Του ΚΩΣΤΑ Δ. ΜΟΥΤΖΟΥΡΗ
Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή της Θεοδοσίας Αργυράκη-Ασαργιωτάκη «Το φως δεν επαιτεί» με εικαστικά σχέδια της ίδιας της δημιουργού, η οποία αφιερώνεται «Στα παιδιά που είναι φως».
Όλες οι σελίδες της συλλογής συνοδεύονται και από μία εικαστική δημιουργία.
Κάνοντας μία σύντομη περιδιάβαση στην ποιητική συλλογή της Θεοδοσίας Αργυράκη, γνωρίζουμε τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της ζωγράφου και ποιήτριας και συνομιλούμε με την ποίησή της και παράλληλα βλέπουμε πώς παίζει με τις λέξεις, λέξεις με ποιότητα, περιεχόμενο και ομορφιά, και πώς τις συνταιριάζει, πώς τις ενώνει και γίνεται δημιουργός, γίνεται ποιήτρια.
Το γαλάζιο, μας λέγει η ποιήτρια, είναι το «άπιαστο σώμα της θάλασσας και τ’ ουρανού», είναι το χρώμα της πατρίδας μας, είναι το χρώμα που αγαπούν και οι λευκοί γλάροι.
Το φως δεν επαιτεί, αλλά τα μνημεία της τέχνης απαιτούν «χρόνο αντάμωσης το φως να φανερώσει».
Τα κλεμμένα γλυπτά του Παρθενώνα περιμένουν την αντάμωση και τη συνένωση με τα… αδέλφια τους. Και δεν είναι μόνο αυτά. Είναι όλα τα κλεμμένα έργα τέχνης του Ελληνισμού, που «φιλοξενούνται» στα διάφορα Μουσεία.
Ο άρχοντας ήλιος, που είναι του κόσμου «δίκαιος δότης», «της ζωής το θησαυρό διαμοιράζει» και η φλόγα του χρόνου ανταμώνει με τα θαλασσινά νερά!
«Η κόρη του φωτός» νιώθει ξένη σε ανήλιο χώρο μοναξιάς.
«Ο κόκκος της άμμου / δακρύζει μέσα στο σκοτάδι / της φυλακής του».
Το κύμα της θάλασσας μπορεί να χαλά τις δημιουργίες μας στην αμμουδιά, αλλά δεν μπορεί να πάρει τα όνειρά μας.
Οι άλλοι όμως έφτιαξαν για εμάς «φρούρια φυλακές του νου» και μας στέρησαν το γέλιο και μας περιόρισαν τα όνειρα που είχαμε να χαλάσουμε τα «κάστρα φυλακές» τους.
Το «λευκοντυμένο κύμα» σβήνει τα αποτυπώματά μας στη «νοτισμένη άμμο» αλλά το «ανθισμένο θαλασσινό νερό» μας δροσίζει τα πόδια μας και μας κάνει να χαμογελάμε.
Ο πρωτομάστορας δωρίζει χρυσοκόρες. Γίνεται δημιουργός.
Οι λέοντες, οι φύλακες της Δήλου, και οι γενναίοι ίκαροι κρατούν σκοπιές και, περιπολώντας στους αιθέρες, στέλνουν σε όλους μας μηνύματα ψυχής.
Και, όπως είναι γνωστό, τα ύψη κατακτούν εκείνοι που δεν φοβούνται την πτώση, οι δυνατοί και οι γενναίοι.
Τα μαϊστράλια και γενικότερα οι άνεμοι δίνουν δροσιά και χαρά και ομορφαίνουν τη ζωή μας και ο ήλιος είναι πορφύρα και δίνει νόημα στη ζωή μας. Η φωνή δίχως χαρά γίνεται μοιρολόγι.
Ο Ήλιος της Δικαιοσύνης ως ποιητής θέλει να τραγουδά την αθάνατη ρίζα της θεαφρογέννητης.
Η τέχνη, με το βάλσαμο που δίνει στις ψυχές και τις καρδιές μας, ίσως να μην μπορεί να γιατρέψει την πληγή, την κάθε πληγή, όμως μπορεί λίγο να την «μερώσει».
Η τέχνη είναι από μόνη της βάλσαμο και φάρμακο και μπορεί να βοηθήσει να γιατρευτούν οι πληγές στις ψυχές των ανθρώπων.
