Δεν δικαιούσαι, Ποιητή, να σιωπάς,
όποτε η αλήθεια καταπνίγεται
με τη θηλιά της αναλήθειας
ή τα μπαζώματα της λήθης.
Δεν δικαιούσαι, Ποιητή,
να είσαι μια δειλή φωνή
ή μία κίβδηλη φερέφωνου.
Εσύ δεν είσαι ένας κωπηλάτης
κάτεργων γαλέρας, που ακολουθεί
το τέμπο που του υπαγορεύουν
οι μπαγκέτες του τυμπανιστή.
Όσο κι αν σε ματώνουν
οι ματαιώσεις
των ονείρων σου,
σφίγγε τα δόντια σου
μη ξαστοχήσει η ψυχή σου
και μείνε όρθιος στο στασίδι
των άγρυπνων ομότεχνών σου.
Δεν δικαιούσαι να μην «κρούεις
τον κώδωνα κινδύνου» στη θέαση
μιας αποκρουστικής προοπτικής
υπο-τάσσοντας, «λόγω τεχνικών
ή λογοτεχνικών περι-ορισμών»,
την «ομολογία» σου ως ποιητή
στη νομολογία της… προ-
κρουστικής ποιητικότητας.
Δε δικαιούσαι να ξενοιάζεις
όταν οι έννοιες των λέξεων
παραποιούνται ως άλλοθι
για να δικαιολογούνται
τα άνομα συμφέροντα
ή η τέχνη των αυλών
συγχέεται και συνηχεί
με απατηλά τεχνάσματα
εκμαυλισμένων αυλικών…
* * *
Αυτή κι άλλες παρόμοιες
ποιητικές συστάσεις έκανε
ο… «παράξενος» Σωκράτης
προς ένα μαθητή του νεαρό
που του ’δειξε ποιήματά του
«περί… ανέμων και υδάτων»
σε χαλεπούς καιρούς της πόλης.
Δεν ξέρουμε του μαθητή την τύχη.
μα όχι και της δίκης του Δασκάλου
με μια από τις βασικές κατηγορίες
τ’ ότι «τους νέους διαφθείρει»!
*Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια
Ημέρα Ποίησης (21 Μαρτίου)
