Α. Απόσπασμα από άρθρο μου στην Εποχή της 28-03-2022
( …) Θα τολμήσω με τη σειρά μου να δηλώσω ότι, έ!, δεν είναι δα και κανένας Λένιν ο σ. Πρόεδρος, ελπίζοντας να μη χαρακτηριστώ ιερόσυλος. Αν όντως έχω δίκιο, και αφού ξεκαθαρίσω ότι παρ’ όλα αυτά (και με όλα αυτά) τον θεωρώ εξαιρετικά ικανό στέλεχος (για τον ρόλο όμως που εμείς θα του αναθέσουμε να διαδραματίσει), θα παρακαλούσα τους φωνασκούντες συντρόφους μου να μη γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως. Θα τους παρακαλούσα ακόμη να αναγνωρίσουν τα πολλαπλά εμβόλια αποϊδεολογικοποίησης στα οποία έχει υποβληθεί το σύνολο των κομματικών μας μελών με συν-ευθύνη των υψηλά ιστάμενων στελεχών αλλά και του σ. Τσίπρα. Και φυσικά τους καλώ να αποδώσουν νηφάλια τις ευθύνες που αναλογούν σε κάθε κομματικό μας στέλεχος (μηδέ του σ. Προέδρου εξαιρουμένου) για την πολιτική ανεπάρκεια που χαρακτηρίζει βασικές μας επιλογές αυτής της περιόδου (και μάλιστα στο όνομα μιας αμφιλεγόμενης πρόσκαιρης εκλογικής επιτυχίας). Επιλογές που τείνουν να μετατρέψουν ένα αριστερό κόμμα με τα χαρακτηριστικά και τις προδιαγραφές του ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα αδιάφορο κεντρώο κόμμα του συστήματος.
Β. Απόσπασμα από εσωκομματικό μου κείμενο τον Ιούλιο του 2022
(…) Ας το πούμε άλλη μια φορά: κάθε συντονιστής, επομένως και ο σ. Δουλουμπέκης, είναι υποχρεωμένος, πριν μας ανακοινώσει τις απόψεις του (που έχει προφανώς κάθε δικαίωμα να τις δημοσιοποιεί), να φροντίσει ως συντονιστής να ανοίξει ο απόλυτα αναγκαίος εσωκομματικός διάλογος για κάθε ζήτημα που διαπραγματεύεται. Αν μας ανακοινώνει την άποψή του για κάθε πολιτικό ζήτημα χωρίς να έχει προηγηθεί ο απόλυτα αναγκαίος εσωκομματικός διάλογος, μπάζει από το παράθυρο τις «καθοδηγητικές ιδιότητες» του γραμματέα: καταργεί δηλαδή τον ρόλο του συντονιστή που τόσο μεγάλη μάχη δώσαμε όλοι να γίνει κτήμα όλων των μελών του κόμματός μας.
Συμπερασματικά, ο σ. Δουλουμπέκης όντας εκλεγμένος συντονιστής της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Ρεθύμνου, όφειλε στοιχειωδώς να υπηρετεί την κομματικότητα των μελών, των οργάνων και των οργανώσεων του Ρεθύμνου, δηλαδή την ενότητα του κόμματός μας στο Ρέθυμνο. Αν ήθελε να μας κοινοποιεί τις απόψεις του σε ανύποπτες χρονικές στιγμές και συγκυρίες, ένας και μοναδικός βαθειά δημοκρατικός δρόμος υπήρχε: να παραιτηθεί.
(Τελικά, ο σ. συντονιστής του Νομαρχιακού μας Οργάνου, φαίνεται ότι πάει για παραίτηση, για άλλο όμως λόγο: Εφ’ όσον είναι υποψήφιος στις ερχόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές, οφείλει να παραδώσει την καρέκλα που κατέκτησε με τόσο ιδρώτα).