Οι απλές λέξεις, κατά την ποιήτρια, είναι αυτές, τις οποίες αναζητάμε όλοι, για να πορευτούμε στη ζωή μας. Είναι αυτές που μας ακολουθούν στο ταξίδι μας σ’ αυτόν τον εφήμερο κόσμο.
Η καλλιτέχνις μάς λέγει ότι το βιβλίο είναι, πρέπει να είναι, πολύτιμος σύντροφός μας, γιατί μας ανοίγει παράθυρα, πολλά παράθυρα, και βλέπουμε πιο καλά τον κόσμο.
Ο τροβαδούρος ποιητής δεν πουλάει, αλλά χαρίζει στους ανθρώπους, σε όλους εμάς, σε όποιον τα χρειάζεται, τα τραγούδια της ψυχής. Χαρίζει τις πραμάτειες της ψυχής του.
Ο άγγελος μοιράζει στον κόσμο την καρδιά του. Εμείς τον έχουμε ανάγκη και τον ψάχνουμε, όταν βλέπουμε πως φεύγει.
Στη ζωή μας σκύβουμε, όταν συναντήσουμε κάτι που μας αρέσει, μας τραβάει και μας μαγνητίζει.
Όπως ξέρουμε, «ο άνθρωπος του ειδέναι ορέγεται». Θέλει να γνωρίσει τον κόσμο και την αλήθεια για τον κόσμο και να αφουγκραστεί «τα όνειρα χαρές ανθρώπων λύπες».
Η συλλογή κλείνει με τον κόσμο της ποιήτριας, ένα ποίημα το οποίο αντανακλά την αγάπη της για τον άνθρωπο και τον κόσμο και το οποίο αξίζει να το δούμε.
Ο κόσμος μου
Έφτιαξα ένα κόσμο μαγικό
να ξεκουράζομαι
από τον κόσμο των ανθρώπων
που πληγώνει
με υλικά παραμυθιών
κι απόσταγμα αγάπης.
Σ’ αυτόν τον κόσμο ταξιδεύω
κι ονειρεύομαι
ίδιος να γίνει
και ο κόσμος των ανθρώπων
να μην πονά
να μην πληγώνει.
Κατά την ποιήτρια, όλα έρχονται στο φώς, που είναι αλάνθαστος κριτής.
Είχε στο φως αναφορά να δώσει
τον πρώτο αλάνθαστο κριτή.
Το φως πρέπει να διαφεντεύει τη ζωή μας. Το φως φωτίζει τον δρόμο μας και μας δείχνει καθαρά τον δρόμο που πρέπει να διαβούμε. Το φως διώχνει το σκότος και μας οδηγεί στην αλήθεια.
Το φως, λοιπόν, δεν επαιτεί, αλλά σ’ αυτό δίνουμε αναφορά, δίνουμε αναφορά στην αλήθεια, ψάχνουμε για την αλήθεια, για τις απλές λέξεις, για τις χρωματιστές λέξεις, για τις ποιητικές λέγεις, για τις όμορφες λέξεις, για τις λέξεις που δίνουν χρώμα, άρωμα και ομορφιά στη ζωή μας: ήλιος, ζωή, χρώματα, φως, θάλασσα, αγέρας, ουρανός, πατέρας, μάνα, αγκαλιά, φίλος, φιλί, αδέλφια, γάλα, νερό, ψωμί, αλάτι, διψώ, πεινώ, πονώ, γιατί, φοβάμαι, θέλω, παραμύθι, έρωτας, ένωση, ανάσταση, θάνατος, άλγος, μοναξιά, φόβος, σκοτάδι, τέλος, αγάπη, αλήθεια, αγώνας, θαύμα, άπειρος κόσμος, δημιουργός, ψυχή, αρετή, ελευθερία.
Στην ποιητική συλλογή της Θεοδοσίας Αργυράκη-Ασαργιωτάκη μελετούμε «το ρυθμό της σμίλης του δημιουργού / που έδωσε στο άμορφο μορφή / με της ψυχής τ’ ωραίο».
Ευχόμαστε στην αγαπητή Θεοδοσία να είναι καλοτάξιδη η πρώτη της ποιητική συλλογή «Το φως δεν επαιτεί» και περιμένουμε τις νέες της συλλογές.
Και αυτές να κοσμούνται με έργα της εικαστικού Θεοδοσίας.
