Άκουσα, πιο πολύ από περιέργεια, την ομιλία του πρόεδρου της Ουκρανίας Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή. Όσο προχωρούσε η ομιλία του τόσο αναρωτιόμουν αν έπρεπε να γελάσω, να σοβαρευτώ, να κλάψω ή να εξοργιστώ.
Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω για να μην παρεξηγηθώ, ότι μια εισβολή ενός κράτους σε ένα άλλο, κυρίαρχο και ανεξάρτητο, σε κάθε περίπτωση είναι εισβολή, με όλα όσα αυτή συνεπάγεται. Προφανώς τα όποια δίκια έχει στη συγκεκριμένη εισβολή η Ρωσία (σχετικά με την περικύκλωση της από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, που είναι πλέον στο ΝΑΤΟ κ.τλ. Και την αθέτηση υποσχέσεων της δύσης για το αντίθετο) τα χάνει, μετά από την εισβολή της στην Ουκρανία και τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει. Όχι μόνο με τις εκατόμβες νεκρών αμάχων και των υποδομών ενός ανεξάρτητου κράτους, αλλά και τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει παγκοσμίως.
Αντέγραψε το «ελευθερία ή θάνατος» από το δικό μας 1821 και επικαλέστηκε τους Έλληνες που ζουν εκεί, αυτός που αποδεδειγμένα έχει κυνηγήσει την ελληνική μειονότητα της Ουκρανίας, που βρίσκεται εκεί για πάνω από τρείς χιλιετηρίδες.
Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον να υπήρχε αντίλογος ή διάλογος στην ομιλία του Ζελένσκι και να ρωτηθεί άμεσα ότι αφορά τη χώρα μας και τους Έλληνες που ζουν εκεί. Γιατί άραγε με προεδρικό διάταγμα του ίδιου η μειονότητα των ελλήνων στην Ουκρανία καταργείται μετά από τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια!!!, ενώ αντίθετα αναγνωρίζονται οι τουρκογενείς Τάταροι ως γηγενή μειονότητα στην Ουκρανία!!! Για όσους έχουν καλή μνήμη θα θυμούνται ανάλογα ρεπορτάζ των ελληνικών καναλιών το 2014, αλλά και ανάλογη ερώτηση με αίτημα γραπτής απάντησης E-010539-14 σύμφωνα με το Άρθρο 130 του Κανονισμού, Έλληνα ευρωβουλευτή στο Ευρωκοινοβούλιο στις 11-12-2014. Η απορία μου είναι γιατί τα ίδια κανάλια και οι ίδιοι δημοσιογράφοι τώρα σιωπούν;
Λυπήθηκα και εξοργίστηκα ακόμη μια φορά σαν έλληνας που ο πρόεδρος της ελληνικής Βουλής δεν απάντησε και δεν ρώτησε κάτι για τους Έλληνες που ζουν εκεί καθώς και την απαξίωση που δέχονται από το κράτος. Κάτι που ευτυχώς δεν συνέβη αμέσως μετά, στην ομιλία του Ζελένσκι στην Κυπριακή βουλή, αφού η Πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής, Αννίτα Δημητρίου, σε μία συγκλονιστική ομιλία-απάντηση στον πρόεδρο Ζελένσκι, ανέλυσε το τι βιώνει η Κύπρος από το 1974 λόγω της τουρκικής εισβολής στη Μεγαλόνησο, περιμένοντας και οι Κύπριοι την ανάλογη δικαίωση.
Σκεφτόμουν ότι θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον προσεχώς να συνδεόντουσαν ζωντανά για παρόμοιες ομιλίες στη βουλή, παλιότεροι αγωνιστές από διάφορα κράτη, που είχαν παρόμοιες εισβολές, όπως: της Κορέας, του Βιετνάμ, της Συρίας, του Ιράκ, του Κουβέιτ, του Ιράν, της πρώην Γιουγκοσλαβίας και της Κύπρου, αναπτύσσοντας τις απόψεις τους για τις ανάλογες εισβολές στα κράτη τους. Ειδικότερα ο Κύπριος να αναφέρονταν στους περίπου τρείς χιλιάδες αγνοούμενους από το 1974 και την τουρκική εισβολή, όπως και στο βόρειο τμήμα της Κύπρου που παραμένει σε κατοχή από τους τούρκους μετά από 48 χρόνια.
Ξέχασα βέβαια ότι όλα αυτά συμβαίνουν όταν είσαι υποχρεωμένος να ακολουθείς μια συγκεκριμένη πολιτική η οποία επιβάλλεται άνωθεν, είτε αρέσει σε ένα κράτος είτε όχι, από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις λοιπές αγωνιστικές δυνάμεις… οι οποίες αποδεδειγμένα θέλουν μόνο το καλό της ανθρωπότητας… και ειδικότερα της τσέπης τους…
Επίσης θα ήταν άδικο και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παραλείψουμε να εκθειάσουμε για τις μοναδικές υπηρεσίες που προσφέρουν στους λαούς του πλανήτη, οι παγκόσμιοι συνασπισμοί που δημιουργήθηκαν, για τέτοιου είδους περιπτώσεις, τον ΟΗΕ το ΝΑΤΟ κ.τλ. Και οι οποίοι έχουν δείξει ξεκάθαρα στα χρόνια που λειτουργούν, ότι μπορούν και λύνουν άμεσα, δυναμικά και δίκαια, τα προβλήματα που προκύπτουν στην ανθρωπότητα, χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα! Αυτό αποδεικνύεται ξεκάθαρα και πάσης αμφιβολίας σε όλες τις παρεμβάσεις τους, όπως π.χ. στην Κύπρο και στην πρώην Γιουγκοσλαβία!
Ομολογώ ότι με κάποια ζήλεια, βλέπω την στοχευμένη και πάντα προς το συμφέρον της διπλωματική κινητικότητα, της αγαπημένης μας γείτονος Τουρκίας, και τη συγκρίνω αναπόφευκτα με τη δίκη μας. Όσο κι αν ήταν κατευθυνόμενη άνωθεν η ομιλία Ζελένσκι στην ελληνική βουλή, δεν απέφυγα να αναρωτηθώ. Για ποιο λόγο έγινε και τι κέρδος είχαμε σαν χώρα; Όσο κι αν προσπάθησα δεν τα κατάφερα, αλλά πάντως θυμήθηκα το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά. Ψάξε-ψάξε δε θα το βρεις!
