Λίγα χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο βρίσκεται ένα μικρό χωριό, ο Κάστελλος. Αυτό αποκαλώ σπίτι. Στο χωριό υπάρχουν διάσπαρτες μικρές εκκλησίες και εκκλησάκια. Πολλά από αυτά παλιά, φρουροί της ιστορίας, και άλλα νεότερα, ίσως απόδειξη πίστης και ευλάβειας για αυτούς που τα έκτισαν και τα φροντίζουν. Αυτές τις ημέρες την τιμητική του έχει ο βυζαντινός, δίκλιτος ναός της Αγίας Παρασκευής και του Αγίου Παντελεήμονα. Η παράδοση λέει ότι ανεγέρθηκε από την οικογένεια του Ανδρέα Μελισσινού, αρχοντόπουλου του Βυζαντίου, απεσταλμένου του Νικηφόρου Φωκά στην Κρήτη. Η φύση στην Αγία Παρασκευή, πλούσια σε βελανιδιές, ελιές και πλατάνια σε μαγνητίζει, λειτουργεί σχεδόν ανακουφιστικά για όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις και επιβεβαιώνει ότι οι παλιοί ήξεραν που να χτίζουν τις εκκλησιές τους.
Οι χωριανοί τη φροντίζουν την Αγία Παρασκευή. Αναστήλωσαν το ναό, έφτιαξαν τουαλέτες, έχτισαν πεζούλια, έβαλαν πόρτες, ακόμη και χώρο πάρκινγκ φρόντισαν να φτιάξουν. Όλα για τη βολή των επισκεπτών! Γιατί οι επισκέπτες στους γάμους, στις βαφτίσεις και στα πανηγύρια ποτέ δεν έρχονται μόνοι… Γι’ αυτό ήταν καλό να μεγαλώσει και ο δρόμος. Κάποιοι «αρμόδιοι» σκέφτηκαν να περνούν δύο αυτοκίνητα, να έρχεται περισσότερος κόσμος… να μη δοκιμάζεται η «ευσέβεια» των πιστών περιμένοντας στη στροφή την ημέρα του προσκυνήματος! Σκέφτηκαν και μια καντίνα… αλλά δεν είναι του παρόντος.
Μια τεράστια, αιωνόβια ελιά στη ρίζα του δρόμου κάποια μέτρα από το ναό εμπόδιζε. Τι και αν αυτό το δέντρο βρισκόταν στη θέση του για αιώνες; Τι κι αν οι ιδιοκτήτες του λιόφυτου αρνήθηκαν ρητά να τη θυσιάσουν για μια διαπλάτυνση… το «θαύμα» έγινε και η ελιά κόπηκε! Το δέντρο που ήταν μάρτυρας της ιστορίας του τόπου για αιώνες έγινε κουφάρι να μαρτυρεί πόσο μακριά βλέπουμε. Υπεύθυνος ο εργάτης γης που είχε την επιμέλεια των δέντρων, καθώς οι ιδιοκτήτες αποκλεισμένοι από την πανδημία έλλειπαν. Ένα λάθος είπαν! Από αυτά, τα βολικά, που γίνονται κάπου κάπου, σκέφτομαι…
Παντού στον κόσμο οι πλημμύρες στοιχίζουν σε ζωές και περιουσίες. Οι πυρκαγιές κάθε χρόνο μαίνονται και καταστρέφουν. Η λογική της «διαπλάτυνσης» καταπίνει αδηφάγα την πολύτιμη φύση. Κλιματική αλλαγή το ονομάσαμε και θα ζητήσουμε από το σχολείο να γίνονται περισσότερα προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης!
Λυπάμαι για το δέντρο που κόψανε και το κείμενο αυτό είναι ξόρκι της λύπης. Η αγία ελιά θυσιάστηκε για έναν ποταπό λόγο, στο όνομα μιας πενιχρής «ευσέβειας» και μιας τεράστιας αδιαφορίας. Μιας ευσέβειας που αντηχεί σαν ταμειακή αντί σαν προσευχή. Μιας αδιαφορίας που δε μπορεί να δει πέρα από το επόμενο πανηγύρι. Μιας ευσέβειας που ντύνεται με σημαιάκια και άλλα φτιασίδια για να κρύψει τον ρηχό της εαυτό, την πραγματική αδιαφορία όταν προσκυνάει σταυροκοπούμενη.
Και κάπου εδώ έρχονται στο νου τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις»… Κάποιοι αποφάσισαν ότι δε χρειάζεται!
