Είναι απόλυτα παραδεκτό, σε όλους τους επιστημονικούς και φιλοσοφικούς κύκλους, ότι η αξιολογότερη εφεύρεση και το αξιολογότερο επάγγελμα από γεννήσεως κόσμου, ήταν είναι και θα συνεχίσει να είναι, όσο υπάρχει ο πλανήτης, η εκπαίδευση – παιδεία του ανθρώπου. Γιατί η παιδεία είναι ο βασικός πυλώνας εξέλιξης μιας κοινωνίας και κατ’ επέκταση ενός κράτους, για το καλύτερο ή το χειρότερο. Τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν, σε οποιαδήποτε μορφή καθημερινότητας, οπουδήποτε στον κόσμο, με την παιδεία.
Η παιδεία στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες έχει πάρει την κατιούσα, κατά γενική ομολογία, χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα φως για βελτίωση της, παρά τις βαρύγδουπες κατά καιρούς κυβερνητικές εξαγγελίες. Το φταίξιμο, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, δεν ανήκει μόνο στις κυβερνήσεις. Ανάλογη ευθύνη φέρουν όλοι όσοι εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών, οι γονείς και φυσικά οι ίδιοι οι μαθητές.
Η κατάσταση πλέον εδώ και χρόνια, όχι μόνο στο κομμάτι της μόρφωσης, αλλά και της συμπεριφοράς των μαθητών, έχει κτυπήσει κόκκινο και δυστυχώς φως στον ορίζοντα για βελτίωση της κατάστασης δεν φαίνεται να υπάρχει. Η υπάρχουσα νομοθεσία για την παιδεία είναι τόσο ελαστική και χαϊδευτική με τους μαθητές, με αποτέλεσμα η παραβατικότητα των μαθητών πλέον, αλλά και δυστυχώς κάποιων γονέων, να έχει φτάσει σε απίστευτα προκλητικά επίπεδα, χωρίς να αναλαμβάνει κάποιος υπεύθυνος, να δοθεί άμεση και ουσιαστική λύση.
Πρόσφατο παράδειγμα είναι το περιστατικό καθηγήτριας στο 65ο γυμνάσιο Αθήνας. Της πέρασαν χειροπέδες οδηγώντας την στο αυτόφωρο, επειδή τόλμησε να επιπλήξει μαθητή και να τον οδηγήσει στον Διευθυντή του σχολείου, γιατί περιφέρονταν στο σχολείο με ένδυση εσώρουχου «μποξεράκι» και μιλούσε σε όλους με σεξουαλικά υπονοούμενα! Αντιγράφω από έγκυρη ιστοσελίδα για το συγκεκριμένο γεγονός : «η μητέρα του μαθητή κατήγγειλε στην ΕΛ.ΑΣ, ότι η καθηγήτρια χτύπησε τον γιό της, κατά τη διάρκεια διαπληκτισμού που είχε μαζί του στο σχολείο, την περασμένη Δευτέρα 16 Μαΐου. Η 45χρονη αρχικά προσήχθη από αστυνομικούς και στη συνέχεια συνελήφθη με την κατηγορία της πρόκλησης σωματικής βλάβης».
Ευτυχώς οι μαθητές οι οποίοι στη συντριπτική πλειοψηφία τους υποστηρίζουν πάντα τους συμμαθητές τους, είδαν την κατάφωρη αδικία σε βάρος της και στήριξαν επίσημα την καθηγήτρια, με απόφαση και δήλωση του 15μελους του σχολείου. Το θέμα όμως είναι τελικά την ψυχική οδύνη και το διασυρμό της καθηγήτριας στο αυτόφωρο, ποιος θα την πληρώσει;
Η απαξίωση των εκπαιδευτικών και του ελληνικού σχολείου έχει φτάσει πλέον σε επικίνδυνα ανεξέλεγκτα επίπεδα και δυστυχώς κανένας απ’ όσους μπορούν και είναι υπεύθυνοι γι’αυτό (βλέπε κυβέρνηση υπουργό παιδείας, βουλή) δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να δώσει λύση.
Δυστυχώς οι περιπτώσεις που, για πολλούς λόγους, ο μαθητής δεν έχει τη σωστή διαπαιδαγώγηση στο σπίτι, έχουν πάρει πλέον τη μορφή χιονοστιβάδας και ο εκπαιδευτικός είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος, πέρα από τα υποχρεωτικά καθήκοντα του, της διδαχής των μαθημάτων, να διδάξει στο μαθητή αυτό το οποίο είναι υποχρέωση της οικογένειας του να τον διδάξει στο σπίτι. Τη σωστή συμπεριφορά!
Οι αναγνώστες θα θυμούνται ίσως τον περασμένο Φεβρουάριο την περίπτωση μαθητή ο οποίος πήγε στο σχολείο με φούστα! Προφανώς και καθένας μας μπορεί να ζει και να ντύνεται όπως θέλει και του αρέσει στις ελεύθερες ώρες του και δεν πέφτει λόγος γι’ αυτό σε κανέναν άλλο. Το σχολείο όμως δεν είναι ούτε γήπεδο, ούτε αλάνα, ούτε καρναβάλι, αλλά ούτε και ο προσωπικός χώρος του καθενός για να κάνει ότι θέλει. Λειτουργεί με κανόνες τους οποίους όλοι πρέπει να σέβονται και να τηρούν απαρέγκλιτα, για να μπορεί να επιτελεί στο ακέραιο, αυτό για το οποίο προορίζεται. Τη σωστή μόρφωση και διαπαιδαγώγηση της νεολαίας, η οποία νομοτελειακά θα αναλάβει αύριο τις τύχες της χώρας, οδηγώντας την, ευχόμαστε σωστά, στις προκλήσεις της νέας εποχής.
Υπερβολικές προοδευτικές αντιλήψεις και επικοινωνιακά τρικ για λαϊκή κατανάλωση και δημόσιες σχέσεις, σε τέτοιους είδους καταστάσεις δεν χωράνε. Οι ποινές που είναι ψηφισμένες στη βουλή και αφορούν την εκπαιδευτική κοινότητα, θα πρέπει να τηρούνται και να επιβάλλονται χωρίς συναισθηματισμούς, για να καταλαβαίνουν οι πάντες το μέγεθος του προσωπικού λάθους και των ορίων που υπάρχουν. Γι’ αυτό άλλωστε προβλέπονται νομοθετικά. Κάθε είδους παραβατικότητα στο σχολείο δεν έχει θέση, αν θέλουμε να έχουμε για τα παιδιά μας ένα σχολείο ποιότητας.
Σε κάθε άλλη περίπτωση θα έχουμε ένα σχολείο το οποίο, σε καμία περίπτωση, δεν θα μπορεί να ανταποκρίνεται στο ελάχιστο, για τους λόγους για τους οποίους υπάρχει. Αυτό θέλουμε;
