Πέρασε κιόλας ένας χρόνος.
Το φωτεινό κορίτσι δεν είναι πια μαζί μας… Ταξιδεύει σε λαμπερά τοπία και κάνει κούνια στα σύννεφα…
Μας λείπει… κάθε μέρα… βαθύ το αποτύπωμα. Λαμπερό. Θυμάμαι το γέλιο της. Την αγκαλιά της. Τη μυρωδιά της. Καθαρή. Ντόμπρα. Ζεστή. Μεγάλη καρδιά.
Λείπει στο σχολείο που αγάπησε και την αγάπησε…
Λείπει και σε μένα. Ένα ολόκληρο χρόνο κοίταζα την εφημερίδα για να δω πότε θα γίνει το μνημόσυνο. Έγινε. Σήμερα. Είπα στη μαμά να πάμε. Ηθελα να ανάψω κερί. Πήγα. Κοίταξα δειλά τη φωτογραφία. Πόσο όμορφη… Πόσο νέα…
-Μαμά κλαίω… από μέσα μου… Ακόμα κλαίω…
-Κάνε παιδί μου μια προσευχή για την ψυχή της. Είμαι σίγουρη ότι τώρα βρίσκεται στην αγκαλιά των αγγέλων.
-Κάνω μαμά, κάθε μέρα… και τι να πω στη μαμά της; Στις αδερφές της;
Δύσκολη απάντηση.
-Τι να πεις; Κουράγιο… Να πεις… Κουράγιο…
-Ντρέπομαι μαμά… δε θα πω τίποτα…
Όταν γυρνούσαμε σπίτι ο μικρός μου αδερφός είπε: «Ας μη λέμε άλλο γι’ αυτό… Στεναχωριέμαι… Οι ψυχές δεν πεθαίνουν ποτέ. Ειδικά αν κάποιος είναι τόσο καλός και αγαπητός, όλοι τον θυμόμαστε, έτσι κατά κάποιο τρόπο ζει για πάντα… Ε μαμά;»
Παναγιώτης Μ.
Μαθητής του 1ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Ρεθύμνου
(Η μαμά μου έγραψε λίγες από τις σκέψεις μου)