Πένθιμες καμπάνες σήμαναν στην Επισκοπή για την μεγάλη απώλεια. Έφυγε ένας από τους νεότερους μεγάλους καλλιτέχνες της Κρητικής μουσικής. Ο Μανόλης Κακλής.
Η μοίρα κάθε ανθρώπου είναι ν’ ακολουθεί υποτακτικά κάποια στιγμή το μαύρο καβαλάρη που θα τον οδηγήσει μακριά από το φως και τη χαρά της ζωής. Όταν όμως πρόκειται για ανθρώπους που δοκιμάστηκαν από τον αιώνιο αντίπαλο της ζωής και δεν γονάτισαν τότε η αναχώρηση γίνεται πιο οδυνηρή. Σαν να χάνεται μαζί με τον αναχωρητή και η ελπίδα.
Ο Μανόλης Κακλής (Κακλιδάκης) δεν ήταν μόνον ο μεγάλος καλλιτέχνης. Δεν είχε μόνο μια εξαίρετη φωνή με εκείνη την χαρακτηριστική κρητική χροιά. Ήταν ο τέλειος εκπρόσωπος της κρητικής λεβεντιάς που σε κέρδιζε με την πρώτη ματιά. Εκείνο το ανεπανάληπτο χαμόγελό τους θαρρείς και γέμιζε τον τόπο με άνθη καρδιάς. Και η φιλοξενία του πάντα αντάξια της αρχοντιάς που τον χαρακτήριζε.
Ο μεγάλος καλλιτέχνης που χάθηκε τόσο νωρίς γεννήθηκε στην Επισκοπή Ρεθύμνου το 1945 και μεγάλωσε σε περιβάλλον που κυριαρχούσαν οι ηθικές αξίες του νησιού αλλά και οι παραδόσεις του. Στο περιβάλλον του γαλουχήθηκε με υπέροχα ακούσματα και διδάχτηκε τους κανόνες του σωστού γλεντιού που δίνει αέρα της καρδιάς να ξεφαντώσει χωρίς να χαθεί η αξιοπρέπεια.
Από νωρίς κατάλαβε ότι θέλει να ακολουθήσει καλλιτεχνική πορεία. Τα πρώτα ακούσματα είχε από το μεγάλο Νίκο Μανιά. Σιγά σιγά το λαγούτο παύει να έχει μυστικά γι’ αυτόν. Ο πατέρας του παρακολουθούσε με κρυφό καμάρι το λεβέντη του και πώς να του χαλάσει χατίρι. Ο δρόμος για το Μανόλη ήταν πια ανοικτός. Και από το 1969 ασχολείται επαγγελματικά. Οι βετεράνοι της κρητικής μουσικής είδαν με ενδιαφέρον το νέο παλικάρι με την αγγελική φωνή. Και αρκετοί τον ενθάρρυναν να προχωρήσει με τη συνεργασία τους. Γρήγορα ο Μανόλης αναδείχτηκε σε ένα λαμπερό αστέρι στο στερέωμα της παραδοσιακής μουσικής και σημείο αναφοράς για γνήσιο παραδοσιακό γλέντι.
Εκτός από το λαούτο και η φωνή του στάθηκε αφορμή να διακριθεί γρήγορα. Γινόταν ταραχή στην Αθήνα από το κρητικό στοιχείο όπου έπαιζε ο Κακλής. Κι εκείνος με ένα πλατύ χαμόγελο σκόρπιζε τη ζεστασιά της ανθρωπιάς του σε όλες τις παρέες που τον ακολουθούσαν με φανατισμό.
Το λαγούτο ήταν γι’ αυτόν έρωτας μεγάλος. Και το καταλάβαινες από την άριστη τεχνική του στο παίξιμο.
Με την πάροδο του χρόνου η δισκογραφία που παρουσίαζε γινόταν πλουσιότερη και σημαντική, αφού συνεργάστηκε με μεγάλους καλλιτέχνες όπως Νίκος Μανιάς, Ροδάμανθος Ανδρουλάκης, Ζαχαρίας Μελεσσανάκης, Θανάσης Σκορδαλός, κ.ά.
Οι περιοδείες του στην Ελλάδα και στην ομογένεια του εξωτερικού γνώριζαν μεγάλες επιτυχίες.
Η δεκαετία του 1970 και του 1980 θεωρούνται οι κορυφαίες στην καριέρα του και ιδιαίτερα οι δισκογραφικές του συνεργασίες με τους Ροδάμανθο και Μελεσσανάκη. Αργότερα δημιούργησε ο ίδιος επιχείρηση που έγινε σήμα κατατεθέν με την ποιότητα και το οικογενειακό περιβάλλον που την καθιέρωσαν στην κοινωνική ζωή. Εκεί όμως όταν έσμιγε με τους φίλους του δεν ήταν ο επιχειρηματίας αλλά ο καλλιτέχνης που θέλει να δώσει τον καλύτερο εαυτό του για να ευχαριστήσει την παρέα του.
Όπως το ονειρευόταν απέκτησε μια όμορφη οικογένεια με χαρισματικά παιδιά που του έδιναν μόνο χαρά και περηφάνια. Αν και είχαν κληρονομήσει την υπέροχη φωνή του φρόντισε να τους προσφέρει λαμπρές σπουδές. Κι ήρθε σαν κεραυνός το χτύπημα της μοίρας. Η Μαρίνα του χάθηκε τόσο αναίτια βυθίζοντάς τον σε βαρύ πένθος. Είχε εξαντλήσει όλα τα μέσα για να τη σώσει από το θάνατο αλλά δεν τα κατάφερε.
Για ένα μεγάλο διάστημα το αηδόνι σώπασε. Αναγκάστηκε όμως να ξαναγυρίσει στους παλιούς του ρυθμούς, γιατί ένοιωθε το βάρος της ευθύνης κι απέναντι στα άλλα του παιδιά.
Τα τελευταία χρόνια συνεργάστηκε με τους αδερφούς Κατσαμά, αλλά και το Ζαχαρία Μελεσσανάκη, ενώ συνέχιζε τις εμφανίσεις του και στο κέντρο που δημιούργησε με τόσο μεράκι.
Φαίνεται όμως ότι η μεγάλη του καρδιά είχε κουραστεί τώρα που έπρεπε να ζήσει και να χαρεί την προκοπή των παιδιών του. Η ψυχή του πέταξε να συναντήσει τους πρωτομάστορες που τον γαλούχησαν με τον πλούτο της παραδοσιακής μουσικής. Μπορεί να έφυγε όμως ανήκει πια στου αθάνατους. Εκεί τον κατέταξαν τα έργα και οι ημέρες του για να τον θαυμάζουν και οι επόμενες γενιές μέσα από τις επιτυχίες που μας άφησε.
Ε.Λ.