Στην Ελλάδα κάποια γεγονότα είναι πάντα προβλέψιμα. Σε επετείους και γιορτές όπως πχ στο Πολυτεχνείο, ξέρεις από πριν ότι θα γίνουν διαδηλώσεις, με το ανάλογο «γλέντι» από βόμβες μολότοφ και πολλαπλών καταστροφών. Στο ίδιο έργο θεατές λοιπόν! την προηγούμενη εβδομάδα ήταν η «επέτειος» του θανάτου – δολοφονίας, όπως έχει καταγραφεί, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που έγινε πριν από 16 χρόνια.
Ανοίγεις την τηλεόραση για να ακούσεις κάτι που ήδη ξέρεις ότι θα συμβεί, με μόνη απορία πόσες ζημιές θα γίνουν από τους μπαχαλάκηδες και πόσες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια, θα κοστίσουν στον Έλληνα φορολογούμενο όλες αυτές οι «ειρηνικές» διαδηλώσεις.
Το «ωραίο» της ιστορίας είναι ο,τι ο Έλληνας φορολογούμενος κτίζει, ότι κτίζει, με κόπο και ιδρώτα, πληρώνει σαν φορολογούμενος τους αστυνομικούς για να τον προστατεύουν και στη συνέχεια κατεβαίνει και διαλύει τα πάντα, για να του πετάνε χημικά οι αστυνομικοί με τα χρήματα που τον φορολογεί το κράτος! Η απόλυτη παράνοια! Αλλά γιατί να μας νοιάζει; Είμαστε μια χώρα πλούσια, υγιής και χωρίς οικονομικά προβλήματα, οπότε ουδέν πρόβλημα!
Εκείνο που μου άρεσε πάντα σε μας τους Έλληνες όμως, είναι ότι είμαστε εξαιρετικά επιλεκτικοί! Κάθε χρόνο θυμόμαστε τον Γρηγορόπουλο και διαδηλώνουμε γι’ αυτόν. Αλλά ποιος θυμάται τον Καλτεζά σήμερα; Το 15χρονο παιδί που σκοτώθηκε το 1985 στην επέτειο του Πολυτεχνείου;
ΚΑΝΕΝΑΣ! Ποιος θυμάται τα τρία θύματα της Μαρφίν πριν μερικά χρόνια και τη γυναίκα που ήταν έγκυος και κάηκε; ΚΑΝΕΝΑΣ! Ίσως επειδή για τον θάνατο τους ευθύνονται οι ίδιοι οι μπαχαλάκηδες. Ποιος θυμάται τα θύματα τους αστυνομικούς που σκοτώθηκαν για να υπερασπίσουν Έλληνες πολίτες; ΚΑΝΕΝΑΣ! Αλλά ξέχασα.. οι αστυνομικοί δεν είναι άνθρωποι, είναι αντίπαλοι!
Κάνω τη σκέψη για μια κοινωνία χωρίς αστυνομία. Σίγουρα θα είχε πολύ ενδιαφέρον, για γέλια ή μήπως για κλάματα;!!!
Οι Έλληνες, αναμφισβήτητα πλέον, είναι γραμμένο στο DNA μας να τρώμε τις σάρκες μας σταθερά και χωρίς απολύτως καμία συναίσθηση, στην παιδεία, στον πολιτισμό, στην πολιτική, στη διπλωματία. Παντού! Ο απλός λαός με την αλάνθαστη λαϊκή σοφία του λέει πως «λαγός τη φτέρη έσειε, κακό του κεφαλιού του … και εκείνο το κακό όσο κι αν δεν μου αρέσει μου ‘ρχεται συνέχεια στο νου, με τα μυαλά που έχουμε σαν λαός.
Από την άλλη μου ‘ρχονται στο μυαλό κάποιες μεγάλες μορφές της νεότερης παγκόσμιας ιστορίας, όπως ήταν ο Γκάντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Και οι δυο τους επέλεξαν συνειδητά και απόλυτα τη χρήση της μη βίας, για να καταφέρουν τελικά αυτό που στην αρχή φαίνονταν, ακόμη και στους ίδιους τους οπαδούς τους, εντελώς ουτοπικό! Ο μεν Γκάντι την ανεξαρτησία της Ινδίας από την παντοδύναμη τότε Αγγλία! Ο δε Μάρτιν Λούθερ Κινγκ την ισότητα λευκών και μαύρων στις ΗΠΑ, την απόλυτη έδρα και κέντρο της περιβόητης και παντοδύναμης Κου-Κλουξ-Κλαν!
Φαίνεται όμως πως μεγαλώνοντας έχω αρχίσει και ξεχνώ! Μιλάμε για άλλους λαούς που έχουν λογική, υπομονή και σκέψη, κάτι που προφανώς απουσιάζει από όλους όσους απαρτίζουμε τη χώρα που λέγεται Ελλάδα. Μιλάμε για φωτισμένους ηγέτες, που τέτοιοι δεν υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα ούτε σαν ανέκδοτο. Γράφοντας την τελευταία πρόταση ανατρίχιασα ασυναίσθητα! Στ’ αλήθεια που πάει η Ελλάδα χωρίς ικανά στελέχη και διπλωμάτες, που να μπορούν να διεκδικήσουν αυτά που μας ανήκουν σαν χώρα, στη νέα τάξη πραγμάτων που δρομολογείται στον πλανήτη και ειδικότερα στην περιοχή μας; Στην Ελλάδα που αν επιχειρήσεις να εφαρμόσεις το νόμο, όλοι σε κατηγορούν γιατί τον εφάρμοσες και όταν δεν τον εφαρμόσεις, σε περιμένουν πάλι στη γωνία, για να σε ψέξουν γιατί δεν τον εφάρμοσες!
Ποια Ελλάδα; Και για πόσο ακόμη, με την κάκιστη νοοτροπία που έχουμε αποκτήσει όλοι μας, μπολιάζοντας δυστυχώς μ’ αυτήν τη νέα γενιά.
Οι ινδιάνοι, από τους πιο σοφούς λαούς της γης, λένε ότι πολλές φορές η σιωπή είναι εκκωφαντική!
Κι εγώ δεν απέφυγα τη σκέψη.. αν κατέβαινε ένα εκατομμύριο κόσμος στην Αθήνα στο Σύνταγμα μια συγκεκριμένη μέρα και ταυτόχρονα σε όλες τις πόλεις της χώρας ανάλογος αριθμός πολιτών, σε μια
σιωπηλή διαμαρτυρία, με συγκεκριμένη ατζέντα διεκδικήσεων – διαμαρτυριών, τι θα γινόταν αλήθεια; Αλλά πάλι.. Όχι μωρέ! Όχι! έτσι δεν έχει πλάκα! Πρέπει να καίμε, να καταστρέφουμε και νάχουμε και κανένα θύμα πότε – πότε! Οπότε δεν μένει παρά να συνεχίσω να προβληματίζομαι για την όλη νοοτροπία – κατάντια μας και οι άλλοι, οι γνωστοί άγνωστοι… στις καταστροφές τους.