Τίθεται όμως ένα ερώτημα: Αν ήταν στα σχέδιά του η «κάθοδος» στον εκλογικό στίβο, τι τό ‘θελε το συντονιστιλίκι; Υποτίθεται ότι όποιος αναλαμβάνει να καθίσει σε τόσο καυτή καρέκλα, έχει τη φιλοδοξία να προσφέρει ό,τι μπορεί για τον ιδεολογικό και πολιτικό αναπροσανατολισμό των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ στον νομό μας. Μα για τέτοια δουλειά, και δεδομένων των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει το κόμμα μας στο Ρέθυμνο, δεν φθάνει ούτε ένα ούτε δυο χρόνια. Άλλωστε το 3ο μας Συνέδριο ήταν κατά βάση οργανωτικό, με ό,τι σημαίνει αυτή η λέξη. (Θέλω να πιστεύω ότι δεν είχε σχεδιάσει από πριν την κατάληψη και χρήση της συγκεκριμένης καρέκλας ως εφαλτήριου για την κάθοδό του στις επόμενες εκλογές, διότι απλούστατα αυτό θα σήμαινε συνειδητή εξαπάτηση όλων των κομματικών μελών του Ρεθύμνου ως προς τις προθέσεις του για το είδος και το μέγεθος της προσφοράς του στο κόμμα μας που δεν (θά ‘πρεπε να) είναι κτήμα κανενός).
Γ. «Πολιτευτής»: μία άγνωστη έννοια για την μαρξιστική αριστερά
Εκτιμώ ότι τα πιο πάνω αποσπάσματα από κείμενά μου γραμμένα τουλάχιστον ενάμισι χρόνο πριν, δίνουν το (πολιτικότατο!) στίγμα των διαφωνιών μου ως προς τις επιλογές των στελεχών της Αθήνας (συμπεριλαμβανομένου προφανώς και του κ. Τσίπρα), καθώς και των τοποτηρητών τους υπαξιωματικών της επαρχίας.
Για παράδειγμα, ο κ. Δουλουμπέκης, φρεσκότατος τοπικός πολιτικός παράγων του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ+Προοδευτική+Συμμαχία (εφεξής «ΣΥΡΙΖΑ Πού Σού») δεν ενοχλήθηκε ούτε τόσο δα, όταν, σε πρόσφατη συνέντευξη από τις πολλές που «παραχώρησε» το τελευταίο διάστημα, ο ερωτών δημοσιογράφος τον αποκάλεσε πολιτευτή του ΣΥΡΙΖΑ Πού Σού. Φαίνεται δηλαδή ότι ο κ. Δουλουμπέκης συμφωνεί με τον εν λόγω δημοσιογράφο, πως η ιδιότητα που τον κάνει ξεχωριστό ως μέλος αυτού του (κεντροδεξιού πλέον) κόμματος, δεν είναι άλλη από την ιδιότητα του πολιτευτή.
Σ’ αυτό το σημείο, είναι ανάγκη για την καλύτερη συνεννόησή μας, να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό που έχει απομείνει, δεν είναι ούτε κατά διάνοιαν το κόμμα που οραματιστήκαμε ως ιδρυτικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ: είναι ένα αγνό αναπαλαιωμένο παλαιοκομματικό και αρχηγικό συνονθύλευμα, κατάλοιπο της – εκ δεξιών – συντριπτικής ιδεολογικής και πολιτικής ήττας της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας. Το πασπάλισμά του με ολίγη άχνη «αριστερών» παραγόντων και λαϊκιστών (όπως είναι για παράδειγμα οι κ. κ. Παπάς και Πολάκης), είναι αδύνατον να κρύψει τα τυπικά κεντροδεξιά πολιτικά του χαρακτηριστικά, όση φιλότιμη προσπάθεια κι αν καταβάλλουν οι παλαιοί και οι νέοι λαϊκιστές και παράγοντες που απαρτίζουν τη νέα ηγεσία του. Αντίθετα, σε οργανωτικό επίπεδο, αυτό το πράγμα (διότι περί πράγματος πρόκειται), επιδεικνύει υπερήφανα τις σταλινικές του ρίζες, με την επίκληση (άκουσον, άκουσον!) των δικαιωμάτων της πλειοψηφίας, η οποία αποκτά δικαιώματα ζωής και θανάτου επί των μειοψηφικών πολιτικών ομάδων που συνθέτουν την εσωκομματική αντιπολίτευση, παρά το γεγονός ότι αυτή είναι απολύτως αναγκαία σε κάθε κόμμα μαζικού τύπου. (Οποιαδήποτε ομοιότητα με τη συμπεριφορά της κοινωνικοπολιτικής ακροδεξιάς προς τις κοινωνικές-πολιτικές μειονότητες, είναι απολύτως συμπτωματική).
Σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι, η ανεπαισθήτως συντελεσθείσα σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη του κόμματός μας από ΣΥΡΙΖΑ σε ΣΥΡΙΖΑ Πού Σού (κατά την κυβερνητική του ιδίως περίοδο), απογοήτευσε σε τέτοιο βαθμό τους πολίτες αυτής της χώρας ώστε προτίμησαν, είτε να απέχουν από τις εκλογές του 2019, είτε να ψηφίσουν τη Νού Δού του Κυρ. Μητσοτάκη. Ακόμη χειρότερα: Τα αποτελέσματα του συνόλου των εκλογικών αναμετρήσεων του ’23, ανέδειξαν και την πολιτική, αλλά κυρίως την οργανωτική, δεξιόστροφη λογική (και επομένως την ανεπάρκεια) της αξιωματικής αντιπολίτευσης όπως την άσκησε αυτό το κόμμα κατά την περίοδο ’19-’23.
Για να εμβαθύνουμε καλύτερα σ’ αυτή τη μικρή μας ανάλυση, οφείλουμε επιπλέον να συμφωνήσουμε ότι, η παιδεία που παρέχει στα μέλη του κάθε πολιτικός χώρος, διαμορφώνει τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά διδασκομένων αλλά και διδασκόντων. Κάθε πολιτικός φορέας, επιβεβαιώνει (ή μεταλλάσσει ή και αντικαθιστά) εκείνες τις αξίες που τον ξεχωρίζουν από όλους τους άλλους, για κάθε διακεκριμένη ιστορική περίοδο. Καταντά επομένως συγκινητική η αφέλεια του πρώην εγχώριου και νυν κοσμοπολίτη κ. Σ. Κασελάκη, διάττοντα αστέρα των τελευταίων μηνών, ο οποίος με μία φράση, διέγραψε έργο δεκαετιών κάποιου Καρλ Μαρξ για τη σχέση εργασίας και κεφαλαίου, αγνοώντας ότι, ακόμη και σήμερα, αυτό το υλικό συνιστά σημείο αναφοράς στα μεγαλύτερα οικονομικά πανεπιστήμια αυτού του πλανήτη. (Ανοησία που μοιάζει όμως τόσο πολύ με τη δήλωση στη βουλή τον Μάιο του 1976, του τότε υπουργού Εργασίας Κ. Λάσκαρη, ότι δεν θα επιτρέψει την πάλη των τάξεων (!) προκειμένου να επιβάλει στην ράχη των εργαζομένων αυτής της χώρας, τον εκτρωματικό αντεργατικό Νόμο 330).
Ο περί ού ο λόγος πολιτευτής, εκλέχθηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Πού Σού (όπως ακριβώς και ο προκάτοχός του) με δίφραγκα για τους περαστικούς νέους γέρους και παιδιά, και με απόλυτη συνευθύνη όλων των παραγόντων και λαϊκιστών του πρώην ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είχαν τολμήσει ούτε είχαν θελήσει ποτέ να αντιταχθούν στις προσωπικές επιλογές του κ. Τσίπρα για ένα αρχηγικό αθηνοκεντρικό κόμμα. Δεν διεκδίκησαν επομένως ποτέ το αυτονόητο: την δημοκρατική λειτουργία πολιτικά και οργανωτικά, ενός αριστερού κομματικού οργανισμού, σύμφωνα με τις επιταγές του ομόφωνα ψηφισμένου στο πρώτο συνέδριο, αρχικού καταστατικού του ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς Πού Σού).
Εφ’ όσον αναφερόμαστε σε κόμματα μαζικού τύπου, εφ’ όσον δηλαδή δεν συζητάμε για Γιακωβίνικους σχηματισμούς, η τυχόν ύπαρξη πολιτευτών της περιφέρειας επιβεβαιώνει την ύπαρξη των πολιτευτών της Αθήνας. Ο πολιτευτής κ. Δουλουμπέκης δεν θα υπήρχε χωρίς την ύπαρξη των πολιτευτών κ. κ. Τσίπρα και Κασελάκη. Η ύπαρξη όμως πολιτευτών σε ένα κόμμα της αριστεράς, συνιστά πάντοτε αρνητικό βαρίδι για την φυσιογνωμία του.
