Δεν είναι παράξενο να παρατηρείται κάποια «αμυντική» στάση μέσα στα κόμματα της κεντροαριστεράς, απέναντι στο ενδεχόμενο ενοποίησής τους. Αυτό πάντως από πρώτη άποψη, καθόσον η ενδελεχέστερη εξέταση του ζητήματος απομυθοποιεί τις όποιες επιφυλάξεις.
Να ξεκαθαρίσουμε το αυτονόητο, ότι δεν μιλάμε για ρηξικέλευθες στοχεύσεις: ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, οι μεγαλύτερες δυνάμεις του χώρου, έχουν κυβερνήσει σε μνημονιακό πλαίσιο και έχουν εφαρμόσει τις αντίστοιχες πολιτικές, αποδεχόμενες τον ευρωπαϊκό και «δυτικόστροφο» προσανατολισμό της χώρας. Οι ψηφοφόροι τους στις πρόσφατες ευρωεκλογές σαφώς και τα συμμερίζονται, από την πλευρά τους, όλα αυτά.
Περαιτέρω, για την ενοποίηση θα αρκούσε η σύγκλιση σε πέντε – έξι μεγάλα ζητήματα, πασίγνωστα ήδη και χιλιοειπωμένα απ’ όλους το τελευταίο διάστημα, και ειδικότερα στα βασικά τους σημεία. Κάτι το απλό.
Συνακόλουθα, με δεδομένη τη θέληση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων των δυο αυτών κομμάτων προς αυτή την κατεύθυνση, το θέμα πια αποκτά διάσταση που άπτεται της ίδιας της Δημοκρατίας, στην οποία όλοι οι βουλευτές ομνύουν. Καλό θα ήταν λοιπόν να κληθούν εκείνοι να δηλώσουν, καθένας ονομαστικά, την άποψή τους και να πάρουν θέση για αυτό το ενδεχόμενο. Όταν το επιθυμεί ο λαός, είναι απαίτηση της Δημοκρατίας να το θέλουν και οι βουλευτές.
Εξάλλου, παραπάνω από βέβαιο τυγχάνει ότι μια τέτοια εξέλιξη θα προσελκύσει, στο διάβα της, στο νέο σχήμα και πολλούς ψηφοφόρους από άλλους χώρους, για πρώτη φορά. Η γοητεία του καινούριου είναι ακαταμάχητη. Δροσίζει πάντα, ο άνεμος της αλλαγής…
