Οι αγρότες της αρχαίας Ελλάδας ήταν το βασικό τμήμα της παραγωγικής δύναμης της, διότι συνέβαλαν στην περιοχή τους, είτε την οικονομική ευμάρεια, είτε στον λιμό της. Αυτή η διαφοροποίηση δικαιολογείται από το πόσο η ετήσια παραγωγή των προϊόντων τους, ήταν σε καλό επίπεδο ή ήταν μηδενικό, το οποίο βασικά αυτό οφείλετο και οφείλεται σήμερα, στις καιρικές συνθήκες. Μάλιστα πίστευαν ότι αν οι θεοί τους ευλογούσαν με καλές εσοδείες, τότε είχαν και να φάνε και να κάνουν επικερδές εμπόριο ή στην αντίθετη περίπτωση κινδύνευαν με πείνα, με την πιθανότητα να απολέσουν τα κτήματα τους, ακόμα και να βρεθούν στο επίκεντρο του μένους των αρχόντων ή βασιλιάδων της περιοχής τους.
Ιστορικά από τον Όμηρο έχουμε αρκετές περιγραφές για τις περιπέτειες και την ζωή που περνούσαν οι αγρότες εκείνη την εποχή. Ξεκινώντας από την Μινωική εποχή και μέχρι σχεδόν τα κλασικά χρόνια, η γη και τα αγροτικά προϊόντα, τα οποία παράγονταν δεν ανήκαν στους αγρότες, αλλά στους άρχοντες της περιοχής. Αυτή η προϋπόθεση εργασίας των αγροτών τα χρόνια εκείνα, δεν εξασφάλιζε τη διατροφική ευημερία των, γιατί όλη η παραγωγή έπρεπε να αποδοθεί στους ανθρώπους των ιερών και των ανακτόρων, ως προσφορά και ως φόρος.
Απεναντίας ο άρχοντας της εκάστοτε περιοχής είχε και τον ρόλο του διαχειριστή των παραγόμενων αγαθών. Πριν εμφανιστούν τα νομίσματα, έδιναν ως πληρωμή για εργασίες των αγροτών, διάφορα εδώδιμα αγαθά. Ως παράδειγμα έχουμε πληροφορίες από την Πύλο του Νέστωρα, ότι χορηγήθηκε οίνος, από 9,5 λίτρα έως και 48 λίτρα, ως πληρωμή σε κάποιον ή κάποιους για την εργασία των.
Το ίδιο ίσχυε και για άλλους εργάτες και τεχνίτες του βασιλείου, που πληρώνονταν σχεδόν πάντα σε είδος και ειδικότερα με τροφή, ή στην ακατέργαστη ή επεξεργασμένη μορφή τους.
Δυστυχώς οι αρχαίοι αγρότες εκτός από τα παραπάνω προβλήματα είχαν.
να αντιμετωπίσουν και άλλες αντιξοότητες, όπως τα καιρικά φαινόμενα,τις διάφορες επιδρομές αγρίων ζώων, διαχρονικές συγκρούσεις πολεμικού χαρακτήρα και φυσικά ληστρικές επιδρομές, με τα γνωστά αποτελέσματα επηρεασμού των αγροτικών εργασιών τους. Μόνον οι αγρότες της Αθήνας κατάφεραν να μπορούν να ελέγχουν καλύτερα την τύχη τους και μάλιστα κάποιοι να μπορέσουν να ανελιχτούν οικονομικά και κοινωνικά
Διατροφικά στα κλασικά χρόνια οι αγρότες ήταν προνομιούχοι σε σχέση με τους κατοίκους των πόλεων. Κατ αρχή είχαν στη διάθεση τους μέρος των καλλιεργούμενων, είτε για να τα καταναλώνουν, είτε να τα εμπορεύονται. Επί πλέον ήταν και κτηνοτρόφοι και έτσι είχαν στη διάθεση τους κρέας, που για ένα κάτοικο της πόλης ήταν σχεδόν απλησίαστο οικονομικά.
Τέλος είχαν στη διάθεση τους, από άγρια φρούτα και λαχανικά, μέχρι άγρια θηράματα, στα δε ποτάμια, λίμνες και θάλασσα, όσοι ήταν πλησίον τους, μπορούσαν να αλιεύσουν ψάρια. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σήμερα στις κοινωνίες μας.
Η μαγειρική που χρησιμοποιούσαν ήταν κατά κανόνα απλή, χωρίς τη χρήση πολλών μπαχαρικών και άλλων σκευασμάτων.
Πηγές: Διάφορα συγγράμματα.
