Η Γερμανία, ηγεμονεύουσα οικονομικά της Ε.Ε., προσπαθεί με κάθε τρόπο να την κρατήσει ζωντανή στο ανταγωνιστικό παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον (Ηνωμένες Πολιτείες, Κίνα, Ινδία…) προς ίδιον όφελος. Γι’ αυτό, με πρότυπο τον εαυτό της, προσπαθεί να επιβάλει σε όλα τα κράτη της ευρωζώνης μια σφικτή έως ασφυκτική δημοσιονομική πειθαρχία «λησμονώντας» ότι οι συνιστώσες της Ε.Ε. είναι κράτη με κοινοβούλια σε λειτουργία-ευτυχώς ακόμα.
Εκτιμώ ότι αυτή η πίεση δημιουργεί αναπόφευκτα το σενάριο των δύο ταχυτήτων στην Ε.Ε. και μάλιστα με έτοιμο σχέδιο από τη Γερμανία. Μια πρώτη γεύση πήραμε από τον Σόιμπλε-ηγεμόνα κατά τη διαπραγμάτευση του 3ου μνημονίου, κάτι που επαναλαμβάνεται από γερμανικούς κύκλους σε κάθε ευκαιρία.
Η ελληνική θέση έχει καταστεί εξαιρετικά δυσχερής γιατί μετά από επτά μνημονιακά χρόνια παλεύουμε πια μόνοι μας, αφού από το κάδρο έχουν βγει οι “συνάδελφοι” του Νότου, Ιρλανδία και Πορτογαλία. Βέβαια οι δυσκολίες προσαρμογής δεν έχουν τελειώσει και σε μεγαλύτερες οικονομίες (Ιταλίας, Ισπανίας…) αλλά απ’ ότι φαίνεται εκεί θα βρεθεί πολιτική λύση, εάν χρειαστεί, γιατί υπάρχει παραγωγική βάση, κάτι που εμείς απωλέσαμε με μεγάλο μερίδιο ευθύνης δικό μας, των κυβερνήσεων μας.
Η φερόμενη πολιτική στήριξη από τη Γαλλία, να μην γελιόμαστε, είναι άσφαιρη με τον Ολάντ δημοσκοπικά «ξεδοντιασμένο» και πολιτικά-θεσμικά τελειωμένο.
Με άλλα λόγια έχουμε βρεθεί σαν ανάδελφο κράτος εντός Ε.Ε. -εάν εξαιρέσουμε την Κύπρο- να παλεύουμε για να κρατηθούμε στην «πρώτη κατηγορία» και ταυτόχρονα να προσπαθούμε να υπερασπισθούμε μια αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών μας εντός της Ε.Ε.
Με τα μέχρι σήμερα δεδομένα φαντάζει σαν να προσπαθούμε να κρατήσουμε δύο καρπούζια ανισομεγέθη κάτω από την ίδια μασχάλη κι εξηγούμαι.
Ο πρωθυπουργός ολοκληρώνει την πρώτη αξιολόγηση μετά κόπων και βασάνων, ψηφίζει τα νομοσχέδια του 3ου μνημονίου, έστω την τελευταία στιγμή, και στην προσπάθεια του για την ολοκλήρωση και της 2ης αξιολόγησης «βιάστηκε» να θυμίσει στον ηγεμόνα-Σόιμπλε ότι υπάρχει ελληνική κυβέρνηση και ελληνικό κοινοβούλιο, κυρίαρχα για να ασκήσουν ένα ψήγμα κοινωνικής πολιτικής εντός συμφωνημένων ορίων αλλά…εκτός επισημοποιημένων ημερομηνιών (επισημοποίηση του πλεονάσματος θα γίνει τον Μάρτιο).
Η κυβέρνηση και η κάθε μνημονιακή κυβέρνηση πάντα προσπαθεί να δείξει κοινωνικό πρόσωπο στα πλαίσια των δυνατοτήτων της, σαν ένδειξη έναρξης της ανάκαμψης (βλ και Σαμαράς).
Ο ηγεμόνας-Σόιμπλε όμως παραμονεύει και τιμωρεί (δις εξαμαρτείν ουκ «πρωθυπουργού» σοφού). Μας επέπληξε κι έδωσε εντολή στα «όργανά» του για πρόσθετη καθυστέρηση της εφαρμογής της βραχυπρόθεσμης μείωσης του χρέους (γεια σου δημοκρατικιά Ευρώπη των θεσμών και των «οργάνων»!,…α ρε που είσαι «ανόητε οικονομολόγε» κι «αλαζόνα» Βαρουφάκη!).
Δυστυχώς η κυβέρνηση έχει παγιδευθεί μεταξύ ενός συμφωνημένου πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% και μετά το 2018, αδιευκρίνιστης διάρκειας -βλ δημιουργική ασάφεια υπέρ των δανειστών- και μιας αποφασισμένης βραχυπρόθεσμης μείωσης του χρέους με την ολοκλήρωση της 1ης αξιολόγησης…σε αναστολή!
