Στις ράγες των Τεμπών
τώρα και δύο χρόνια
πάγωσε ο χρόνος!…
Πάγωσε η σύγκρουση
δύο συρμών σε μια γραμμή
και η τεράστια πυρόσφαιρα!
Πάγωσαν οι 57 μορφές και
οι μορφασμοί τους, πόνου
και επιθανάτιου τρόμου!
Πάγωσαν τα ατρύγητα
ονείρατα των νέων
και οι ζωές τους
μεταξύ δυο αριθμών
με μια μικρή διαφορά!
Από την αιμοποτισμένη γη
εκτός από μια τσίκνα πνιγηρή,
μια εύφλεκτη σιωπή αναβλύζει
και ξεφυτρώνουν μακάβρια χέρια
με ανοιχτά τα δάχτυλα σε μούντζα,
άλλα σφιχτά κλεισμένα σε γροθιά
κι άλλα μισόκλειστα σε ικεσία!
* * *
Στις ράγες της Μνήμης αιμορ-
ραγούν τα ραγισμένα μάτια
και οι καρδιές των συγγενών
κι όλων των συμπασχόντων!
Πάντα ο μνησιπήμων πόνος
και η άλμη των δακρύων,
οι μέρες οι ανήμερες
κι οι αξημέρωτες νυχτιές
διατηρούν νωπά τα τραύματα,
απαιτώντας Κάθαρση και Δίκιο,
όσο και όπως και αν προσπαθούν
ο Μύθος και η Λήθη να τρενάρουν
ακόμη και να θάψουν την Αλήθεια!
* * *
Κτυπούν οι φλέβες του Φλεβάρη
κάτω απ’ το βαρύ φορτίο του Άγους
που κουβαλά η τελευταία του ημέρα!
Και πώς η Άνοιξη να μπει εκεί που
τα λουλούδια δεν ανθίζουν
και μόνο μοιρολόγια
λένε τα τραγούδια!
* * *
Στις ράγες των Τεμπών
κι όλες τις ράγες Μνήμης
το μέγα πλήθος αρραγές
πάλι θα συμ-παρασταθεί
στους συγγενείς θυμάτων
και πάλι ό π ω ς π ρ έ π ε ι,
σε πείσμα κάποιων Κασσανδρών
ή κάποιων… απενθώς πενθούντων!
