Λιγόστεψαν οι μέρες κι έρχεται πια ο καιρός για να αποφασίσουμε, «με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε», όπως λέει και ο ποιητής. Σε λίγα 24ωρα θα μπούμε στην κάλπη όπου έχουμε για 3 λεπτά τη μοναδική δυνατότητα που μας δίνει το δη-μοκρατικό μας πολιτεύματος να είμαστε εμείς οι κυρίαρχοι του εαυτού μας. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει και οι επιλογές μας να είναι οι σωστές ψηφίζοντας εκείνους που πιστεύουμε πως θα προσπαθήσουν να λύσουν τα αληθινά μας προβλήματα. Τα προβλήματα όμως που οι τοπικές κοινωνίες γνωρίζουν καλύτερα, δεν μπορεί να λυ-θούν χωρίς τη συμμετοχή τους. Χωρίς συνεχή παρουσία τους στις αποφάσεις του δήμου με τη στήριξη του δημάρχου και των δημοτικών συμβούλων. Αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνο με μια ψήφο βέβαια, αλλά η επιλογή του κατάλληλου συνδυα-σμού, που θα μας δώσει την ανάλογη δυνατότητα, της συνεχούς συμμετοχής μας στις αποφάσεις που μας αφορούν είναι και το ήμισυ του παντός. Θα σας φέρω εδώ κάποια παραδείγματα της μη λειτουργία αυτής της θεμελιώδους αρχής της δημο-κρατίας και πόσο μπορεί να αποβεί σε βάρος των πολιτών η μη τήρησή της από τα πρόσωπα που θα επιλέξουμε να μας αντιπροσωπεύσουν. Στην ακεραιότητα των προσώπων τα οποία θα πιστεύουν στις πιο πάνω διαδικασίες δίνω επίσης μεγάλη βαρύτητα. Γιατί αν έχουν μάθει να δρουν απολυταρχικά ή αδυνατούν να καταλά-βουν ότι μόνο αν ακούμε τον πολίτη και τον έχουμε συνεχώς μαζί μας μπορούν να γίνουν τα πράγματα καλύτερα, τότε μόνο προσκόμματα, εμπόδια και καθυστερή-σεις θα φέρνουν. Οι προσωπικές φιλοδοξίες και εγωισμοί θα πρέπει να υποτάσσο-νται στο κοινό καλό. Αλλιώς ας κάθονται σπίτι τους όσοι κατεβαίνουν να μας εκπρο-σωπήσουν, χωρίς να έχουν ούτε τις γνώσεις της επίλυσης των προβλημάτων μας, και ακόμη χειρότερα, ούτε τη θέληση. Εμείς πάλι μην τους δίνουμε την ψήφο μας και την άλλη μέρα παραπονιόμαστε πως μας πρόδωσαν. Δεν μας πρόδωσαν εκείνοι, αλλά εμείς προδώσαμε τον εαυτό μας την ώρα της επιλογής στην κάλπη. Τα παραδείγματα που θα αναφέρω είναι από την εμπειρία μου στα κοινά και την τοπική αυτοδιοίκηση. Θέλω μόνο να αποδείξω πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε και πόσο σημασία έχουν τα 3 λεπτά της ψηφοφορίας για τα επόμενα 5 χρόνια! Όταν σταμάτησα να ταξιδεύω πριν 8 χρόνια και με κάλεσε ο αείμνηστος δήμαρχος Ν. Φωκά Α. Πατεράκης να ασχοληθώ πιο ενεργά με τα κοινά, το χωριό μου με τίμησε κάνοντάς με πρόεδρο, έσπευσα με τη συμμετοχή εκείνων που νόμιζα πως ξέρουν καλύτερα τα προβλήματα του χωριού να σταχυολογήσω με σειρά προτεραιότητας τα 5-10 μεγαλύτερα. Συνομιλώντας με τους προέδρους, συγγενείς και φίλους από τα γύρω χωριά ανακάλυψα πως τα προβλήματα που είχαμε στο τοπικό μας διαμέρισμα, ήταν σχεδόν κοινά. Έτσι πρωτοστάτησα να ιδρυθεί ένας άτυπος σύνδεσμος «τα 9 χωριά του Καμπανού» όπως τα ονομάσαμε. Προσπαθήσαμε να αναδείξουμε τα μεγαλύτερα προβλήματα της περιοχής που ήταν:
1) Η μόλυνση του περιβάλλοντος από τα αστικά λύματα των οικισμών, μα και από τους ιδιώτες τα οποία έπεφταν σχεδόν σε όλα τα πανέμορφα ρυάκια της περιοχής, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να τα πλησιάσεις. Τότε ακρι-βώς που χρειαζόμαστε είτε το καθαρό νερό για άρδευση, είτε για περιηγητικές διαδρομές. Έτσι, με τη διασύνδεση των φυσικών καλλονών με τα υπόλοιπα αξιοθέατα, μοναστήρια, αρχαιολογικούς χώρους, μουσεία, τις μικρές βιοτεχνικές και αγροτουριστικές μονάδες ο επισκέπτης, ντόπιος ή ξέ-νος να έχει την ευκαιρία να απολαύσει μια μοναδική εμπειρία, μέσα στο πράσινο και την ιστορία.
