Οι συναντήσεις των παιδιών του 1ου Δημοτικού Σχολείου Περάματος με τους ηλικιωμένους του ΚΗΦΗ δήμου Μυλοποτάμου συνεχίζονται σταθερά στα πλαίσια της Διαγενεακής Σύνδεσης. Κάθε φορά επεξεργαζόμαστε διάφορα θέματα σε συνεννόηση με τον δάσκαλό τους.
Αυτή τη φορά, οι μαθητές σε ρόλο δημοσιογράφου θα έπαιρναν συνέντευξη από τους ηλικιωμένους μας για να τη χρησιμοποιήσουν στα «Εργαστήρια Δεξιοτήτων», όπου εκπονείται πρόγραμμα με τίτλο «Η ιστορία του τόπου μας».
Τα παιδιά συνοδευόμενα από τις δασκάλες τους, Αμαλία Κυριαζάκη, Κέλλυ Καραμπεσίνη, Κωνσταντίνα Κοτσαπαϊδου, ήρθαν με τα μπλοκάκια τους και τα μολύβια τους σαν πραγματικοί δημοσιογράφοι.
Αφού είπαμε κάποια πράγματα, όπως λέμε κάθε φορά, για τη δομή μας αλλά και για τους ηλικιωμένους μας, που έχουν περάσει τόσα πολλά στη ζωή τους και έχουν αποκτήσει τόσες πολλές γνώσεις και σοφία, που έχουν ένα άλλο τρόπο σκέψης και άλλη αντίληψη για τη ζωή, τα παιδιά διασκορπίστηκαν στα τραπέζια των ηλικιωμένων μας. Μόλις που έφτασε η αντιστοιχία, ένα παιδί – ένας ηλικιωμένος.
Σε πολύ λίγο χρόνο εξοικειώθηκαν, άρχισαν τις ερωτήσεις και βέβαια κρατούσαν σημειώσεις σε ό,τι άκουγαν. Είχαν τέτοια επικοινωνία και αμεσότητα, που δεν χρειάστηκε να παρέμβουμε καθόλου ούτε καν για διευκρίνιση. Οι ηλικιωμένοι μας έλεγαν και τα παιδάκια μας τους κοίταζαν στα μάτια και «ρουφούσαν τα λόγια τους». Πραγματικά δεν ξέρω τι έλεγαν τόση ώρα, όμως καθώς έβγαζα τις φωτογραφίες κάτι έπαιρνε το αυτί μου:
- «Ήταν μεγάλο το σπίτι που μένατε;».
- «Πώς μετακινούσαστε εσείς παλιά; Πηγαίνατε στο σχολείο με αυτοκίνητο;»
- «Το σχολείο σας πώς ήταν;»
- «Τι δουλειά κάνατε;»
Μετά άλλαξαν ρόλους. Τα παιδιά είπαν στους ηλικιωμένους «τι θέλετε να μας ρωτήσετε τώρα εσείς;». Οπότε τώρα το λόγο τον είχαν τα παιδιά, είπαν και αυτά τα δικά τους… Στη συνέχεια αντιλήφθηκα ότι οι ηλικιωμένοι μας τα συμβούλευαν…
Τα καμαρώναμε με τις δασκάλες τους, είμαστε όλες τόσο συγκινημένες και τόσο φορτισμένες, που πραγματικά δεν μας έκανε καρδιά να διακόψουμε τη συνομιλία τους παρά του ότι η ώρα είχε περάσει.
Τα αφήσαμε κάμποσο ακόμα, και αναρωτιόμασταν, τόση ώρα… τι μπορεί να έλεγαν, ένα παιδί 12 χρονών με ένα ηλικιωμένο 85, 92, 98 χρονών;
Αλήθεια τι μπορεί να έλεγαν; Έδειχναν τόσο χαρούμενοι, και οι ηλικιωμένοι μας και τα παιδιά μας! Ήταν τόσο ζωηρή η κουβέντα τους και η γλώσσα του σώματος μαρτυρούσε την έντονη αλληλεπίδραση.
