Μετά το σάλο που προκάλεσε η αγοραπωλησία του τάφου ενός μεγάλου ευεργέτη του Ρεθύμνου όπως ήταν ο Γεώργιος Σαουνάτσος ,γεγονός που αναδείξαν τα “ΡΝ”, παίρνει θέση και η οικογένειά του.
Σε γραπτή δήλωση του ο εγγονός του Σαουνάτσου, γνωστός Αρχιτέκτονας –Πολεοδόμος κ. Κώστας Δασκαλάκης αναφέρει τα εξής:
“Το Νοέμβριο του 1947 πεθαίνει στο Ρέθυμνο ο παππούς μου Γεώργιος Σαουνάτσος του Εμμανουήλ , Ιατρός με πελώρια κοινωνική προσφορά στη κοινωνία του νομού και ειδικώτερα της πόλεως του Ρεθύμνου . Για τα παραπάνω τιμήθηκε το 1939 με το «Μαυρογένειο Βραβείο Αρετής » της Γενικής Διοίκησης Κρήτης «δια τας συνεχείς πράξεις βοηθείας υπέρ του πλησίον σας και των συμπολιτών σας» ώστε να αποτελέσει υπόδειγμα ανθρώπου, όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα της εποχής .
Η κηδεία του γίνεται δημοσία δαπάνη, παρουσία των Αρχών του τόπου και με όλες τις τιμές, μεσίστια η σημαία στο Δημαρχείο κ.λπ., σύμφωνα με όλα τα δημοσιεύματα του τοπικού τύπου της εποχής εκείνης.
΄Εκτοτε ο τάφος αυτός παραμένει αποκλειστικά στη χρήση της οικογένειας του Γεωργίου Σαουνάτσου επί 75 συνεχή χρόνια, και οι μόνοι τεθνεώντες πέραν του παππού μου, τα οστά των οποίων βρίσκονται στο τάφο αυτό, είναι η σύζυγος του Χαρά Σαουνάτσου το γένος Σταυρουλάκη και η κόρη του και μητέρα μου Παγωνίτσα Δασκαλάκη το γένος Γεωργίου Σαουνάτσου, (είχα δώσει δε στην οικογένειά μου εντολή να ταφώ και εγώ εκεί).
ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ ΟΤΙ
Στις 30 Απριλίου 2014 κατέθεσα φάκελο με υπεύθυνη δήλωση στους διαχειριστές του Νεκροταφείου, όπως μου ζητήθηκε, με συνημμένα Πιστοποιητικά οικογενειακής κατάστασης και Εγγυτέρων συγγενών για τη κατοχύρωση της χρήσης και νομιμοποίηση μου ως προς το τάφο 491. Στην ίδια δήλωση αναφέρω ότι επίκειται η μεταφορά των οστών της μητέρας μου στο τάφο αυτό. ‘Οντως στις 5 Ιουλίου 2014 ενταφιάστηκαν στον ανωτέρω τάφο τα οστά της μητέρας μου με επιμνημόσυνο δέηση που τέλεσε ο πατήρ Δημοσθένης Καργιαννάκης παρουσία της αδελφής μου Χαράς Δασκαλάκη, των συγγενών μας Αριστέας και Σταύρου Σπανδάγου και άλλων. Απ΄ τα παραπάνω προκύπτει ότι η διαχείριση του Νεκροταφείου απεδέχθη τη παραπάνω μου δήλωση .
Ανελλιπώς τόσο η μητέρα μου όσο ζούσε, μόνιμη κάτοικος Ρεθύμνου όσο και εγώ επισκεπτόμαστε και φροντίζαμε τον εν λόγω τάφο, χωρίς ποτέ να οχληθούμε από κανέναν ή να αμφισβητηθεί το δικαίωμα μας σ΄αυτόν για 75 χρόνια μέχρι σήμερα. Σημειωτέον ότι ο τάφος απέκτησε τη μνημειακή μορφή που όλοι γνωρίζουμε ,αντάξια δημοσίου ανδρός , με σχέδια, επιμέλεια και δαπάνες της μητέρας μου και εμένα προσωπικά.
Μέχρι το Πάσχα του 2022 που επισκέφθηκα το τάφο και τοποθέτησα αμάραντα λουλούδια, όπως φαίνεται στη συνημμένη φωτογραφία, τίποτα δεν προμήνυε ό,τι ακολούθησε.
Συγκεκριμένα στις 27 Σεπτεμβρίου 2022 επισκεπτόμενος ξανά τον εν λόγω τάφο έκπληκτος διαπίστωσα ότι είχαν πεταχτεί τα γράμματα με τα ονόματα των προγόνων μου από τη ταφόπλακα και είχαν αντικατασταθεί με άλλου νεκρού το όνομα , που είχε πρόσφατα ενταφιαστεί εκεί.
Η αντιμετώπιση που είχα από τους διαχειριστές του Νεκροταφείου στις διαμαρτυρίες μου , με την κυνική απάντηση ότι « …τον τάφο τον πουλήσαμε…. », χωρίς ποτέ να ερωτηθώ ή να ενημερωθώ γι’ αυτό , αν και υπήρχαν στο φάκελο του Νεκροταφείου όλα τα στοιχεία μου, τηλέφωνα κινητό και οικίας ,Διεύθυνση κ.λπ. «…….Την αδιαφορία για το που βρίσκονται τα οστά των προγόνων μου και να ρωτήσω γι’ αυτό τον νέο ιδιοκτήτη…….». , είναι γνωστά από τα δημοσιεύματα που ακολούθησαν στο τοπικό αλλά και πανελλαδικό έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο από 27/9/2022 και μετά , όταν έγινε γνωστό το συμβάν αυτό.
Το ερώτημα μου αλλά και ερώτημα όλων των εγγονών και δισέγγονων του Γεωργίου Σαουνάτσου , μετά το πρώτο σοκ μας είναι:
Θέλει η ρεθυμνιώτικη κοινωνία να συνεχίσει να τιμά τη μνήμη και να φιλοξενεί το ταφικό μνημείο του ευεργέτη της Γεωργίου Σαουνάτσου ?
Θέλει να έχει ιστορική μνήμη?
Αν θέλει και το εννοεί ας διατηρήσει τον τάφο του ως ταφικό μνημείο του παλιού νεκροταφείου της πόλης μας και ας μη ταφεί πλέον εκεί κανείς”.
.