Ταυτόχρονα έχει στο κεφάλι της, έναν διαβολικό άγγελο, το ΔΝΤ που πιέζει, τον μεν ηγεμόνα-Σόιμπλε για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, σε μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 1,5%, τη δε ελληνική κυβέρνηση σε ασφαλιστικό και εργασιακό μεσαίωνα…για να συνεχίσει να παίζει τον ρόλο του.
Η αναπτυξιακή πολιτική της κυβέρνησης, υπό την πίεση του τρίτου μνημονίου, βρίσκεται σε μια φάση μετάβασης από αριστερή σε σοσιαλδημοκρατική, χωρίς να πείθει ότι την πιστεύει κιόλας. Αυτό δημιουργεί καθυστερήσεις και εμπλοκές, σκόπιμες ή μη. Ο χρόνος κυλάει, η κοινωνία αναστενάζει και ο ηγεμόνας-Σόιμπλε βρίσκεται σε μόνιμο εκνευρισμό.
Ακούγοντας τον Τσακαλώτο να «εκλιπαρεί» τον ηγεμόνα-Σόιμπλε για έντιμο συμβιβασμό -για να βγάλει η κυβέρνηση την τετραετία, λέω εγώ- και με βάση τον συσχετισμό των πολιτικών (οικονομικών) δυνάμεων στην Ε.Ε., πιστεύω ότι για καλό τόσο του ΣΥΡΙΖΑ (φρένο στη γιαλαντζί εφαρμοσμένη ιδεολογική του πολιτική) όσο και του ιδιωτικού τομέα που καλείται, απ’ όλους πλέον, να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, ο πρωθυπουργός θα πρέπει να προχωρήσει σε ένα έντιμο λυτρωτικό συμβιβασμό παράδοσης της πρωτοβουλίας κινήσεων στη ΝΔ, με ή χωρίς εκλογές.
Εκτιμώ ότι η τραυματική εμπειρία της ΝΔ, διαχείρισης του 2ου μνημονίου, θα την έχει κάνει πιο σοφή συγκλίνοντας σε μια πολιτική σοσιαλφιλελευθερισμού παρά ακραίου νεοφιλελευθερισμού, για να μείνει η κοινωνία όρθια.
Σε κάθε περίπτωση, όλοι οι κυβερνώντες θα πρέπει να γνωρίζουν από δω και πέρα ότι το λαϊκό σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά, τι σημαίνει Δεξιά» έχει αλλάξει σε «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει κυβερνώσα Δεξιά ΚΑΙ κυβερνώσα Αριστερά» και είναι έτοιμος για δημοκρατικές υπερβάσεις-εκπλήξεις εάν συνεχιστεί η απογοήτευση του, από τα σημερινά κόμματα.
Το εάν τελικά βρεθεί στη ευρωζώνη της 2ης ταχύτητας ή εκτός Ε.Ε. θα είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στην αξιοπρεπή επιβίωση του, στο κάτω κάτω της γραφής.
Υ.Γ.
Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που το 2015 υποστήριξαν ότι έπρεπε να υψώσουμε φωνή και αντίσταση στη λάθος λογιστική συνταγή των μνημονίων, 1ου και 2ου.
Όπως έχω δηλώσει ανήκω στη σχολή σκέψης Βαρουφάκη, που κάθε μέρα δικαιώνεται από οικονομικής σκοπιάς. Δυστυχώς στην Ελλάδα ασχολούμαστε περισσότερο με το φαίνεσθαι ενός ανθρώπου και λιγότερο με το σκέπτεσθαι. Έτσι λοιδωρήθηκε σαν νάρκισσος και αλαζόνας με το αντισυμβατικό του ντύσιμο, στα Eurogroups του Σόιμπλε, δικηγόρου/υπουργού Οικονομικών -λες και τον στέλναμε εκεί για γαμπρό κι όχι σαν υπουργό Οικονομικών της χώρας. Έναν υπουργό με πλήρη επάρκεια του αντικειμένου του (καθ. Οικονομικών), εντολοδόχο εκφραστή της τότε κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής.
Κρίμα που η τότε προσπάθεια δεν εξάντλησε τα όρια της, με ευθύνη του πρωθυπουργού, όταν η πλειοψηφία του κόσμου ήταν μαζί του, έτοιμη να υπερασπιστεί το αδιέξοδο του προγράμματος, απέναντι σε μια απροκάλυπτα ηγεμονική γερμανική Ε.Ε., που από την αρχή με συνέπεια υπερασπίζεται το γερμανικό ευρωπαϊκό όραμα.
Έτσι φτάσαμε σήμερα να ψιθυρίζουμε το «δώσε αέρα στο χωριάτη, να σ’ανέβει στο κρεβάτι».