2) Η διασύνδεση με δρόμο ταχείας κυκλοφορίας του ΒΟΑΚ με τη νότια Κρήτη, που το στενότερο σημείο της περνά από τα χωριά μας και καταλήγει στον Πλακιά είναι ένα έργο που το ζητάνε για δεκαετίες όλα τα χωριά της περιο-χής και που από μόνο του θα μας βγάλει από την αρχέγονη απομόνωση.
3) Η εκπαίδευση, με την παραμονή του νηπιαγωγείου και ενός μονοθέσιου δημοτικού σχολείου, ώστε να μην πηγαίνουν, ακόμη και τα νήπια 10-15 χιλιόμετρα μακριά με τα λεωφορεία, με βροχές, κρύο ή ζέστη.
4) Ο αθλητισμός, με αθλήματα μοιρασμένα σε κάθε χωριό, ήταν ακόμη στις προτεραιότητές μας.
5) Τα Αγροτικά ιατρεία, όπου οι εναπομείναντες υπερήλικες της υπαίθρου θα έβρισκαν μια πρωτοβάθμια περίθαλψη χωρίς την ταλαιπωρία να τρέχουν στο Ρέθυμνο θέλαμε να τα κρατήσουμε ανοικτά, έστω σαν μια τελευταία αναγνώριση του κράτους σε αυτούς που δούλεψαν και πόνεσαν για να κρα-τηθεί η επαρχία ζωντανή.
6) Η επέκταση της αστικής σύνδεσης στα «Χωριά του Καμπανού» με mini bus και κατά τις απογευματινές και βραδινές ώρες, ώστε να γίνει πιο προσιτό το Ρέθυμνο και να αυξηθεί η επισκεψιμότητα στα χωριά μας.
7) Το πόσιμο νερό να φτάνει σε αρίστη ποιότητα από τις πηγές στον τελευταίο καταναλωτή.
8) Στις σκέψεις μας ήταν ακόμη και η ίδρυση αγροτουριστικής επιχείρησης των συνδημοτών μας, μιας και όπως συνήθιζε να λέει ο αείμνηστος δήμαρχος που προανέφερα: «αν δεν παντρέψουμε το αγροτικό εισόδημα με το τουρι-στικό, τα χωριά μας στο σύγχρονο κόσμο είναι καταδικασμένα με μαρασμό».
Αυτά ήταν τα πρώτα προβλήματα, που επιλέξαμε να παλέψουμε όλα τα χωριά ενωμένα για τη επίλυσή τους. Δυστυχώς όλα αυτά σταμάτησαν τη χαμένη τετραετία που πέρασε. Όχι μόνο χρήματα δε δόθηκαν, αλλά ούτε και προγράμματα ή μελέτες έγιναν. Η πρωτοβουλία των εννέα χωριών δεν λειτούργησε ποτέ ξανά. Τα αναφέρω όλα αυτά για να καταδείξω πως όταν κάποιοι πάρουν στα σοβαρά την υπόθεση «τοπική αυτοδιοίκηση» και έχουν το πάθος στην καρδιά και την οργάνωση στο μυαλό τους, μπορεί να κατορθώσουν να αναδείξουν τόσα πολλά θέματα, απαραίτητα για την καθημερινότητά μας, ακόμη και για το μικρότερο χωριό. Ψηφίστε λοιπόν τα άτομα που έχουν τα ανά-λογα προσόντα και που θέλουν πραγματικά να σας υπηρετήσουν.
ΜΑΡΝΙΕΡΑΚΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ Ε.Ν.)
