Και ξαφνικά όλα σιώπησαν… πολυσύχναστοι δρόμοι σίγησαν… σχολεία έκλεισαν… πάρκα άδειασαν… καταστήματα σφάλισαν… φρενήρεις ρυθμοί κόπασαν.
Έτσι όπως πατάς το κουμπί ενός φωτοτυπικού που τίθεται κατόπιν στην παύση… στην αναμονή.
Μια αναμονή που συνοδεύεται από χιλιάδες ανάμεικτα συναισθήματα…
Κι έρχεται η πραγματικότητα κάποιες φορές σουρεαλιστική… να μας αρπάξει από τους ώμους και να μας ταρακουνήσει…
Και ξαφνικά το δεδομένο γίνεται πολύτιμο… και αποκτάει άλλη αξία… Όλα επαναπροσδιορίζονται…
Πόσοι από εμάς θα λάβουμε το μήνυμα;
Πόσοι από εμάς θα την κοιτάξουμε κατάματα χωρίς να τρομάξουμε…
Πόσοι από εμάς θα αντιληφθούμε και στη συνέχεια θα αξιοποιήσουμε το μάθημα που έχει να μας διδάξει;
Ποιος το περίμενε αλήθεια ένας τόσος δα μικρούλης ιός να θέσει ολόκληρο τον πλανήτη σε τέτοια σχεδόν ολοκληρωτική παύση;
Προσωπικά αισθάνομαι ότι η Γη μας την είχε ανάγκη όλη αυτή την παύση… Είχε ανάγκη να ανασάνει. Μια ανάσα ελεύθερη… καθαρή. Μια ανάσα που εμείς όλα αυτά τα χρόνια της στερούσαμε…
Όταν όλο αυτό τελειώσει… θέλω να πιστεύω… ότι οι περισσότερο από εμάς, θα έχουμε επανεκτιμήσει εφ όρου ζωής, κάποια πράγματα της καθημερινότητάς μας που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένα. Κάποιες αξίες υποτιμημένες… βάζοντας στη θέση τους κάποιες άλλες, υπερτιμημένες.
Καλέ μου ιε, μπορεί να έσπειρες τον φόβο σ’ ολόκληρο τον πλανήτη… μπορεί να στέρησες την ανάσα από κάποια σώματα… όμως σε δεύτερη ανάγνωση και όταν με το καλό μας εγκαταλείψεις… ίσως να έχουμε πλέον συλλάβει το πραγματικό σου μήνυμα εκείνο που με άλλο τρόπο δυστυχώς ο άνθρωπος αδυνατεί να συλλάβει, χαμένος μέσα στην καθημερινότητα και τις ψεύτικες ανάγκες και επιταγές της.
Αγάπη, Οικογένεια, Φιλία, Βόλτα, Εκδρομή, Ελευθερία, Ταξίδια, Φύση, Ήλιος, Απλότητα, Ενσυναίσθηση, Υγεία, ΕΜΕΙΣ, Ομόνοια, Ευσπλαχνία, Προσφορά, Ανιδιοτέλεια, Κατανόηση, Συμπόνια, Ομοψυχία, ΑΝΘΡΩΠΙΑ.
Ταξίδι στον εαυτό μας λοιπόν …στη σιωπή την εποικοδομητική. Ίσως έτσι ανακαλύψουμε τελικά άλλους τρόπους πιο υγιείς, συνύπαρξης με τους γύρω μας αλλά και με όλα τα πλάσματα… έτσι απλά, ανθρώπινα με πραγματικό νοιάξιμο και φροντίδα. Ίσως έτσι βρούμε επιτέλους το μονοπάτι της επιστροφής στην απλότητα… την ταπεινότητα την πραγματική μας Εστία.
Περπατώ βιαστικά τους έρημους δρόμους της πόλης μου. Το βλέμμα μου διασταυρώνεται με άλλους συμπολίτες. Κάποιοι φοβισμένοι, κάποιοι πιο άνετοι… Όμως μπορώ και διακρίνω πίσω από τη μάσκα του φόβου ματιές όλο νόημα.
Πως μπορώ να μη θυμηθώ λόγια μεγάλων ποιητών μας:
«Και να, αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα-ήσυχα κι απλά… Καταλαβαινόμαστε τώρα… δε χρειάζονται περισσότερα».
«Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας».
«Κάποτε θ’ ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα».
