#ThisIsACoup

«Δύο τρόποι υπάρχουν για να κατακτήσεις και να υποδουλώσεις ένα έθνος: ο ένας είναι με το σπαθί, ο άλλος είναι με το χρέος» – John Adams

Μία σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης ηρνείτο κατά τους τελευταίους μήνες να αντικρίσει κατάματα την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που πλέον είναι ορατή ακόμα και από τους πιο αφελείς, δύσπιστους ή καλόπιστους. Αποδείχθηκε δηλαδή, ειδικά τις τελευταίες μέρες, ότι η Ευρώπη του σήμερα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την Ευρώπη των μεγάλων οραματιστών και ιδρυτών της. Δεν έχει καμία, μα καμία, απολύτως σχέση με τις έννοιες της αλληλεγγύης, του αλληλοσεβασμού, των ενωμένων λαών και της δημοκρατίας. Αυτή η Ευρώπη είναι μια Ευρώπη των οικονομικών ολιγαρχιών και της Γερμανικής επικυριαρχίας, η οποία επικυριαρχία επιτυγχάνεται για τρίτη φορά συνολικά, αλλά πρώτη φορά με οικονομικά και όχι με στρατιωτικά μέσα, έχοντας ως βασικό όπλο το κοινό νόμισμα.

 

Οι μάσκες πλέον έπεσαν. Όλος ο κόσμος έμεινε εμβρόντητος παρακολουθώντας τις εξελίξεις των διαπραγματεύσεων τις τελευταίες μέρες. Ήταν μια άνευ όρων και ορίων διαδικασία εξευτελισμού και ταπείνωσης ενός ολόκληρου λαού. Δεν αποτελούσε πλέον διαπραγμάτευση, αλλά μια πλήρης παράδοση και αποδοχή όλων των θέσεων των δανειστών. Ουκ ολίγοι ήταν εκείνοι που μίλησαν για ηθελημένη ταπείνωση της χώρας μας, ως πράξη εκδίκησης και τιμωρίας για την απόφαση διεξαγωγής του δημοψηφίσματος και το «θράσος» που υπέδειξε η κυβέρνηση για αλλαγή πολιτικής και νοοτροπίας στην Ευρώπη. Οι απαιτήσεις των «εταίρων» δανειστών μας, που διατυπώθηκαν στο Eurogroup και μετά από αυτό αποτελούν στην κυριολεξία φρικαλεότητες, όπως τις χαρακτήρισε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel. Η πρόταση του Eurogroup δεν είναι απλά σκληρή, βίαιη και απάνθρωπη. Εισέρχεται ξεκάθαρα στα όρια της πλήρους καταστροφής της εθνικής κυριαρχίας και της αποσύνθεσης του κράτους χωρίς καμία ελπίδα ανακούφισης και αποτελεί ταυτόχρονα μια μεγαλειώδη προδοσία όλων όσων υποτίθεται ότι υπερασπίζεται η Ευρώπη. Τα κείμενα της συμφωνίας, περιέχουν μέσα όρους και μέτρα, τα οποία αντιστοιχούν σε σύμφωνο παράδοσης ηττημένου σε πόλεμο κράτους. Όρους που δεν θα τα αποδεχόταν καμία ελεύθερη και ανεξάρτητη χώρα εν καιρώ ειρήνης. Είναι σχεδιασμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορεί να γίνει δεκτή από την Ελλάδα. Και αυτό έχει έναν και μόνο στόχο: να ρίξει τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας!

 

Είναι μια συμφωνία που θα διαλύσει τον κυβερνητικό συνασπισμό, θα συνθλίψει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις της χώρας και θα διασπάσει την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του κόμματος της πλειοψηφίας, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση αργά ή γρήγορα να πέσει. Μια μη αρεστή κυβέρνηση. Μια αριστερή κυβέρνηση. Την πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας και της Ευρώπης.

 

Αυτό αποτελεί ξεκάθαρα ένα «κεκαλυμμένο» είδος πραξικοπήματος από τη πλευρά της Ευρώπης προς τη χώρα μας και ταυτόχρονα ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς κάθε κυβέρνηση που έχει εναλλακτικές προτάσεις και πολιτικές και θέλει να αμφισβητήσει την πολιτική της λιτότητας. Αυτό φυσικά δεν αποτελεί ένα καπρίτσιο που βασίζεται απλά και μόνο σε ιδεοληψίες μιας μερίδας Ευρωπαίων. Έχει ως στόχο να ανακόψει την ανοδική πορεία και άλλων αντίστοιχων κινημάτων κατά της λιτότητας σε άλλες χώρες, κυρίως του Ευρωπαϊκού Νότου, όπως είναι οι Podemos της Ισπανίας.

 

Η χώρα μας λοιπόν χτυπήθηκε αλύπητα με αυτή τη συμφωνία και για λόγους παραδειγματισμού των υπόλοιπων χωρών και λαών που έχουν κατά νου να τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι και να εκφράσουν αντιρρήσεις.

