Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Και αυτό ισχύει. Η εικόνα του μικρού προσφυγόπουλου που κοιμάται επάνω σε χώματα έχοντας για προσκεφάλι του μια πέτρα… αυτό δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο, κάποιον που έχει ζήσει την εμπειρία του να είσαι γονέας. Ούτε βέβαια του μικρού Αϊλάν που έμοιαζε να κοιμάται αμέριμνο όταν το ξέβρασε το κύμα σε κάποια αμμουδιά. «Η θάλασσα θα έπρεπε να ξεβράζει αστερίες και όχι πνιγμένα παιδιά»… γράφτηκε κάπου. Όλοι μας έχουμε γίνει μάρτυρες του πανανθρώπινου πια κοινωνικού θέματος των προσφύγων που κατά ορδές ψάχνουν να βρουν μια διέξοδο, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον για εκείνους και τα παιδιά τους, ελπίζοντας απλά να έχουν πρωτίστως, το δικαίωμα να ζήσουν. Όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα. Ποιος αλήθεια δεν θα ήθελε να φύγει από μια χώρα που τρώει τα σωθικά της, ισοπεδώνοντας κτίρια, ανθρώπους και αξίες; Ποιος δεν θα ήθελε να δώσει μια ευκαιρία ζωής στον ίδιο και την οικογένειά του; Όλοι μας θα λειτουργούσαμε με αυτό τον τρόπο. Με όλο το τίμημα, με όλο το ρίσκο. Τουλάχιστον θα υπήρχε ελπίδα…
Το περασμένο Σάββατο ο καιρός φαινόταν από το πρωί βαρύς και φορτωμένος από μαύρα πυκνά σύννεφα. Όλα έδειχναν ότι σε λίγα λεπτά θα ξεσπούσε καταιγίδα. Σαν γνήσιος λάτρης της βροχής είχα βγει στο μπαλκόνι κωλυσιεργώντας με τις εξωτερικές ασχολίες της λάτρας μήπως και προλάβω να απολαύσω την πρώτη κιόλας σταγόνα. Δεν ήθελα να μου ξεφύγει ούτε μια στάλα δροσιάς και απόλαυσης. Όταν άρχισαν και οι πρώτες βροντές, η χαρά μου έφθασε στα όρια ευτυχίας. Έμεινα αρκετή ώρα να βρέχομαι απολαμβάνοντας την ευλογία αυτή. Και τότε ξαφνικά ήρθε η άλλη σκέψη… «Ό,τι για εμάς τους βολεμένους είναι ευλογία, για κάποιους άλλους είναι μια περιπέτεια, είναι μια απίστευτη ταλαιπωρία, είναι κάτι σαν κατάρα…»
Ναι, όλοι εμείς θα έπρεπε να είμαστε απίστευτα ευγνώμονες καθημερινά για όλα όσα απολαμβάνουμε, λίγα η πολλά δεν έχει σημασία. Ζούμε σε ένα μικρό παράδεισο, με απίστευτες ομορφιές και μέσα σε ένα περιβάλλον ειρηνικό μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Μπορεί οι καταστάσεις να μη μας αφήνουν πια να κάνουμε μεγαλεπήβολα όνειρα, όμως είμαστε ζωντανοί, έχουμε τα απαραίτητα εφόδια για να μπορούμε να βιώνουμε μια αξιοπρεπή και εάν θέλουμε κοινωνική ζωή με τους φίλους και τις οικογένειές μας. Έχουμε την πολυτέλεια να αναπαυόμαστε επάνω σε μαλακά στρώματα και να μπορούμε να απολαμβάνουμε την ελευθερία της σκέψης, και των κινήσεων μας.
Για κάποιους άλλους όμως τίποτε δεν είναι δεδομένο. Όλα τα παραπάνω μοιάζουν απλώς πολυτέλειες…
Και τι κάνουν αλήθεια οι ισχυροί της γης για να αποτρέψουν το δράμα αυτό που έχει πάρει τέτοιες δραματικές προεκτάσεις; Απολύτως τίποτε. Γιατί βλέπεις δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν παρά μόνο την ανθρωπιά τους αν ασχοληθούν και αποσοβήσουν το κακό που διαδραματίζεται εκεί κάτω. Η Ευρώπη κλείνει μια μια τις πόρτες της, ενώ η ανθρωπιά μας θρηνεί και σέρνεται, αγκαλιά με τις πέτρες που επάνω τους γέρνουν τα αποκαμωμένα κορμιά των χιλιάδων προσφύγων. «Πλοία που «κρύβουν» τον θάνατο, φράχτες και τείχη παντού. Αστυνομικές, αλλά και στρατιωτικές δυνάμεις χτυπούν αλύπητα γυναίκες και παιδιά και τρένα «γεμάτα» απελπισία είναι η εικόνα που αναδεικνύει η Ευρώπη. Μέσα σε αυτό το εφιαλτικό σκηνικό και με την εικόνα του πνιγμένου 3χρονου Αϊλάν να στοιχειώνει πολίτες και μέσα ενημέρωσης οι εκπρόσωποι των χωρών της Ε.Ε. καλούνται να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες και να κάνουν τα πρώτα, έστω και δειλά βήματα για την αντιμετώπιση της κρίσης…» διατυμπανίζουν τα ΜΜΕ καθημερινά.
