Ένα παιδάκι διάβαζα
μια μέρα στο θρανίο,
όμως μου λέει «δεν μπορώ
κυρία, το σχολείο»!
Πώς να πιέσω μάτια μου
την όμορφη ψυχή σου
και πώς να σου διηγηθώ
την υποχρέωσή σου.
Και ξεκινώ ένα γολγοθά
τι πρέπει, τι πειράζει
να καταλάβει συνετά
πως πρέπει να διαβάζει!
Με το παιχνίδι ξεκινώ
με γέλιο, παραμύθια
μου πέρασε λίγος καιρός
να μπούμε στην «αλήθεια».
Και τώρα με παρακαλεί
για Κυριακή, Σαββάτο,
«μα τι ωραία που περνώ
και ξέρω να διαβάζω»!
«Γράφω, θα γίνω πιο καλός,
όλους θα τους περάσω
και Κυριακή θα προσπαθώ,
μήπως και τα ξεχάσω»!
«Το χρόνο όπου έχασα
ν’ αναπληρώσω θέλω,
να μη με κοροϊδεύουνε
εγώ να κοροϊδεύω»!
Και Χι! Χι! Χι!!
και Χο! Χο! Χο!!!
την εύρηκα τη λύση!!
«Χωρίς σχολείο δεν μπορεί
ζωή να προχωρήσει!»
