Έχω αναφερθεί αρκετές φορές για την παιδεία και τα προβλήματά της. Δεν περνά σχεδόν ούτε μια μέρα τα τελευταία χρόνια που να μην ενημερωθεί ο κόσμος από τα ΜΜΕ, για παραβατικότητες των μαθητών σε όλη την επικράτεια.
Στις 6-11-24 διάβασα για την ακραία περίπτωση επεισοδίων σε ΕΠΑΛ της Λαμίας, όταν μαθητές έβαλαν φωτιά στο προαύλιο εξαιτίας των μέτρων που έχουν παρθεί από τη διεύθυνση και τους καθηγητές, για το κάπνισμα και τη χρήση κινητών τηλεφώνων, απαγορεύοντάς τα. Οι μαθητές έριξαν στο πάτωμα γλάστρες, το δοχείο συλλογής μπαταριών, πετούσαν νερό και μπουκάλια, ενώ φώναζαν συνεχώς. Μάλιστα τις προηγούμενες ημέρες είχαν επιβληθεί και αποβολές σε μαθητές για ανάρμοστη συμπεριφορά.
Το «μεγάλο και κατάπτυστο» έγκλημα λοιπόν της διευθύντριας του ΕΠΑΛ και των εκπαιδευτικών στη Λαμία, κατά των θεριακλήδων μαθητών, ήταν ότι απλά επιχείρησαν να εφαρμόσουν την κείμενη νομοθεσία, από το επίσημο κράτος, για τις συγκεκριμένες παραβάσεις των μαθητών. Για ακόμη μια φορά φαίνεται ότι έχει χαθεί εντελώς η μπάλα… κυρίως από μαθητές και γονείς.
Για όσους δεν γνωρίζουν, θα πρέπει να γίνει γνωστό ότι κάθε σχολική μονάδα, κάθε χρόνο, ενημερώνει τους κηδεμόνες και τους μαθητές για τον κανονισμό του σχολείου και επίσης τον αναρτά στη διαδικτυακή σελίδα του σχολείου. Άρα οι μαθητές και οι γονείς ήξεραν τον κανονισμό, οπότε προς τι η επανάστασή τους; Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι γονείς στη συγκεκριμένη περίπτωση τι έκαναν; Η λογική λέει ότι θα ‘πρεπε να πάνε και να συνετίσουν τα παιδιά τους, βάζοντας τα στις τάξεις, αφού οι εκπαιδευτικοί αν το επιχειρήσουν μπορεί στη συνέχεια να βρουν τον μπελά τους. Η εμπειρία μου τόσων χρόνων στα σχολεία με κάνει να αμφιβάλλω πολύ αν έστω και ένας κηδεμόνας έκανε κάτι τέτοιο.
Δυστυχώς πλέον δεν υπάρχει μέρα που να μη γίνονται τραγελαφικά περιστατικά, με γονείς και μαθητές στα σχολεία, που απλά φανερώνουν το επίπεδο της παιδείας μας, το οποίο όπως είναι γνωστό είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Οι γονείς και το γαλούχημά τους στη νεολαία των περασμένων δεκαετιών έχει πάει περίπατο και απ’ ότι φαίνεται, χωρίς επιστροφή δυστυχώς. Τώρα πλέον οι γονείς (εννοείται προς θεού όχι όλοι) όχι μόνο δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους, αλλά τους δίνουν πάντα δίκιο, σε περίπτωση οποιασδήποτε διένεξής τους, είτε αυτή αφορά το σχολείο, είτε τις υπόλοιπες δραστηριότητές τους. Τα αποτελέσματα τελικά είναι δυστυχώς όπως αυτά στο συγκεκριμένο ΕΠΑΛ. Κλασσικό συχνό παράδειγμα κηδεμόνων είναι η απαίτηση τους να μην απορριφτεί το παιδί τους από απουσίες, παρ’ ότι είχε ξεπεράσει κατά πάρα πολύ το θεσμοθετημένο όριο, επικαλούμενοι την επιείκεια του συλλόγου των εκπαιδευτικών, του διευθυντή, ακόμη και του Θεού! Μήπως και πείσουν τους εκπαιδευτικούς, τη στιγμή που αφ’ ενός υπάρχει συγκεκριμένη νομοθεσία για τη φοίτηση και αφ’ ετέρου οι ίδιοι δεν είχαν ενδιαφερθεί ποτέ για τη φοίτηση του παιδιού τους, παρά τις επανειλημμένες ειδοποιήσεις – ενημερώσεις από τους υπεύθυνους του σχολείου με κάθε δυνατό τρόπο.
Οπωσδήποτε την ευθύνη για την όλη κατάντια στην παιδεία τη φέρουν οι πάντες αναλογικά. Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, πέρα από τους γονείς και τους μαθητές, μεγάλη ευθύνη φέρει το υπουργείο Παιδείας και επίσης εμείς οι εκπαιδευτικοί. Οι πολλές ελευθερίες στους μαθητές έχει αποδειχτεί περίτρανα – σε όλο τον κόσμο – ότι τους οδηγούν σε ασυδοσία, αφού δεν είναι ακόμη ικανοί, λόγω ηλικίας, να διαχειριστούν σωστά τα προνόμια που τους δίνονται. Το μεν ΥΠΑΙΘΑ γιατί δεν αποσαφηνίζει με ποιον τρόπο θα συνετιστεί μαθητής, για συγκεκριμένο παράπτωμα, με αποτέλεσμα, για την ίδια παράβαση, άλλη απόφαση να υπάρχει σε ένα σχολείο στην Κρήτη και άλλη στην υπόλοιπη Ελλάδα. Κάτι βέβαια που κάποιον αδικεί και κάποιον ευνοεί, ακριβώς για το ίδιο παράπτωμα! Οι δε εκπαιδευτικοί, επειδή κι αυτοί είναι γονείς, ακριβώς για τον ίδιο λόγο, αρκετές φορές λειτουργούν με το συναίσθημα, έχοντας τη λογική ότι έχουν να κάνουν με παιδιά. Τα βοηθούν όμως; Ή μήπως τα οδηγούν έτσι την ασυδοσία; Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες εκατοντάδες περιστατικά από τη θητεία μου στα σχολεία που αποδεικνύουν τα παραπάνω.
Η παιδεία πρέπει να καταλάβουν οι πάντες ότι δεν είναι ένα παιχνίδι για να παίζουν κάποιοι από τα υπουργεία δικαιολογώντας τη θέση τους. Θέλει ρηξικέλευθες αποφάσεις αν θέλουμε να τη δούμε να ανεβαίνει τα σκαλιά της επιτυχίας και να προσφέρει σωστά και όχι παραβατικά άτομα στο κοινωνικό σύνολο. Αλλά το κυριότερο, θέλει άτομα που να πάρουν τις αποφάσεις αυτές, αδιαφορώντας για το οποιοδήποτε κόστος. Αν όχι, τότε να είμαστε ευχαριστημένοι με τέτοιου είδους περιστατικά, όπως στο ΕΠΑΛ Λαμίας, και να παρακαλούμε να μη γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Γιατί όσο καθυστερούν να παρθούν μέτρα με ρηξικέλευθες αποφάσεις, από τους υπεύθυνους, τέτοιου είδους περιστατικά αλλά και χειρότερα ακόμη, πολύ φοβάμαι ότι θα αυξάνονται και θα πληθύνονται σε καθημερινή βάση!