Κι όμως η μικρή μας Ελλάδα, παρά τα όποια προβλήματα, έδειξε ένα απόλυτα ανθρώπινο πρόσωπο στους ταλαίπωρους αυτούς συνανθρώπους μας. Εκτός κάποιων εξαιρέσεων όπως πάντα φυσικά. Ίσως γιατί μπορεί ακόμα να αισθανθεί και να κατανοήσει…Γιατί γνωρίζουμε καλά από πέτρινα χρόνια. Έχουμε την ενσυναίσθηση και μπορούμε να νοιώσουμε τον πόνο και την πίκρα του ξεριζωμού. Είναι στο κύτταρό μας καταγεγραμμένο κι αυτό…
Ευαίσθητοι άνθρωποι, που από το υστέρημά τους ανοίγουν διάπλατα τις καρδιές και τα σπίτια τους για να ανακουφίσουν λίγο, από το πολύ δράμα που περνά έξω από τις πόρτες …μέσα στις αυλές και τους δρόμους τους.
Άλλοι πάλι σοκάρονται, προβληματίζονται και υπόσχονται στον εαυτό τους να αναλάβουν δράση. Αφού κανείς άλλος δεν ενδιαφέρεται. Αφού η πολιτεία κωφεύει η κωλυσιεργεί…
Παραθέτω πιο κάτω ολόκληρη την επιστολή του πατέρα Θάνου Παπανικολάου και γνωστού συνθέτη και στιχουργού:
«Ο γιός μου κοιμάται ασφαλής λίγα τετραγωνικά δίπλα στο σπίτι μας. Σ’ ένα στρώμα που διάλεξε με πολλή αγάπη, προσοχή και μελέτη η σπουδαία μητέρα του. Εγώ δε μπορώ να κοιμηθώ από την ώρα που είδα τη φωτογραφία αυτή. Ξέρω πως αύριο θα ξυπνήσω, δόξα τω θεό, θα έχει ζεστό πρωινό, χαμόγελα, παιχνίδια, σκεπάσματα και μέσες άκρες παρά την κακή ψυχολογία λόγω των καιρών, η αστική κανονικότητά μου δε θα παραβιαστεί. Ξέρω πως στιγμιαία αυτή τη στιγμή παραμυθιάζονται τα αισθητήριά μου. Οι χαμηλές στροφές της νύχτας βοηθούν στην ψευδαίσθηση της συμμετοχικότητας. Αλλά αυτή τη μικρή στιγμή που νιώθω ένοχος, που νιώθω λίγο παραπάνω άνθρωπος, αυτή τη μικρή στιγμή, τη στιγμή μου, θα την αποτυπώσω ανεξίτηλα. Στην πυξίδα μου. Δε θα την προσπεράσω έτσι αδιάφορα. Την καταγράφω εσωτερικά και εξωτερικά. Θα τη βγάλω στο δισάκι μου, κι όσο το γεμίζω με τέτοιες μικρές στιγμές, τόσο νιώθω πως έχω ελπίδα μέσα μου. Όχι να πετύχω. Προφανώς και δε θα πετύχω. Αλλά να προσπαθήσω να αποτύχω το δυνατόν λιγότερο. Πρώτα ως πατέρας, μετά ως ενεργός πολίτης και στο φινάλε ως ορθόδοξος. Η γιατρειά της σκληρής πραγματικότητας είναι η αϋπνία των ευαίσθητων της γης. Όνειρα γλυκά σε όλα τα παιδιά του σύμπαντος κόσμου. Τα αγαπώ τόσο πολύ…
Θάνος Παπανικολάου».
Εγώ τι άλλο να προσθέσω έπειτα από αυτή την κατάθεση ψυχής αλήθεια; Θα μείνω στην πρόταση: «Η ΓΙΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΫΠΝΙΑ ΤΩΝ ΕΥΑΙΣΘΗΤΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ…» και θα ευχηθώ ώστε η εκάστοτε αϋπνία να μη μένει μόνο εκεί, αλλά να περνάει στη Δράση…
