Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ήταν πάντα το νούμερο ένα στην ατζέντα των εκάστοτε κυβερνήσεων και των δυο χωρών. Ανέκαθεν και ενώ οι δυο χώρες βρίσκονταν σε μια ήρεμη κατάσταση, κάτι συνέβαινε και το θερμόμετρο της αντιπαλότητας χτυπούσε κόκκινο. Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με τις δυο χώρες να βρίσκονται σε προεκλογική περίοδο, μετά από μια μικρή περίοδο ηρεμίας, λόγω της άμεσης Ελληνικής βοήθειας στους σεισμούς, οι ακραίες εθνικιστικές δηλώσεις των Τούρκων πολιτικών είναι στην ημερήσια διάταξη, για την άγρα ψήφων.
Το νεοελληνικό κράτος, ειδικά μετά από την τραγική αποτυχία της μικρασιατικής εκστρατείας, ουδέποτε ενεπλάκη σε επεκτατικούς – κατακτητικούς πολέμους. Η μερική συμμετοχή του σε εμπόλεμες περιοχές, κατά διαστήματα, επιβάλλονταν από τις συμμαχίες και τις συνθήκες που είχε υπογράψει με άλλα κράτη, βλέπε Κορέα κτλ.
Στην αντίπερα όχθη οι Τούρκοι, με νομαδική καταγωγή από τα βάθη της Ασίας, προκαλούν, επιδιώκουν και αρέσκονται από τους κατά διαστήματα επεκτατικούς – κατακτητικούς πολέμους που κάνουν. Ο στρατηγός Μακρυγιάννης, ήρωας του 1821, στα απομνημονεύματα του σκιαγραφεί ιδανικά με τις λέξεις, την επιρροή των Τούρκων αλλά και τον πολιτισμό τους σχετικά στην Ευρώπη, γράφοντας ότι: «θεωρούσαν οι Ευρωπαίοι τον Σουλτάνο μεγάλο και τρανό και δεν τολμούσαν να του αφαιρέσουν τον τίτλο του «Γκρανσινιόρη». Όσο έβλεπαν το τζαμί εις την Βγιέννα σκιάζονταν κ’ έτρεμαν να μην πάγη και παραμέσα και φκειάση κι άλλα τζαμιά. Κι από αυτόν τον φόβον κάποτε του πλέρωναν και φόρον. Κι όταν βήκαν μια χούφτα άνθρωποι (οι Έλληνες!) και τους απόδειξαν ότι δεν έχει πλέον ο Γκρανσινιόρης μαστόρους να χτίση άλλα τζαμιά, ότι θα πέσουν κι αυτά οπού έχει, από τότε τον λένε «ο Τούρκος!». Ο δε Γούντροου Ουίλσον 1913 – 1921, ο 28ος πρόεδρος των ΗΠΑ, είχε πει σχετικά με τον πολιτισμό τους, ότι ο μόνος πολιτισμός που άφησαν οι τούρκοι απ’ όπου κι αν πέρασαν, ήταν μόνο τα τζαμιά! Και ίσως δεν είχε άδικο.
Η Ελλάδα πρόσφατα στους τραγικά δοκιμαζόμενους γείτονες από τους φονικούς σεισμούς, αμέσως συνέτρεξε με βοήθεια, όπως και στους προηγούμενους το 1999. Μετά τις αρχικές ευχαριστίες των Τούρκων, άρχισαν οι γνωστές δηλώσεις, πιο συγκρατημένες τώρα πια, αλλά πάντως ακριβώς στην ίδια γραμμή που ακολουθούν όλοι οι Τούρκοι πολιτικοί για τη χώρα μας εδώ και δεκαετίες. Εν ολίγοις: όλα καλά, σας ευχαριστούμε, αλλά για να γίνει διάλογος μεταξύ μας, θα γίνει αυτό που θέλουμε εμείς! Τόσο απλά! Ήδη μετά από μια περίοδο ηρεμίας, λόγω των σεισμών, ξανάρχισαν το γνωστό τροπάριο, με τις προκλητικές δηλώσεις για τη χώρα μας, οι οποίες οξύνονται όλο και περισσότερο. Ναι μεν αλλά! Παλιά μου διπλωματική τέχνη κόσκινο…
Είναι απορίας άξιο, πως είναι δυνατόν μια χώρα 85 εκατομμυρίων κατοίκων, η οποία θα χρειαστεί εκατοντάδες δισ. ευρώ, για ανοικοδόμηση των πληγέντων περιοχών, σε βάθος τουλάχιστον δεκαετίας και με μια οικονομία κατεστραμμένη και στα όρια των μνημονίων, να θέλει και να ζητά μετά μανίας αεροπλάνα και πολεμικό υλικό από τις δυτικές χώρες, για να προστατευτεί από ποιον; Από την Ελλάδα των μόλις εννιάμιση εκατομμυρίων, η οποία σε κάθε περίπτωση δείχνει ότι δεν θέλει να εμπλακεί σε πόλεμο;
Μετά από τις, σχεδόν καθημερινά τελευταία, προκλητικότατες δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων για τις σχέσεις με τη χώρα μας, θυμήθηκα μια από τις σοφές παροιμίες του λαού μας που λέει: «O λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του».
Θεωρώ ότι οι Έλληνες ούτε ρατσιστές, ούτε πολεμοκάπηλοι είμαστε. Όχι μια, αλλά χίλιες φορές να προσφέρουμε βοήθεια στην κάθε Τουρκία, σε τέτοιου είδους περιστατικά όπως οι σεισμοί, για τη σωτήρια έστω και ενός μόνο συνανθρώπου μας. Αλλά σε κάθε περίπτωση, καλό είναι να θυμόμαστε ότι η Τουρκία έτσι κι αλλιώς έχει αποδείξει διαχρονικά ότι δεν μπορεί να ζήσει μαζί μας ειρηνικά, για διάφορους λόγους. Μονίμως θέτει θέματα και διεκδικεί κομμάτια από την δική μας εθνική πίτα, όποια κι αν είναι αυτή, την οποία μεθοδικά απολαμβάνει σε βάρος μας, (βλέπε Κύπρο, Ίμια). Γι’ αυτό, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε απρόβλεπτη κατάσταση με τους γείτονες, καλό θα είναι να βλέπουμε οι πολίτες, αλλά κυρίως οι πολιτικοί μας, τα πράγματα στη μεταξύ μας σχέση όπως πραγματικά είναι και όχι όπως νομίζουμε εμείς και οι πολιτικοί μας ότι είναι. Αντιμετωπίζοντας πάντα κάθε δήλωση – γεγονός – επεισόδιο με τους γείτονες, με την ανάλογη διπλωματική σοβαρότητα εννοείται. Όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να μη βρεθούμε ξαφνικά σε καταστάσεις τύπου Ιμίων ή Κύπρου γιατί θα ‘ναι πλέον πολύ αργά…
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι π. διευθυντής του 1ου Γυμνασίου Ρεθύμνου -Ε:11 Φυσικής αγωγής
