Είμαστε παραμονές των εκλογών και από τα ΜΜΕ γίνεται πλύση εγκεφάλου, σε καθημερινή βάση προς το εκλογικό σώμα, για την όσο καλύτερη δυνατή άγρα ψήφων, η οποία θα οδηγήσει το κόμμα και τους εκλεγμένους στην εξουσία και σε ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Από την ημέρα που ξεκίνησε η προεκλογική διαδικασία στα ΜΜΕ ακούς κάθε λογής μπαρούφα από πολιτικούς οι οποίοι θέλουν να σώσουν την Ελλάδα. Το πώς γίνεται στη συνέχεια όλοι αυτοί που θέλουν να τη σώσουν να την οδηγούν στη σημερινή της κατάντια υπερχρεωμένη είναι άξιο απορίας!
Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα αποποιείται τις ευθύνες του το κάθε κόμμα και ο κάθε βουλευτής, ρίχνοντας πάντα τις ευθύνες στον αντίπαλο. Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι υπάρχουν εκατομμύρια ψηφοφόροι που τους πιστεύουν και τους ψηφίζουν! Απολογίες – παραδοχές, όπως του πρόσφατα αποθανόντος Πάγκαλου του τύπου «μαζί τα φάγαμε» στη δύση της καριέρας του, δεν είναι καθόλου πειστικές για μεγάλο ποσοστό των ελλήνων, που τα βγάζουν πολύ δύσκολα πέρα.
Για όσους έχουν περάσει στην ηλικία των ώριμων ανθρώπων διανύοντας την 6η δεκαετία της ζωής τους, θυμήθηκα ένα εξαιρετικό κείμενο του Μάριο Αντράντε Βραζιλιάνου ποιητή, μυθιστοριογράφου, μουσικολόγου, ιστορικού και κριτικού τέχνης και φωτογράφου, με τίτλο «Ο πολύτιμος χρόνος των ωρίμων (ή μια σακούλα καραμέλες)», το οποίο αντιπροσωπεύει όσους προανέφερα, αλλά δυστυχώς, απ’ όσο έχει δείξει το παρελθόν, όχι όσους βουλευτές και πολιτευτές που έχουν την ίδια ώριμη ηλικία μ’ αυτούς! Αξίζει να διαβαστεί από μεν τους ώριμους επειδή τους αντιπροσωπεύει, πιστεύω απόλυτα, από δε τους νεότερους, γιατί θα πρέπει να καταλάβουν πέρα από κομματικούς φανατισμούς και ιδεολογίες κάποια απλά πράγματα, κατασταλαγμένης πείρας των ώριμων στη ζωή, μεταφράζοντας το ίσως με την ανάλογη συμπεριφορά στην κάλπη, την ερχόμενη Κυριακή:
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματά τους. Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα… Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…».
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι π. διευθυντής του 1ου Γυμνασίου Ρεθύμνου -Ε:11 Φυσικής αγωγής
