Επειδή πολλά λέγονται και πολλά γράφονται, για το «Φράγμα του Πλατύ Ποταμού» θεωρώ ηθική υποχρέωσή μου να καταθέσω κι εγώ ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, η οποία πρέπει να λέγεται, έξω από κομματικές σκοπιμότητες.
Στον Άγιο Ιωάννη Αμαρίου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Μανώλης Μ. Παπαδογιάννης (1889-1971), ο «παππούς της Αντίστασης». Λόγω της αντιστασιακής του δράσης οι Γερμανοί συνέλαβαν δυο αδερφάδες του, τη Βαγγελιά και την Καλλιόπη (γιαγιά) και τον γαμπρό του Στεφανή (παππού), τους καταδίκασαν δις εις θάνατο και ενώ τους μετέφεραν στα κάτεργα της Γερμανίας, βομβαρδίστηκε το πλοίο και επνίγησαν. Εκλέχτηκε βουλευτής σε ηλικία 22 ετών, στην Επαναστατική Συνέλευση Κρήτης (1911-1912). Εκλέχτηκε επίσης βουλευτής Ρεθύμνης τέσσερις φορές, 1935, 1946, 1951 και 1958. Υπηρέτησε το Ρέθυμνο με συνέπεια και εντιμότητα και επεδίωκε πάντοτε να προωθεί έργα κοινού συμφέροντος. Μεταξύ των μεγάλων έργων που ζήτησε και αγωνίστηκε να γίνουν στο Ρέθυμνο ήταν το λιμάνι και το ονομαζόμενο τότε «Φράγμα» του Πλατύ Ποταμού. Υπήρξε πράγματι ο μεγάλος οραματιστής – εμπνευστής του Φράγματος Πλατύ Ποταμού. Για όσους δεν το γνωρίζουν ή δεν είχαν γεννηθεί ακόμη, πρέπει να μάθουν ότι, από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 είχαν ξεκινήσει οι διεργασίες, προμετρήσεις και προμελέτες αυτού του έργου, στις οποίες συμμετείχα κι εγώ νεολαίος τότε, ως εργάτης, με ανάδοχο πολιτικό μηχανικό τον Σάββα Κουντούρη από τα Χανιά. Το έργο, παρά τις προσπάθειες του Μανώλη Παπαδογιάννη, δυστυχώς δεν υλοποιήθηκε τότε, γιατί η νοοτροπία της εποχής εκείνης δημιούργησε αντίθετες απόψεις, συλλογή υπογραφών, κ.λπ., με αποτέλεσμα να εμπλακεί σε δικαστικές περιπέτειες και να σταματήσει, μολονότι οι εκθέσεις, προμελέτες και μελέτες που συντάχθηκαν από τους αρμόδιους φορείς, από το έτος 1960 ήσαν όλες θετικές. Το Φράγμα τότε προβλέπετο να κατασκευαστεί στη θέση «Πλύστρα» στην τοποθεσία «Φαράγγι» (Χάρτης Σ. Κουντούρη, 1960) της περιοχής Αγίου Ιωάννη και θα κάλυπτε τις τότε Κοινότητες: Αγίου Ιωάννη, Νίθαυρις, Αποδούλου, Αγίας Παρασκευής, Άνω Μέρους, Χορδάκι, Κρύα Βρύσης, Ορνέ και Μελάμπων. Πρέπει να τονιστεί ότι, ήταν μέγα σφάλμα που δεν εκτελέστηκε τότε το έργο, γιατί σίγουρα θα είχε αλλάξει προς το καλύτερο η ανάπτυξη της περιοχής και ειδικότερα η οικονομική κατάσταση των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής της Αμπαδιάς και του Ρεθέμνους γενικότερα. Για την ιστορία να αναφέρω ότι, το έργο είχε Αριθμό Μητρώου 15.1515 και είχαν συνταχθεί οι παρακάτω μελέτες:
1) Γεωργοτεχνική και Γεωργοοικονομική μελέτη του Γεωπόνου Β. Μαράκη, την 10/1/1960.
2) Γεωργοοικονομική έκθεσης του Τμηματάρχη Γ. Τσαούση, την 7/10/1960.
3) Έκθεσης του Νομομηχανικού Γ. Χαλκιαδάκη, την 19/10/1960.
4) Μελέτη – Εισηγητική έκθεσης του Πολιτικού Μηχανικού Σ. Κουντούρη, την 10/1/1961.
5) Εγκριτική Απόφαση του Υπουργού Γεωργίας, με αριθ. 56417/668/3070/28-11-1962 και
6) Οριστική μελέτη του Πολιτικού Μηχανικού Σ. Κουντούρη, έτους 1964.
Οι αρμόδιοι Κρατικοί φορείς για την υλοποίηση του έργου και οι φίλοι γείτονες Ηρακλειώτες πρέπει να κατανοήσουν πως το έργο αφορά πρωτίστως το Ρέθυμνο και δευτερευόντως το Ηράκλειο.
Ελπίζω σήμερα που δεν υπάρχουν οι αντιθέσεις της εποχής εκείνης, το έργο να προχωρήσει και να υλοποιηθεί έστω μετά από 50 περίπου χρόνια. Έτσι ο αείμνηστος Μανώλης Παπαδογιάννης που έθεσε τον «Θεμέλιο λίθο» μπορεί να αισθανθεί δικαιωμένος.
Εκτιμώ πως κι εκείνος τίμησε το Ρέθεμνος και γι αυτό αξίζει ιδιαίτερης τιμής.
*Ο Σταύρος Φωτάκης είναι στρατηγός ε.α, συγγραφέας, στιχουργός
