«Της σχολικής μας της ζωής το υστερνό κουδούνι
εγιν΄ ανάμνηση γλυκιά μια μέρα ενός Ιούνη».
Πριν από μερικές ημέρες οι μαθητές της τρίτης Λυκείου άκουσαν το τελευταίο κουδούνι της σχολικής μονάδας επί της οποίας υπήρξαν για αρκετό χρονικό διάστημα κανονικοί υποχρεωτικοί πνευματικοί εργάτες και όχι μόνο, μιας πολύχρονης μαθητικής παρακολούθησης. Το τελευταίο αυτό κτύπημα της σχολικής ζωής τους σήμανε την αρχή μιας νέας πνευματικής προετοιμασίας για την εξεύρεση της εργασιακής απασχόλησης. «Όμως δεν θα προχωρήσουμε στον νέο δρόμο της ζωής, στον οποίον και σε αυτόν κάποτε θα χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι, αλλά θα σταθούμε σε εκείνο τον τελευταίο κτύπο της σχολικής ζωής και στη στάση μας ας έρθουν στο μυαλό οι τόσες σχολικές αναμνήσεις, οι οποίες παίζουν σημαντικότατο ρόλο στη μετέπειτα ζωή μας. Γιατί «Οι θύμησες της σχολικής ζωής μας, φέρνουν εικόνες και κρεμνούν στον τοίχο στης ψυχής μας».
Μα! Πώς να μην φέρνουν όλα εκείνα, που πρώτη φορά είδαν το πρώτο φως στην παιδική και εφηβική ζωή!
Όπως οι μαθητικές εκδρομές, οι μαθητικές επετειακές γιορτές, οι απαιτητικές εκδηλώσεις, τα κοσμητικά επίθετα, που είχαν αποδοθεί σε κάποιους αγαπητούς καθηγητές τα πρώτα ερωτικά χτυπήματα της άδολης εφηβικής καρδιάς, τα μεταξύ των συμμαθητών πειράγματα, τα πρώτα κλάματα ή οι πρώτες χαρές της ανταπόκρισης μιας ερωτικής σχέσης, τα πειράγματα και τόσα άλλα χαρούμενα ή λυπηρά γεγονότα,που πραγματικά τα έζησαν με χαρές ή με αντιθέσεις, που αποτελούσαν την Άνοιξη των μυρωδάτων λουλουδιών, ακόμη κι αν ορισμένα είχαν μια φθινοπωρινή ή μια χειμωνιάτικη αύρα. Μια παιδιάστικη ανέμελη ζωή μια χαρά της ζωής που πίσω δεν ξαναγυρνά.
Σήμερα με το τελευταίο κτύπημα του σχολικού μονότονου οργάνου, έχουνε γίνει μια ανάμνηση γκυκιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι, που όταν ανοίξει, αναδύεται μια ευωδιά απ το μακρινό θυμάρι! Και αρχίσουν οι θύμησες και φέρνουν στο διάβασμά τους γέλιο γερό ή κάποιο δάκρυ στην άκρη των ματιών. Γιατί ο λοϊσμός στα περασμένα τρέχει, στις θύμησες τις σκολικές όλο τον νου του έχει.
Και όλα αυτά γιατί μια ισχυρή συναισθηματικότητα και ένα ψυχικό δέσιμο, που μια παιδική ή εφηβική ψυχή ποτέ δεν αφήνει πίσω της. Γιατί ό,τι κι αν προξενήσει ο οποιοσδήποτε σε μια παιδική ή εφηβική ψυχή, δεν ξεχνιέται ποτέ από το παιδί ή τον έφηβο όσες φορές κι αν δουν τα παιδικά μάτια τη γλυκόφωτη αυγή, είτε την σκοτεινή δύση.
Και όλα αυτά μετά από το άκουσμα του τελευταίου χτύπου του σχολικού κουδουνιού της σχολικής ζωής. Όμως όσα κι αν πέρασαν και όσα κι αν περάσουν χρόνια στ’ αυτιά του τότε μαθητή ηχεί και θα ηχεί, εκείνος ο τελευταίος χτύπος εκείνου του οργάνου που δώδεκα χρόνια ήταν το μονότονο μουσικό όργανο, που καλούσε για συγκέντρωση και σχηματισμό μιας υπέροχης παιδικής ή εφηβικής φιλικής παρέας να μαζευτεί, με την προϋπόθεση της αυριανής μάζωξης.
Αξέχαστες στιγμές της ζωής που πίσω δεν γυρνούνε. Το τελευταίο κουδούνισμα σημαίνει και τον οριστικό αποχωρισμό του σχολικού περιβάλλοντος, τη διάλυση εκείνης της ανεπανάληπτης σχολικής παρέας, τον αποχωρισμό αγαπημένων δασκάλων, το οριστικό κλείσιμο της σχολικής θύρας, Συγχρόνως όμως το άνοιγμα μιας νέας θύρας επαγγελματικής πλέον αποκατάστασης η οποία δεν ανοίγει τόσο εύκολα όσο η σχολική. Χρειάζονται όλα εκείνα, που καλλιεργήθηκαν και αποκτήθηκαν στις σχολικές αίθουσες. Όπως η επιμονή, η υπομονή, το θάρρος, η εργατικότητα, η μελέτη, προπάντων η θέληση που θεωρούνται βασικά στοιχεία για την παραπέρα επιβίωση.
«Όσα κι αν επιτευχθούν δεν ξεχνιέται εκείνο το τελευταίο κουδούνι της τελευταίας αποχαιρετιστήριας ημέρας της σχολικής ζωής.
Και να γεράσω να βαστώ το γέρικο μπαστούνι, μεσ’ στο μυαλό μου θα ηχεί το υστερνό κουδούνι…Γιατί ’ναι ανάμνηση γλυκιά της σχολικής ζωής μου, που γράφτηκ’ ανεξίτηλα στο βάθος της ψυχής μου».