Με αυτή την οπτική, η λέξη «πολιτευτής», δεν υφίσταται ως θετική αξία στο λεξιλόγιο της μαρξιστικής αριστεράς, προσώρας τουλάχιστον, αφού η ιδιοτέλεια που συμπεριλαμβάνει η έννοιά της, δεν συνάδει με βασικές αξίες του μαρξισμού ως ιδεολογίας και ηθικής.
Δ. Δύο μικρές συμβουλές
Ολοκληρώνοντας αυτή τη μικρή ενασχόληση με τον παραγοντισμό, τον λαϊκισμό και τον αρχηγισμό που έχουν διαποτίσει τον κοινωνικοπολιτικό βίο της εντόπιας ριζοσπαστικής λεγόμενης αριστεράς, θα συμβούλευα πολύ προσωπικά τον φιλόδοξο νεαρό πολιτευτή του ΣΥΡΙΖΑ Πού Σού κύριο Δουλουμπέκη, δύο πραγματάκια:
Πρώτον να έχει την υπομονή ώστε, οι όποιες προσωπικές του φιλοδοξίες για καριέρα πολιτευτή, να μην καθιστούν τόσο διαφανή την ιδιοτέλεια των πολιτικών του επιλογών. Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ Πού Σού, έχει αποδειχθεί από τον βίο και την πολιτεία τους, ότι απετέλεσαν, οργανωτικά κυρίως, άλλες δύο (και μάλιστα διεστραμμένες) εκδοχές του Μαρξισμού-Λενινισμού (βλέπε: Σταλινισμού) που διαποτίζει την πλειονότητα της ελληνικής αριστεράς. (Το μοντέλο του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» υιοθετείται με παραλλαγές και από το σύνολο των ελληνικών αστικών κομμάτων. Αυτές οι παραλλαγές εντοπίζονται προφανώς στην έννοια της λέξης «δημοκρατικός» η οποία φθάνει σε κάποιες περιπτώσεις στα όρια της εξαφάνισης.) Το γεγονός ότι ο κ. Δουλουμπέκης εκτός από επαγγελματίας πολιτευτής είναι κατά περίσταση και συντονιστής της ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ Πού Σού Ρεθύμνου, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Τολμώ μάλιστα να προφητεύσω ότι αύριο θα είναι και μέλος της νέας Κεντρικής του Επιτροπής. (Τα αμείλικτα γεγονότα με πρόλαβαν πριν δώσω στη δημοσιότητα αυτό το κείμενο: ο κ. Δουλουμπέκης έχει ήδη επιλεγεί από τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Πού Σού, ως ένα από τα ένδεκα νέα – σε ηλικία τουλάχιστον – στελέχη που θα συνθέσουν την λεγόμενη ομάδα κρούσης αυτού του κόμματος).
Και δεύτερον, να είναι πιο προσεκτικός όσον αφορά στις καταγγελίες του, διότι με αναγκάζει να του θυμίσω ότι για το χρονικό διάστημα που διετέλεσε πρώτη φορά συντονιστής της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Πού Σού, ούτε μία φορά δεν έγινε κουβέντα σ’ αυτό το όργανο για «σάλτσες» όπως, απολογισμός και προγραμματισμός, παρά το γεγονός ότι δεκάδες φορές κάποιοι αφελείς σύντροφοι επιμέναμε με κάθε καταστατικά νόμιμο μέσον να διεκδικούμε διαδικασίες που για κάποιους άλλους ήταν ψιλά γράμματα. Είναι γνωστές άλλωστε οι χωρίς αρχές συμφωνίες του κάτω από το τραπέζι, με τοπικούς παραγοντίσκους του ΣΥΡΙΖΑ Πού Σού για την κατάληψη των οργάνων του νομού και παράλληλα για την κατάληψη από τον ίδιο, της καρέκλας του συντονιστή.
