Πατέρας τεσσάρων παιδιών, μέχρι πρότινος μαθητής του Εσπερινού λυκείου Ρεθύμνου και σύντομα… πρωτοετής φοιτητής του πανεπιστημίου Κρήτης! Ένα μεγάλο όνειρο έγινε, επιτέλους, πραγματικότητα για τον Μάρκο Κοκολάκη! Τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, όταν θα’ χει κλείσει τα 39 του χρόνια, θα γραφτεί στο Παιδαγωγικό τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης. Δύο δεκαετίες περίμενε αυτή τη στιγμή, και να που εφέτος τα κατάφερε: Πέτυχε τον στόχο του, παραδίδοντας μαθήματα θέλησης και πίστης!

Συγκέντρωσε σχεδόν 14.000 μόρια και η πόρτα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ανοίγει διάπλατα!

Απ’ όσο θυμάται τον εαυτό του, ασχολείται με την παράδοση του τόπου μας. Ίδρυσε το μουσικοχορευτικό εργαστήρι «Πυρρίχια Δρώμενα» και κάπου στην πορεία τα βήματά του …συναντήθηκαν με μια βαθιά επιθυμία του: Από χοροδιδάσκαλος να γίνει και δάσκαλος. Όποιος μπαίνει στο χορό (και) της γνώσης, χορεύει – το ξέρει καλά και ο ίδιος!

«Ασχολούμαι χρόνια με την παράδοση, τα κοινά και τα δρώμενα του τόπου αυτού. Όλα αυτά βέβαια με κράτησαν πολύ καιρό πίσω, για να πω την αλήθεια» εξομολογείται στα «Ρ.Ν.» ο Μάρκος Κοκολάκης. Ώσπου ήρθε ο κορονοϊός, μια συγκυρία που αποδείχθηκε ευτυχής για τον 39χρονο Ρεθεμνιώτη: «Εκμεταλλεύτηκα την πανδημία και επέστρεψα στα θρανία για να ολοκληρώσω τη φοίτησή μου στο λύκειο. Στόχος μου ήταν η εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο, στο Παιδαγωγικό τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης».

Υπάρχει εξήγηση για την επιλογή του, την οποία και μας παραθέτει: «Ασχολούμαι χρόνια με τα παιδιά, πάρα πολλά χρόνια. Ήταν μία μεγάλη ανάγκη, μία μεγάλη επιθυμία. Δόξα τω Θεώ και χάρη στις καθηγήτριές μου στο εσπερινό, οι οποίες πραγματικά επιτελούν ένα σπουδαίο έργο – αυτό που λέμε λειτούργημα – κατάφερα αυτό το όνειρο που πολλές φορές φαντάζει άπιαστο, τελικά να γίνει πραγματικότητα!».

Το καλό παράδειγμα που δίνει στα παιδιά και τους μαθητές του, ομολογεί πώς είναι «Ο καλύτερος βιωματικός τρόπος για να τους πω πώς στη ζωή μας όλα γίνονται αρκεί να το πιστέψουμε και να το θέλουμε από καρδιάς! Δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπουμε την προσπάθειά μας!».

 

Το χάρισμα, το άγχος και η στήριξη

Το δικό του όνειρο εξελίχθηκε στην πορεία των ετών. «Μέσα μας υπάρχει πάντα ένα χάρισμα, το οποίο καθώς περνούν τα χρόνια και με την ενασχόληση και τα βιώματά μας, γεννιέται ακόμη πιο έντονα η επιθυμία μας να το αξιοποιήσουμε. Τα τελευταία δέκα χρόνια μού γεννήθηκε πολύ έντονα αυτή η επιθυμία. Όταν ήρθε και το δεύτερο παιδί στη ζωή, τότε κατάλαβα ότι υπάρχει μεγάλη αγάπη και είναι σημαντικό να διοχετευτεί όλο αυτό στα παιδιά» μας λέει ο κ. Κοκολάκης ευχόμενος «Να αξιωθώ να φτάσω και στο χαρτί του πανεπιστημίου!».

Δεν ξεχνά το άγχος των πρώτων μαθημάτων, κι ειδικά το συναίσθημα στο ξεκίνημα, με την Έκθεση. Ένιωσε… ανατριχίλα, όπως μας είπε. Και στη συνέχεια βρήκε ρυθμό, αριστεύοντας σχεδόν στα Λατινικά (18,6 έγραψε) και πετυχαίνοντας πολύ καλές επιδόσεις στην Ιστορία (15,9).

Οι δικοί του άνθρωποι τον στήριξαν πολύ. «Η οικογένειά μου από την αρχή μέχρι και το τέλος ήταν δίπλα μου, καθώς και όλοι: Συγγενείς, φίλοι, όλοι με στήριξαν πραγματικά πάρα πολύ! Ακόμα και οι ίδιοι μου οι μαθητές με τους γονείς τους! Γιατί δεν παύει να είχα τον τελευταίο χρόνο αποχή απ’ τα μαθήματα παραδοσιακών χορών, οπότε και οι ίδιοι έδειξαν ανοχή κι υπομονή, με στήριξαν με τον δικό τους τρόπο. Και τους ευχαριστώ».

Μέσα στη χαρά του, θα μας εκφράσει κι ένα του παράπονο: «Δίναμε μαζί με τα παιδιά από τα ημερήσια λύκεια, ίδια θέματα, τα πάντα ίδια. Οι συνθήκες όμως στα δικά μας λύκεια είναι αντίξοες και δυστυχώς πλέον μας έχουν εξισώσει με τα ημερήσια λύκεια. Κακά τα ψέματα, οι ενήλικες δεν έχουμε τις ίδιες υποχρεώσεις με τα παιδιά».

Η διευθύντρια του Εσπερινού λυκείου Ευαγγελία Ηλιακάκη δήλωσε στα «Ρ.Ν.» περήφανη και συγκινημένη για τις επιδόσεις του Μάρκου, αλλά και για την προσπάθεια που κατέβαλαν όλοι οι μαθητές του σχολείου της: «Ο Μάρκος είναι αξιέπαινος και αξιαγάπητος. Έκανε πολύ μεγάλη προσπάθεια και τελικά τα κατάφερε. Πήγε πολύ καλά! Πήραμε πολύ μεγάλη χαρά! Ενθαρρύνουμε όλους τους ανθρώπους που έρχονται σε εμάς. Αλλά έχουν και τα δικά τους προβλήματα – μεγάλοι άνθρωποι είναι! Μετράμε την προσπάθειά τους και τους ενθαρρύνουμε. Δεν είναι στην ίδια κατηγορία με τα μικρά παιδιά, που το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να κάτσουν να διαβάσουν».