκα για αυτό που φοβόμουν…
Υπήρχαν αίματα παντού… το όμορφο κεφαλάκι είχε πολτοποιηθεί. Κάποιος ασυνείδητος οδηγός είχε φροντίσει για αυτό. Έμαθα αργότερα ότι ένα αυτοκίνητο έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα στρίβοντας το μικρό στενό. Αλήθεια πως γίνεται να τρέχεις σε στροφή και μάλιστα σε πολύ στενό δρόμο; Θα μπορούσε να είχε βρεθεί παιδί στη θέση αυτή.
Γύρισα τη ματιά μου αλλού μη μπορώντας να κρατήσω τα δάκρυά μου… Ένα κομμάτι της ψυχής μου έμεινε εκεί στο άψυχο κορμάκι…
Όταν επέστρεψα σπίτι ευχόμουν να μη ξαναδώ το φριχτό αυτό θέαμα… ευτυχώς το είχαν μαζέψει… Αργότερα έμαθα ότι το βρήκε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του. Είχε αυτή την εμπειρία να πρέπει ο ίδιος να το φροντίσει…
Τώρα στο σημείο έχει μείνει ένας σκούρος λεκές… και αρκετά στίγματα στον απέναντι τοίχο… τόσο σφοδρή ήταν η «σύγκρουση».
Κάθε φορά που περνώ την βλέπω με τα μάτια της ψυχής μου… πότε στο πεζούλι να παρατηρεί τους περαστικούς, πότε στην κορυφή της οικοδομής να παραφυλάει τα πουλιά και πότε στο καπό ενός αυτοκινήτου να απολαμβάνει τον ζεστό ήλιο.
Σήμερα συνάντησα τον ιδιοκτήτη της. Ήταν απαρηγόρητος… Με εντυπωσίασε η ευαισθησία του. «Μου λείπει» μου είπε… και ήξερα ότι το εννοούσε…
– Πως τη φώναζες τον ρωτώ… «Μουσταφά» μου απαντάει…
– Μα ήταν θηλυκιά δεν ήταν; Τον ρωτώ…
– Ναι αλλά εμείς έτσι τη φωνάζαμε… και κάθε βράδυ κοιμόταν ανάμεσά μας και «μου λείπει…». Έψαξα όλη τη γειτονιά να βρω αυτόν που το έκανε αλλά τίποτα. Φρόντισε να καθαρίσει τα «ίχνη» του…
……………
Γύρισα μουδιασμένη στο σπίτι… η γάτα μου κοιμάται πλάι μου ασφαλής.
Κι η «Μουσταφά»; Μα είναι πια στο Φως….και τον «φονιά» της τον έχει ήδη συγχωρήσει.
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όλα τα πλάσματα που δεινοπαθούν καθημερινά από το ανθρώπινο είδος