 

Φυσικά η Ευρώπη κρύφτηκε μ’ ένα φύλλο συκής ονόματι «αξιοπιστία» για να μη φανεί η ασχήμια της. Να μη φανεί αυτό το τερατούργημα που έχει δημιουργηθεί, που καλύπτεται από τον μανδύα των ιδανικών και των αξιών με τα οποία δημιουργήθηκε. Μας είπαν λοιπόν, δήθεν, ότι η αξιοπιστία της Ελλάδας έχει τρωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε για την αποκατάστασή της απαιτείται από τους εταίρους άμεση κατάθεση και ψήφιση νομοσχεδίων, προκειμένου να οικοδομηθεί εκ νέου η εμπιστοσύνη που χάθηκε. Έτσι μας έδωσαν περιθώριο έως αυτή τη βδομάδα για να περάσουμε από το Κοινοβούλιο τα νέα μέτρα. Δηλαδή ένα νέο τελεσίγραφο, το οποίο διαδέχθηκε τα προηγούμενα. Ένα τελεσίγραφο για να νομοθετήσουμε και να δεχθούμε τι; Να δεχθούμε να δημιουργηθεί ειδικό ταμείο στην Αθήνα, υπό την επίβλεψη ξένων, στο οποίο θα ρευστοποιήσουμε περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου, ύψους 50 δισ. για την αποπληρωμή του χρέους και την ενίσχυση των τραπεζών.

 

Και ρωτώ: αν αυτό ονομάζεται συμφωνία, τότε το ξεπούλημα και η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας πως λέγονται;

 

Σίγουρα αυτές οι μέρες θα γραφτούν με μαύρα γράμματα για την ιστορία της Ευρώπης και κυρίως της Γερμανίας, από τον ιστορικό του μέλλοντος. Τίποτε δεν θα είναι πλέον όπως πριν στην «ενωμένη» Ευρώπη και στις αντιλήψεις του κόσμου γι’ αυτήν. «Η Ευρώπη αλλάζει», «η Ευρώπη είναι το κοινό μας σπίτι», «η Ευρώπη είναι οικοδομημένη στις αρχές και τις αξίες της δημοκρατίας», είναι μερικές από τις φράσεις που πλέον μόνο ειρωνικά γέλια μπορούν να επιφέρουν.

 

Η δημοκρατία στην Ευρώπη έχει πεθάνει. Οι εκλογές, η λαϊκή κυριαρχία και η βούληση του κόσμου δεν παίζουν πια κανένα ρόλο. Γίνονται δεν γίνονται, τίποτε δεν αλλάζει. Έχουν καταντήσει να είναι μια ανούσια διαδικασία χωρίς νόημα και σκοπό. Αυτή είναι η αντίληψη που έχει χαραχθεί πλέον βαθιά στη συνείδηση όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά και πολλών Ευρωπαίων.

 

Δυστυχώς, και το λέω με βαθιά λύπη και απογοήτευση, η Ευρώπη έχει παρεκκλίνει τόσο πολύ από τις αξίες και τις αρχές της, που πλέον αποτελεί ένα σαθρό και σάπιο οικοδόμημα που με πολύ μεγάλη δυσκολία θα μπορέσει να αλλάξει πορεία και να επιστρέψει στον αρχικό της δρόμο των ιδανικών που την δημιούργησαν. Στόχος είναι προφανώς να μείνουμε στην Ευρώπη, όχι όμως σ’ αυτή την Ευρώπη, όπως τη διαμορφώνει σήμερα η γερμανική πολιτική, αλλά σε μια Ευρώπη όπως τη γνωρίσαμε όταν μας έβαλε σ’ αυτήν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Σε μια Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης. Αυτή την Ευρώπη θέλουμε. Σ’ αυτή την Ευρώπη θέλουμε να ζήσουμε και να είμαστε ζωτικά μέρη της.

 

Αν όμως η Ευρώπη δεν αλλάξει και συνεχίσει την τωρινή της πορεία, σταδιακά θα προχωρήσει είτε σε διάλυση είτε σε μια πλήρη μετατροπή της σε Γερμανική Ένωση. Η Ελλάδα δεν έχει θέση σε μια τέτοια Ευρώπη. Ακόμα όμως και σε μια περίπτωση εξόδου της χώρας μας από την Ευρώπη, η Ελλάδα ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα η καρδιά και η μήτρα της Ευρώπης. Η Ευρώπη είναι λέξη ελληνική, είναι απόρροια του Ελληνικού πνεύματος, της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Ελληνικού πολιτισμού συνολικά.

 

Εμείς είμαστε η Ευρώπη. Και ναι, «ανήκουμε εις την Δύσιν», αλλά κυρίως και πρωτίστως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ανήκουμε σε εμάς τους ίδιους.

 

«Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».