«Μήδεια» του Ευριπίδη την Παρασκευή στο θέατρο Ερωφίλη

Σε μετάφραση του Μίνωα Βολανάκη και σκηνοθεσία της Λέας Μαλένη, υπό τη μουσική επένδυση του Θέμη Καραμουρατίδη, παρουσιάζεται σε επιλεγμένα θέατρα πανελλαδικά, η «Μήδεια» του Ευριπίδη, με τους Μαρία Κίτσου και Φάνη Μουρατίδη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Στο Ρέθυμνο θα παρουσιαστεί η παράσταση στο θέατρο Ερωφίλη, την Παρασκευή 11 Αυγούστου στις 21:30.

Θεϊκή καταγωγή, απόγονος του Ήλιου. Ξένη. Προδομένη. Πρόσφυγας. Γυναίκα. Πιστή στην αιώνια τιμή των όρκων. Πέρα από κάθε λογική και νόμο. Η Μήδεια αναδείχτηκε από τον Ευριπίδη σε διαχρονικό σύμβολο της αιώνιας μάχης ανάμεσα στα δύο φύλα. Μια τραγωδία πάθους, ένα εναλλασσόμενο παιχνίδι ισορροπίας μεταξύ ζωής και θανάτου, με άξονα και επίκεντρο τον έρωτα. Μια τραγική ιστορία που έμεινε διαχρονική στους αιώνες.

Ο Ευριπίδης, μάρτυρας της προσφυγιάς, της απώλειας και του πολέμου και διαχρονικός προφήτης της αλήθειας, γράφει για τις καταστρεπτικές συνέπειες του ανεξέλεγκτου πάθους στον άνθρωπο, της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού.

Η αρχετυπική πάλη μεταξύ αρσενικού και θηλυκού και η σύγκρουση ανάμεσα στην αρχέγονη πίστη των όρκων και τον στείρο ορθολογισμό, αναδεικνύει την εικόνα μιας κοινωνίας με συγκεκριμένο υλιστικό προσανατολισμό. Μια αναγωγή στην Αθήνα της εποχής και στην επεκτατική πολιτική παντός καιρού, που σκοτώνει τα παιδιά της στον βωμό της δύναμης, της εξουσίας και του κέρδους.

Υπόθεση

Ο Ιάσονας αποφασίζει να εγκαταλείψει τη Μήδεια, για να παντρευτεί τη Γλαύκη, κόρη του βασιλιά της Κορίνθου, Κρέοντα, διεκδικώντας μερίδιο στην εξουσία. Ο Κρέοντας αποφασίζει να εξορίσει τη Μήδεια και τα παιδιά από την πόλη, με τη συναίνεση του πατέρα τους. Μετά την προδοσία του Ιάσονα και την καταπάτηση των όρκων, η Μήδεια, αποφασίζει να τον εκδικηθεί, εμπλέκοντας και τα παιδιά στα σχέδιά της για εκδίκηση, στέλνοντάς τα να προσφέρουν θανάσιμα δώρα στη νέα βασιλική σύζυγο του πατέρα τους: Χρυσό πέπλο και χρυσό στεφάνι. Εκείνη τα φοράει και πεθαίνει. Όπως πεθαίνει κι ο Κρέοντας, μόλις την παίρνει στην αγκαλιά του. Η Μήδεια σκοτώνει τα παιδιά της, επιβιβάζεται σε άρμα – δώρο του Ήλιου που το οδηγούν φτερωτοί δράκοντες και καταφεύγει στην Αθήνα.

Η σκηνοθέτης Λένα Μαλένη, σε σημείωμά της γράφει για την παράσταση: «Η ισορροπία του σύμπαντος έχει διαταραχθεί. Το αίμα ξεπληρώνεται με αίμα. Άλλη μια επώδυνη θυσία πρέπει να γίνει για να καθαρίσει την προηγούμενη και να επαναφέρει την τάξη. Η Μήδεια γνωρίζει. Έχει την κατάρα της Σοφίας, έχοντας ξεπλύνει με το αίμα του Προμηθέα απ’ τα βουνά του Καυκάσου τα βότανα των ιερών τελετών της.

Γυναίκα – τρόπαιο, όχημα εξουσίας για έναν άντρα που τη χρησιμοποιεί μόνο για να πετύχει τον σκοπό του. Η Μήδεια είναι η ζωή. Όταν ερωτεύεται, μπορεί να γίνει καταστροφική. Όταν προδίδεται, μπορεί να φέρει τον θάνατο.

Τα αρχέτυπα παραμένουν αρχέτυπα, σ’ έναν μύθο που εκσυγχρονίζεται, με σημείο Μηδέν το Σήμερα· σε μια ατέρμονη, καταραμένη πάλη επιβίωσης του ανθρώπινου γένους, όπως αυτήν που σηκώνει στους ώμους του ο Σίσυφος, ως αποτέλεσμα της τιμωρίας του από τους Θεούς».