Ένας καλύτερος κόσμος

Σε αυτή την παρακμιακή εποχή θεωρώ τρία βασικά ιδανικά που δικαιολογούν την ανθρώπινη υπαρξη:1.Το φυσικό περιβάλλον, 2.Την απονομή δικαιοσύνης, 3.Τη δυνατότητα οράματος. Το τελευταίο είναι το πιο σημαντικό γιατί δημιουργεί προοπτική την αίσθηση ελευθερίας και τις προϋποθέσεις εξέλιξης της ζωής.
Σαν κοινός θνητός λοιπόν ονειρεύομαι με θράσος και πάθος ότι κάπου, κάποτε σε μια άλλη πολιτεία, οι άνθρωποι θα έχουν μια αυτονόητη και αμοιβαία κατανόηση αρχών και αξιών. Πείνα, δυστυχία, κακία, θα έχουν εκλείψει. Κάποια σποραδικά φαινόμενα, απλά θα είναι η εξαίρεση κι η αφορμή να επανέλθει η αρχική ισορροπία. Όλα θα λειτουργούν με μια θαυμάσια οργάνωση και το σύστημα θα υπηρετεί τον άνθρωπο. Δεν θα υπάρχει χυδαίος ανταγωνισμός αλλά ευγενής άμιλλα, όπου οι νόμοι κι οι κανόνες θα ευνοούν τον καλύτερο. Αυτόν που έχει  αξία, γνώση, θάρρος και καθαρή καρδιά. Η αξιοκρατία θα είναι το μόνο κατεστημένο και απαράβατη απαρέγκλιτη κι ιερή η διασφάλιση του. Τα σύνορα ανοιχτά χωρίς διακρίσεις και κοινή διαπίστωση ότι μόνη πατρίδα είναι η καρδιά και μόνος λόγος για αγώνα και διάκριση, η υπεράσπιση της αλήθειας της ισότητας και προόδου.
Η διάχυτη πνευματικότητα θα κυβερνά  και θα υπαγορεύει την αγαστή σχέση με τα υλικά αγαθά.
Η φτώχεια θα είχε εκλείψει από την συλλογική μνήμη γιατί όλοι θα τα έχουν όλα. Χαμόγελα με δάκρυα εναλλασσόμενα, σε μια  διαδικασία όπου όλα θα υπάγονται σε μια ανωτάτη θεϊκή αρχή που δοκιμάζει τις αντοχές και προπονεί στην αρετή και την ευβουλία των ανθρώπων ώστε να γνωρίζουν και να επιθυμούν το καλό.
Τίποτα δεν θα μπορούσε να σταματήσει τον κάθε αγωνιζόμενο, δημιουργικό άνθρωπο και ο ήλιος της ζωής και της χαράς θα ήταν σύμμαχος, οδηγός και βασιλιάς.
Η μονή έγνοια των ανθρώπων θα είναι ποιος θα προλάβει να προσφέρει τα περισσότερα.
Άριστη πόλη είναι αυτή που βραβεύει τους αρίστους είπε ο Σωκράτης και επικρατούσε, ενώ παντού το τραγούδι.. αντηχούσε. Το χάραμα πήρα του ήλιου το δρόμο…
Αυτά, αθεράπευτα θα σκέφτομαι.
Ιδιαίτερα τις μέρες αυτές της Παναγίας.