Ο κύριος Γιώργος βρήκε την δισεγγονούλα του και μίλησαν ολόγλυκα για πολύ ώρα, γελούσαν τα μουστάκια του, ενώ η μικρούλα ρούφαγε τα πάντα… κι όταν στο τέλος ο παππούς ευχαρίστησε τη δασκάλα της για όλα όσα της μαθαίνει, η εγγονούλα συγκινήθηκε και βούρκωσαν τα ματάκια της!
Αλήθεια τι ζούμε με αυτούς τους ανθρώπους!
Αφού πέρασε η ώρα και πια έπρεπε να φύγουν τα παιδιά και να πάνε στο σχολείο τους και εμείς να συνεχίσουμε το πρόγραμμά μας, τους ευχηθήκαμε να ζήσουν πολλά χρόνια να γίνουν και αυτά παππούδες, γιαγιάδες, προπαππούδες, προγιαγιάδες, να γίνουν τόσο «σοφοί» και να έχουν ένα τόσο ζεστό χώρο σαν τη δομή μας και να απαγκιάζουν.
Φεύγοντας, μας είπαν ότι θα ξανάρθουν μία μέρα να παίξουν παιχνίδια με τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Έδειχναν τόσο ευχαριστημένα που πραγματικά νομίζω ότι ήταν το καλύτερο βιωματικό εργαστήρι που έχουν κάνει ποτέ. Όσο για τους ηλικιωμένους μας… και αυτοί το καταυχαριστήθηκαν και το έδειξαν με το δικό τους μοναδικό τρόπο!
Πόση αλληλεπίδραση, την οποία τόσο πολύ έχουν ανάγκη τα παιδάκια μας, που ζουν εγκλωβισμένα σε μια οθόνη με ρυθμούς τόσο έντονους και τόσο γρήγορους, που δεν προλαβαίνουν ούτε να το αντιληφθούν!
Από την άλλη, πόση γνώση, πόση σοφία, πάει χαμένη γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να την επικοινωνήσουν οι ηλικιωμένοι μας.
Στα Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων (ΚΗΦΗ) όλα παίρνουν άλλες διαστάσεις. Οι σχέσεις, οι συζητήσεις, τα παιχνίδια, οι ασκήσεις, οι εργασίες, οι φιλίες, οι χαρές, οι λύπες, ακόμα και ο χρόνος έχει άλλη διάσταση! για όλους μας!
Γι’ αυτό ο Σύλλογός μας που τα έχει εντοπίσει όλα αυτά, φωνάζει χρόνια τώρα ότι πρέπει να δοθεί βήμα στα ΚΗΦΗ, στην μόνη εξωιδρυματική Φροντίδα Ηλικιωμένων στην Ελλάδα. Να ανοίξει η βεντάλια και να δημιουργηθεί τουλάχιστον σε κάθε δήμο μια δομή για να προσφέρονται τα μέγιστα στην κοινωνία αλλά και για να έχουν καλή ποιότητα ζωής οι ηλικιωμένοι μας.
Τέλος πρέπει οπωσδήποτε να περάσουν οι Δομές μας στις Κοινωνικές Υπηρεσίες των Δήμων, για να πάψουν οι εργαζόμενοι να ζούνε το καθεστώς ομηρίας της «Σύμβασης Ορισμένου Χρόνου».
Τα 20 χρόνια εργασιακής ομηρίας και ανασφάλειας που λειτουργούν τα ΚΗΦΗ είναι πάρα πολλά, και τραγικά αναντίστοιχα με την προσφορά και την αναγκαιότητά τους.
Η υπεύθυνη του ΚΗΦΗ Δ. Μυλοποτάμου και πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Εργαζομένων στα ΚΗΦΗ
Εμμανουέλα Μαθιουδάκη
