(«Πόλη μου και πατρίδα μου ως Αντωνίνου είναι
η Ρώμη, αλλά ως ανθρώπου είναι όλος ο κόσμος».
Μάρκος Αυρήλιος: Εις Εαυτόν)
Η πρώτη μας πατρίδα
είν’ η Κοιλιά της μάνας μας ή
η Αγκαλιά της «μάνας της καρδιάς».
Ακολουθούν το πατρικό μας Σπίτι
και η παιδική μας Γειτονιά.
Έπειτα το Χωριό μας
ή η Πόλη μας.
Μετά ο Νομός μας,
η Περιφέρειά μας,
κι όλη η Χώρα μας.
Μετά η Ήπειρός μας.
Μετά η Γη ολόκληρη
και, τελικά, το Σύμπαν!
Όσο σε μεγαλύτερη πατρίδα
αισθανόμαστε ότι ανήκουμε,
τόσο πιο Άνθρωποι έχουμε γίνει!
* * *
Όμως, καμιά πατρίδα μας δεν πρέπει
να γίνεται αυτιστικό καβούκι μας
ή ορμητήριό μας κατά άλλων.
Ούτε καμιά πατρίδα μας
ν’ αφήνουμε στο έλεος
αλλότριων πατρίδων.
Μένουμε άγρυπνοι
στις πύλες των πατρίδων μας,
μ’ ένα κλαδί ελιάς στο ένα χέρι
μα και με μια ρομφαία στο άλλο,
πασχίζοντας όλο και περισσότεροι
να συνειδητοποιούν ότι ανήκουν
σε όλο μεγαλύτερες πατρίδες,
μα και πανέτοιμοι
να υπερασπιστούμε
την κάθε μας πατρίδα χωριστά
με τα μεγάλα «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» μας!