Ε. Αντί επιλόγου
Θυμάμαι, μέσα δεκαετίας του ’80 στο Ηράκλειο, μια ιδιωτική κουβέντα που είχα με στέλεχος του τότε ΠΑΣΟΚ και μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του, με θέμα τους λόγους που οδήγησαν στην διαγραφή κάποιου μέλους της Κεντρικής Επιτροπής (του κ. Καργόπουλου αν θυμάμαι σωστά) ενόψει των τότε προσυνεδριακών διαδικασιών αυτού του κόμματος. Ως αιτία εκείνης της διαγραφής, μου προέβαλε το γεγονός ότι ο κ. Καργόπουλος επιχείρησε να διακινήσει την πλατφόρμα του και σε άλλες οργανώσεις βάσης πλην της δικής του. Μού εξηγούσε λοιπόν ότι τέτοιου τύπου εργασίες πρέπει να ακολουθούν τον δρόμο της πυραμίδας και ότι οι τελικές αποφάσεις για κοινοποίηση (ή όχι) αυτών των εργασιών παίρνονται στο συνέδριο το οποίο αποφασίζει αν και πώς θα «κατέβουν» στις οργανώσεις βάσης. Του εξήγησα ότι με αυτά που ισχυρίζεται, επιχειρεί να με διδάξει τον πούρο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό που είχε φιλοτεχνήσει κάποιος Λένιν τέλη δεκαετίας του ’10. (Για την ιστορία, οι προτάσεις του Λένιν είχαν επικυρωθεί στο Δέκατο Συνέδριο του Μπολσεβίκικου Κόμματος, το έτος 1921). Έμεινε δε με το στόμα ανοιχτό όταν τον πληροφόρησα ότι ένας μεγάλος αριθμός κομμουνιστών με πρώτη και καλύτερη κάποια Ρόζα Λούξεμπουργκ, αμφισβητούσε από τότε την ορθότητα του συγκεντρωτικού μοντέλου λειτουργίας ενός κόμματος της κυβερνώσας αριστεράς. (Η κόκκινη Ρόζα ειρήσθω εν παρόδω, δολοφονήθηκε τον Γενάρη του 1919 από ακροδεξιούς παρακρατικούς με την ανοχή -επομένως και ενοχή- της γερμανικής σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης για να μην ξεχνιόμαστε).
Καθένας έχει τη δική του ιστορία και τη δική του θέση στη μικροκοινωνία που ζούμε. Η ιστορία των περισσοτέρων συντρόφων από εκείνους που εγκαταλείψαμε αυτό το πράγμα ονόματι Πού Σού, αριθμεί κάποιες δεκαετίες για τον καθένα. Με αρκετή δόση αμετροέπειας ο νεαρός πολιτευτής κ. Δουλουμπέκης περιγράφει ως εξής τους λόγους που οδήγησαν στην αποχώρηση χιλιάδων ιστορικών μελών:
«Χάσαμε τις εκλογές με αποκλειστική ευθύνη όσων σήμερα το βάζουν στα πόδια» (εφ «Ρέθεμνος» Σάββατο 2-12-2023).
Εδώ έχει γίνει χαμός με τις τόσες συνεχόμενες εκλογικές συντριβές, όμως ο νεαρός πολιτευτής αφήνει να εννοηθεί ότι χάσαμε στο παρά κάτι και μάλιστα με αποκλειστική ευθύνη όσων σήμερα «το βάζουν στα πόδια». Το ενδεχόμενο της αποχώρησης (μετά από όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις!) για στοιχειώδεις λόγους ιδεολογικής και πολιτικής επιβίωσης, δεν το συζητά ο δημοκράτης-πολιτευτής (sic) κ. Δουλουμπέκης. Γι’ αυτό τον λόγο χρησιμοποιεί άλλη μια ακροβασία:
«Κάποιοι επέστρεψαν στο παρελθόν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε τον μετασχηματισμό του» (Κρητική Επιθεώρηση Τρίτη 14-11-2023).
Ο νεαρός πολιτευτής δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το γεγονός ότι έχει επικρατήσει πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ Πού Σού ο παλιός καλός αρχηγισμός που είναι κοινός σε κάθε αστικό κόμμα εξουσίας. Δείχνει να μην καταλαβαίνει πόσο αντιδημοκρατική είναι η «αδιαμεσο – λάβητη» επικοινωνία με τις μάζες και τι λαϊκισμό κρύβει.
Δεν ελπίζω ότι ο κ. Δουλουμπέκης ως πολιτευτής, είναι σε θέση να αντιληφθεί την ολοκληρωτική λογική της συγκεκριμένης πολιτικής ομάδας στην οποία ανήκει δικαιωματικά. Ελπίζω όμως και εύχομαι να αποκτήσει με τον καιρό καλύτερη αίσθηση του μέτρου, επομένως να γίνει λιγότερο αναιδής στην κριτική που θα ασκεί μελλοντικά στους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ρέθυμνο Γενάρης 2024
