Της Μαρίας Πλουτινάκη
Ένα βράδυ αρχές του μήνα, σηκώθηκα επιτέλους από τον καναπέ…Πήρα ένα δυνατό παυσίπονο για τους πόνους στη μέση και κατηφόρισα στο «The Garage».Δεν πήγα εκεί για να παρκάρω το αυτοκίνητο μου, αλλά την ψυχή μου, την κουρασμένη…..
Χρειάζεται κι’ αυτή κάπου – κάπου το δικό της παυσίπονο, για να καλμάρουν οι πόνοι των ενοχών που τη βασανίζουν, -ιδίως τα τελευταία χρόνια- θεωρώντας πως δεν έχει κάμει τίποτα ουσιαστικό, για ν’ αλλάξει αυτός ο απαίσιος κι’ αλλόκοτος κόσμος. Ένας κόσμος, που κάθε μέρα γίνεται χειρότερος, με την ανθρωπότητα να ταλανίζεται χτυπημένη από θανατηφόρους ιούς, φρικτούς- ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ανατριχιαστικές παιδοκτονίες, υποκρισία, ψέματα, απάτες, διαφθορά, υπέρτατη πολιτισμική κρίση, καταστρατήγηση και ισοπέδωση των βασικών ηθικών αξιών.
Αναζητώντας λοιπόν μια προσωρινή διέξοδο, βρέθηκα σ’ αυτόν τον ζεστό, φιλικό κι’ εξαιρετικά φιλόξενο χώρο ανάμεσα σε αξιόλογους ανθρώπους, που προσφέρουν απλόχερα ποιότητα και πολιτισμό.
Εκεί παρακολούθησα την παράσταση Meta-Christmas Story με υπότιτλο «Μια ιστορία σαν όλες τις άλλες» που όπως αναφέρει η σπουδαία σκηνοθέτης Ελένη Δάγκα: «Είναι μια παράσταση βασισμένη σε ένα κείμενο του Αλεξάντερ Γκέλμαν, μπολιασμένο με λέξεις, φράσεις και ιδέες των Σάρλοτ Κήτλυ, Σάρα Κέην και Ζαν Πωλ Σαρτρ. Οι ήρωες της ιστορίας είναι ένα ζευγάρι, θύτες και θύματα μαζί ο ένας του άλλου, που καταστρέφουν και αυτοκαταστρέφονται ταυτόχρονα, χαμένοι μέσα στο Εγώ τους και τις προσωπικές τους επιθυμίες! Το τραγικό στην ιστορία τους είναι πως έχουν δίκιο, αλλά και άδικο και οι δύο».
Οι ηθοποιοί Γιώργος Ξενικάκης και Κοραλία Παλιεράκη, ξεπέρασαν εαυτούς στην ερμηνεία των ρόλων τους. Πρόκειται για ένα συνηθισμένο ζευγάρι που έχει πάψει να ονειρεύεται και απλά βιώνει τη φθορά της σχέσης, τσαλαβουτώντας στη ρουτίνα ενός σιωπηλού συμβιβασμού.
Ο εγωισμός και ο ανταγωνισμός για το ποιος θα επικρατήσει, προκαλούν πολλές μεταξύ τους εντάσεις και σκαμπανεβάσματα της διάθεσης και των δύο, με αποτέλεσμα τις συχνές συγκρούσεις που καμιά φορά παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις.
Από φόβο η από συνήθεια, η για τους γνωστούς κοινωνικούς λόγους, η τοξική αυτή σχέση συντηρείται άλλοτε με αμοιβαίες υποχωρήσεις κι’ άλλοτε με καυγάδες, στη διάρκεια των οποίων προσπαθεί ο ένας να επιβληθεί στον άλλον χωρίς αποτέλεσμα.
Μέσα απ’ όλα αυτά αναδεικνύονται τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί ένα καλοκουρδισμένο σύστημα που λειτουργεί “άψογα” μέσα από τις επιβαλλόμενες κοινωνικές συμβάσεις. Ένα σύστημα που δημιουργεί μόνο δυστυχισμένους ανθρώπους.
Οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικά πειστικοί στην ενσάρκωση των ρόλων τους. Τόσο πειστικοί που σ’ένα δυνατό καυγά, παρ’ ολίγο να πεταχτώ από το κάθισμα μου, για να τους χωρίσω.
Το σκηνικό λιτό, οικείο, σ’ έκανε να αισθάνεσαι, σαν στο σπίτι σου. Ο φωτισμός ζεστός, διακριτικός και η σωστά επιλεγμένη μουσική, υπογράμμιζε τη διάθεση των πρωταγωνιστών.
Τέτοιες προσπάθειες αξίζει να επιβραβεύονται αλλά και να προβάλλονται, παρά την σεμνότητα που διακρίνει όλους τους συντελεστές, γιατί πιστεύω ότι με το έργο τους τιμούν την παράδοση της πόλης των γραμμάτων και των τεχνών.
