Από την κλασική αρχαιότητα, οι πολιτικοί συνάπτουν συμμαχίες με κριτήριο τις περισσότερες φορές το πρόσκαιρο παραταξιακό συμφέρον και όχι το μακροπρόθεσμο εθνικό καλό.
Αναφέρω ενδεικτικά τη σύμπραξη Αλκιβιάδη και Νικία κατά του Υπέρβολου στην Αθήνα κατά τον πελοποννησιακό πόλεμο του 5ου αιώνα πΧ και τα μεταγενέστερα χρόνια πώς σύγκλητος και δυνατοί ανέτρεψαν επί Βυζαντίου τον Φωκά και έφεραν τον Ηράκλειο (7ος αι. μΧ). Να θυμηθούμε και τα αντιμαχόμενα μέτωπα που είχαν δημιουργηθεί κατά τους εμφυλίους πολέμους στη διάρκεια της επανάστασης του 1821, ενώ δεν πρέπει να ξεχάσουμε και τη συγκυβέρνηση του 1989 ΝΔ και του τότε Συνασπισμού…
Τούτο είχε και έχει μια σειρά ορατών και αοράτων, άμεσων και μακροπρόθεσμων αποτελεσμάτων.
Ας ξεκινήσουμε με το ότι το έθνος δεν μπορεί να χαράζει ενιαία και επιτυχή γραμμή αντιμετώπισης και των χρονίων και των τρεχόντων εσωτερικών και εξωτερικών προβλημάτων και οι πολίτες βρίσκονται πάντα σε δυσχερή θέση και αμηχανία, οσάκις ακούν τους πολιτικούς να αδολεσχούν ή να ψεύδονται στις δημόσιες και τις προεκλογικές τους εμφανίσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα και τα μπαλκόνια.
Η δημόσια ζωή πλήρης διαφθοράς παρακμάζει και δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι.
Δεν παράγει καμία τοπική ούτε η εθνική κοινωνία μας παιδεία και πολιτισμό, ούτε έχει ανθηρή ιδιωτική και δημόσια οικονομία. Καταντούν σε συνδυασμό και με την παγκοσμιοποίηση ετερόφωτες και υποχείρια άλλων πιο δυνατών πολιτικοοικονομικά κρατών.
Υπάρχουν εντός συνόρων, ταυτόχρονα, μεν νόμοι αλλά είναι γεμάτοι παραθυράκια και δικλείδες που δεν βοηθούν και δεν ευνοούν πραγματικά όλους τους πολίτες μα εξυπηρετούν τους πολιτικούς και τα εφήμερα συμφέροντά τους.
Τους πολιτικούς, που θυμούνται τις πραγματικές ανάγκες (υγεία, εργασία, στέγαση, παιδεία) των πολιτών και σπεύδουν δήθεν να τις ικανοποιήσουν μονάχα όταν έχουν χρεία ψήφων, ενώ όλον τον υπόλοιπο καιρό αναλίσκονται σε βρώση και πόση της δημόσιας περιουσίας, όπως το βλέπουν όλοι καθαρά, από τους ίδιους ή/και τους κολλητούς και ημέτερους…
