Η αντιπαράθεση σε επίπεδο εικόνων
και συμβόλων της εναρκτήριας τελετής
των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι,
όπως του Μυστικού Δείπνου η παρωδία
και του γυμνού «γαλάζιου Διονύσου»
– μόλις βγαλμένου απ’ το Σηκουάνα -,
αποπροσανατόλισε το ενδιαφέρον
επώνυμων φορέων ή προσώπων
από εμβληματικά μηνύματα
του Ολυμπιακού Ιδεώδους,
όπως αυτό αισθητοποιείται
από τους πέντε συμπλεκόμενους
διαφορετικών χρωμάτων κύκλους
της Ολυμπιακής λευκής Σημαίας.
Έτσι, περιορίστηκαν σε ερμηνείες
-κυρίως αντιφατικές- περί αισθητικής
και απέφυγαν να πουν εάν αισθάνθηκαν
κάτι για την εκτός στίβου αθέμιτη άμιλλα,
την έλλειψη Εκεχειρίας σε Δύση και Ανατολή
και για τις συνεχείς σφαγές αμέτρητων παιδιών,
τ’ ατέλειωτα ποτάμια προσφυγιάς και τα πυκνά
νεκροταφεία της στης Μεσογείου τους βυθούς,
για τη λιμοκτονία στην Ασία και την Αφρική,
τα κάθε είδους σκλαβοπάζαρα όπου Γης,
την ανερμάτιστη υπερκατανάλωση,
την εκμετάλλευση ανθρώπου
γενικά από άνθρωπο!…
* * *
Κανένας συνειρμός
του «Μυστικόδειπνου»
με τέτοιες προδοσίες ή θυσίες
του πνεύματος του Ολυμπισμού!
Κανένας, ναι, κανένας συνειρμός
του ολόγυμνου και μπλάβου Διονύσου
με το θυμό του για τον «βουρκωμένο»
Σηκουάνα, κατ’ όνομα «Ιεροπόταμο»!
(Εκτός και αν παρέπεμπε απλώς
στο Ο Βασιλιάς είναι γυμνός!).
Κανένας συνειρμός
με το μεταλλικό άλογο
που κάλπαζε επί του Σηκουάνα
ή με τον απρόσωπο λαμπαδηδρόμο.
(…)
* * *
Όσο αυτοδίκαια κι αν επαιρόμαστε
για την ανωτερότητα της τελετής μας
προ εικοσαετίας στο «Αθήνα 2004»,
οι συνειρμοί ανακαλούν στη μνήμη μας
και το «χρυσό ντόπινγκ – μετάλλιό» μας
μαζί με την παγκόσμια διαπόμπευσή μας!
Οι αγώνες κρίνονται απ’ την ουσία τους:
τα κίνητρα, τα μέσα και τα έπαθλά τους
που κάνουν την υπεροχή υπέροχη.
Και όχι μόνο οι αθλητικοί1.
1.«Αλίμονο, Μαρδόνιε, με ποιους άνδρες μάς έφερες να
πολεμήσουμε! Με αυτούς που δεν αγωνίζονται για χρήματα
αλλά για την αρετή!». (Ηροδότου Η, 26). Αυτά ήταν τα λόγια
ενός Πέρση αξιωματικού προς το διοικητή του, το Μαρδόνιο,
όταν, κατά την εκστρατεία του Ξέρξη στην Ελλάδα, πληρο-
φορήθηκε ότι το έπαθλο των Ολυμπιακών Αγώνων
ήταν απλώς ένα στεφάνι αγριελιάς («κότινος»)!