Ας τους γνωρίσουμε λοιπόν:
Η Ελένη Δάγκα (σκηνοθέτης/συγγραφέας) είναι πτυχιούχος του τμήματος Θεάτρου του Α.Π.Θ. (Σχολή Καλών Τεχνών) με διπλή ειδίκευση: υποκριτική/σκηνογραφία-ενδυματολογία, ενώ κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στον τομέα Ιστορίας Θεάτρου και Κινηματογράφου(Πανεπιστημίου Κρήτης).Το 2012-13 διετέλεσε καλλιτεχνική διευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πελοποννήσου (IFFP). Έχει σκηνοθετήσει μια σειρά παραστάσεων σε Αθήνα, Ρέθυμνο, Χανιά και Θεσσαλονίκη κι έχει εργαστεί ως σκηνογράφος-ενδυματολόγος σε άλλες τόσες. Έχει δώσει διαλέξεις για το Θέατρο και τα Παραστατικά Δρώμενα (Θεσσαλονίκη & Αθήνα), συμμετείχε σε εκθέσεις σκηνογραφίας- ενδυματολογίας (Θεσσαλονίκη & Αθήνα), ενώ έχει συγγράψει και εγκυκλοπαιδικά λήμματα σχετικά με τις παραστατικές τέχνες, αλλά και άρθρα, κριτικές και παρουσιάσεις για το θέατρο σε έντυπο και διαδικτυακό Τύπο. Ζει στο Ρέθυμνο από το 2004. Το 2014 δημιούργησε το The Garage, ένα χώρο για την προώθηση της θεατρικής τέχνης και παιδείας στο Ρέθυμνο, στον οποίο διδάσκει και σκηνοθετεί παραστάσεις που ταξιδεύουν στο νησί της Κρήτης αλλά και τη Θεσσαλονίκη.
Η Χρύσα Σημαντιράκη (βοηθός σκηνοθέτη) είναι μια πολυτάλαντη και ακέραιη προσωπικότητα που λατρεύει την ποιότητα, και γεννήθηκε για να υπηρετεί την τέχνη σε κάθε μορφή της και κυρίως το θέατρο.
Πρόκειται για ένα πραγματικά χαρισματικό και ξεχωριστό άτομο, που έχει τη δυνατότητα να μετατρέπει ένα κομμάτι παλιό ξύλο, η οποιοδήποτε άλλο υλικό σε έργο τέχνης. Όπως υπογραμμίζει η ίδια, τρέφει ιδιαίτερη εκτίμηση και αγάπη σε όλα τα μέλη της συγκεκριμένης ομάδας γι’ αυτό και τη στηρίζει πάντα, με την ενεργή συμμετοχή της.
Ο ηθοποιός Γιώργος Ξενικάκης είναι απόφοιτος του Ε.Π. Λυκείου με ειδίκευση στις Εφαρμοσμένες Τέχνες και φοιτητής στο τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής της Άρτας. Ασχολείται συστηματικά με το θέατρο και το τραγούδι από το 1994. Ιδρυτικό μέλος στο μουσικοθεατρικό σχήμα ΦΩΝΕΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ, διδάσκει ξυλογλυπτική και ψηφιδωτό στο Δήμο του Ρεθύμνου. Έχει συμμετάσχει σε δεκάδες θεατρικές και μουσικοθεατρικές παραστάσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα, ενώ με την Ελένη Δάγκα συνεργάζεται για έβδομη φορά στα τελευταία 15 χρόνια.
Η ηθοποιός Κοραλία Παλιεράκι εργάζεται ως δασκάλα γιόγκα. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και εκπαιδεύτηκε ως Δασκάλα Γιόγκα (Ανώτερο Επιπέδο) στην Ακαδημία Γιόγκα «Λωτός» στην Αθήνα. Παράλληλα παρακολούθησε σεμινάρια υποκριτικής και σωματικής έκφρασης. Από το 2007 έως και σήμερα συνεργάζεται με θεατρικές ομάδες που δραστηριοποιούνται στο Ρέθυμνο. Το 2013 και 2014 παρείχε μαθήματα γιόγκα σε εκπαιδευόμενους ηθοποιούς. Τα τελευταία 12 χρόνια συμμετέχει ως ηθοποιός σε παραστάσεις Κεντρικής αλλά και Παιδικής Σκηνής στο Ρέθυμνο. Το 2019 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με την Ελένη Δάγκα, στη Μήδεια του Ευριπίδη.
Θερμά συγχαρητήρια, σε όλους αυτούς τους ωραίους, χαρισματικούς ανθρώπους, που σε τόσο δύσκολους και από κάθε άποψη άσχημους καιρούς, ξεπερνούν εμπόδια, προχωρούν μπροστά, παράγοντας πολιτισμό.
Έχουμε όλοι υποχρέωση να τους στηρίξουμε, καθένας με τον δικό του, μοναδικό τρόπο.
